Η λεζάντα λέει: “Το 43% των γυναικών δημοσιογράφων και φωτογράφων δέχθηκαν επίθεση από τις πηγές τους”. Προωθητική εικόνα για την εκστρατεία #MeTooMexicanJournalists, από την PUM – Ένωση Μεξικανών Γυναικών Δημοσιογράφων, μια συλλογικότητα. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την έκρηξή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κίνημα #MeToo δεν παρουσιάζει σημάδια εξασθένησης παγκοσμίως. Από τις 23-24 Μαρτίου, ένα ρεύμα καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης στο σύμπαν των ταινιών, των τεχνών, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των μέσων ενημέρωσης ξεχειλίζει το Μεξικάνικο Twitter, με όλο και περισσότερες γυναίκες να συμμετέχουν και να θυμούνται τις εμπειρίες τους.

Το κύμα ξεκίνησε με ένα τουίτ από την Ana G. González, στο οποίο κατηγόρησε γνωστό δημοσιογράφο για σωματική επίθεση σε “μια μεγάλη λίστα γυναικών”, μία από τις οποίες ήταν μέρος του στενού κύκλου φίλων της.

Το τουίτ της γέννησε το hashtag #MeTooEscritoresMexicanos, και σύντομα παρόμοια hashtags ακολουθούσαν το παράδειγμα: #MeTooMexicanFilm, #MeTooMexicanMusicians, #MeTooMexicanAcademics, #MeTooMexicanJournalists, #MeTooMexicanTheatre, #MeTooMexicanArtists, #MeTooMexicanActivists και άλλα. Λίγο καιρό μετά, δημιουργήθηκαν ανώνυμοι λογαριασμοί όπως @MeTooFilmMx ή @MeTooTheatreMx που ενθάρρυναν τις γυναίκες να αποστείλουν μαρτυρίες μέσω απευθείας μηνυμάτων.

Η συλλογικότητα γυναικών δημοσιογράφων PUM ξεκίνησε το hashtag #MeTooMexicanJournalists σε μία εκδήλωση στις 23 Μαρτίου, όπου παρουσίασε αποτελέσματα μιας έρευνας, που έδειξε ότι το 43% των γυναικών δημοσιογράφων που ερωτήθηκαν έχουν παρενοχληθεί τουλάχιστον μία φορά από τις πηγές τους.

Εκατομμύρια χρήστες έχουν αλληλεπιδράσει με τα hashtags, τα οποία από τότε έχουν επιφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ο διευθυντής επιχειρήσεων της Reforma, μιας εθνικής εφημερίδας, απολύθηκε. Δύο δημοσιογράφοι από το διαδικτυακό μέσο Chilango έχουν απολυθεί, ενώ ένα τρίτο βρίσκεται υπό εσωτερική έρευνα, σύμφωνα με δήλωση.

Το δίκτυο Wikipolítca, μια ομάδα οργανώσεων που επιζητούν τη σύνδεση ανεξάρτητων πολιτικών αντιπροσώπων με την κοινωνία των πολιτών, εκδίωξε τρία από τα μέλη της αφότου αυτοί κατηγορήθηκαν για σεξουαλική επίθεση.

Γενναία—και μπουχτισμένη

Η λεζάντα λέει: “Μόνο το 18% των γυναικών δημοσιογράφων που έχουν υποστεί παρενόχληση κατά την εργασία τους έχουν καταθέσει καταγγελίες στους εργοδότες τους”. Προωθητική εικόνα για την εκστρατεία #MeTooMexicanJournalists, από την PUM – Ένωση Μεξικανών Γυναικών Δημοσιογράφων, μια συλλογικότητα. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Το κίνημα #MeToo ξεκίνησε με την Αμερικανίδα ακτιβίστρια Ταράνα Μπέρκ το 2007, αλλά εξαπλώθηκε παγκοσμίως μόλις το 2017 μετά την καταδίκη του παραγωγού του Χόλιγουντ Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν με την κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης από αρκετές εξέχουσες ηθοποιούς στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.

Άλλες διαδικτυακές εκστρατείες στο Μεξικό και ευρύτερα στη Λατινική Αμερική έχουν συμβάλει στην ευαισθητοποίηση ενάντια στη σεξουαλική βία κατά των γυναικών. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν τα #MiPrimerAcoso (#ΗΠρώτηΜουΕπίθεση), #SiMeMatan (#ΑνΜεΣκοτώσουν), και #AquíTambiénPasa (#ΣυνέβηΕπίσηςΚιΕδώ).

Τα hashtag επισύρουν την προσοχή σε πολλαπλούς τύπους βίας που βιώνουν οι γυναίκες. Σύμφωνα με τον Οργανισμό του ΟΗΕ για τις γυναίκες, τουλάχιστον έξι στις δέκα γυναίκες του Μεξικού έχουν βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους ένα επεισόδιο βίας, ενώ το 41,3% ήταν θύματα σεξουαλικής βίας και κατά μέσο όρο εννέα γυναίκες σκοτώθηκαν στο Μεξικό το 2018.

Ένα τουίτ από το @MeTooAcadémicosMx λέει ότι οι γυναίκες “πέρασαν αρκετά”:

Como alumnas, colegas, y parejas de académicos, nos unimos al ejercicio de denuncia iniciado por @MeTooEscritores, seguido por @MeTooCineMx, y alimentado por mujeres valientes y hartas. #MeTooAcadémicosMexicanos #NoEstásSola

— MeTooAcadémicosMx (@MeTooAcademicos) March 24, 2019

Ως σπουδαστές, συνάδελφοι και συνεργάτες των ακαδημαϊκών, εντάσσουμε το κίνημα καταδίκης που ξεκίνησε από το @MeTooWriters, ακολουθούμενο από το @MeTooFilmMx και υποστηρίζεται από γενναίες και αγανακτισμένες γυναίκες. #MeTooMexicanAcademics [Είμαστε κι εμείς Μεξικάνες Ακαδημαΐκοί] #ΔενΕίσαιΜόνη

Στον ιστότοπο Medium, η Astrid López Méndez, γράφει μια μεγάλη δημοσίευση, στην οποία περιγράφει λεπτομερώς την παρενόχληση, στην οποία υποβλήθηκε μία διάσημη Μεξικάνα συγγραφέας. Δείχνει ενσυναίσθηση με γυναίκες που έχουν περάσει παρόμοιες εμπειρίες:

El silencio a veces es la única manera de lidiar con el dolor. Pero también, a veces, poco a poco, las mujeres aprendemos a hablar, a decir lo que nos ha lastimado. No es sencillo. Por eso, a quienes están en ese proceso, les escribo también, no están solas.

Η σιωπή είναι μερικές φορές ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί ο πόνος. Αλλά επίσης, μερικές φορές, σιγά-σιγά, οι γυναίκες πρέπει να μάθουμε να μιλάμε, να πούμε τι μας έβλαψε. Δεν είναι εύκολο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε όσες βρίσκονται σε αυτή τη διαδικασία, λέω και αυτό: δεν είστε μόνες.

Το πρόβλημα της ανωνυμίας

Μια επαναλαμβανόμενη συζήτηση γύρω από το #MeToo από την εμφάνισή του το 2017 είναι πώς να εξισορροπηθεί η σημασία της προστασίας της ταυτότητας των θυμάτων με τις ηθικές συνέπειες των ανώνυμων κατηγοριών.

Η Ana G. González μοιράστηκε κάποιες σκέψεις σχετικά με αυτό σε ένα νήμα στο Twitter. Λέει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην αντιμετωπίζουμε όλες τις βιαιότητες σαν να ήταν το ίδιο, καθώς οι καταγγελίες που έγιναν μέσα από τα hashtag περιλάμβαναν όχι μόνο σεξουαλική επίθεση, αλλά και άλλες μορφές παρενόχλησης μιας πιο κρυφής — αλλά και διαδεδομένης — φύσης:

Homogeneizar violencias es aminorar las violencias más graves. Hay que tener la capacidad de reflexionar y de diferenciar entre tipos de violencia para hacer análisis complejos y poder hacer reparaciones.

— ??? ?? ? (@anag_g) March 25, 2019

Η ομογενοποίηση της βίας είναι να ελαχιστοποιηθούν οι πράξεις βίας που είναι πιο αυστηρές. Είναι σημαντικό να έχουμε την ικανότητα να αναπαριστούμε και να διαφοροποιούμε μεταξύ των μορφών βίας, προκειμένου να κάνουμε μια διεξοδική ανάλυση και να είμαστε σε θέση να κάνουμε τροποποιήσεις.

Οι άντρες βγήκαν επίσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μοιραστούν τις σκέψεις τους. Σε μια δημοσίευση στο Medium, ο συγγραφέας Raúl Aníbal Sánchez Vargas παραδέχεται ότι είναι ένοχος για τις ίδιες κακοποιήσεις που λέγονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

Creo que lo principal es el temor a reconocernos como agresores porque, a final de cuentas, tenemos un universo moral del cual no queremos ser los villanos. Tal vez por eso entre los escritores, artistas y personas de izquierda reconocernos como ESO, es casi imposible. […] Además, va junto con pegado al mito del aliado, feministo, deconstruido […] El entusiasmo y las ganas de la emancipación de [las mujeres] no nos eximen de volvernos agresores.

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι ο φόβος μήπως αναγνωριστούμε ως δράστες. Στο τέλος της ημέρας, έχουμε ένα ηθικό σύμπαν στο οποίο δεν θέλουμε να παίξουμε το ρόλο του κακοποιού. Ίσως γι’ αυτό μεταξύ των συγγραφέων, των καλλιτεχνών και των ανθρώπων της αριστεράς, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας ως ΤΕΤΟΙΟΝ είναι σχεδόν αδύνατο. […] Επιπλέον, [όλα αυτά] συμβαδίζουν με τον μύθο του συμμάχου, του φεμινιστή, του αποσυγκεντρωμένου ανθρώπου […] Ο ενθουσιασμός και η επιθυμία για χειραφέτηση των γυναικών δεν μας απαλλάσσει από το να γίνουμε εμείς οι επιτιθέμενοι.

Σε μια χώρα όπου πάνω από το 90% όλων των εγκλημάτων δεν αναφέρονται ποτέ στις Αρχές, οι εκστρατείες #MeToo θα μπορούσαν να αποδειχθούν ευκαιρία για την κοινωνία να αναγνωρίσει την έλλειψη πρόσβασης στη δικαιοσύνη για τις γυναίκες στο Μεξικό.