Μαρόκο: H Fadoua Laroui είναι ο δικός μας Μοχάμεντ Μπουαζίζι

Αυτό το άρθρο αποτελεί μέρος του ειδικού μας αφιερώματος Διαδηλώσεις στο Μαρόκο 2011.

Όταν ο νεαρός Τυνήσιος Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε στην πόλη Σίντι Μπουζίντ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί την αλυσίδα των γεγονότων, που θα ξεκινούσε η πράξη του. Η αυτοπυρπόληση ως πράξη διαμαρτυρίας και απελπισίας εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή, με τουλάχιστον δέκα περιπτώσεις από τη Μαυριτανία έως την Αίγυπτο τις επόμενες εβδομάδες.

Στα μέσα Φεβρουαρίου, η Fadoua Laroui, μια νεαρή Μαροκινή ανύπαντρη μητέρα, αυτοπυρπολήθηκε μπροστά από το δημαρχείο στο Σουκ Σεμπτ, όπου ζούσε. Η Μαροκινή συγγραφέας Laila Lalami γράφει στο Nation:

According to newspaper reports, the local government destroyed the shack in which she lived with her children and later denied her access to replacement social housing because she was a single mother. She died in a Casablanca hospital two days later.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ εφημερίδων, η τοπική κυβέρνηση κατέστρεψε την καλύβα, στην οποία ζούσε με τα παιδιά της, και αργότερα αρνήθηκε την πρόσβασή της σε κοινωνική στέγαση, επειδή ήταν ανύπαντρη μητέρα. Πέθανε σε νοσοκομείο της Καζαμπλάνκα δύο ημέρες αργότερα.

Fadoua Laroui

Αυτή η φωτογραφία από το ιστολόγιο Moroccans γράφει: “Fadoua Laroui, όλοι καίγονται μες στη σιωπή τους”

Σύμφωνα με ένα ιστολόγιο, τα τελευταία λόγια της Laroui πριν αυτοκτονήσει ήταν: “Σταματήστε την αδικία, τη διαφθορά και την τυραννία!”. Αν και πολλοί λένε ότι δεν είχε ιδιαίτερη πολιτική τάση, οι ενέργειες και τα λόγια της ενέπνευσαν ωστόσο ένα νέο κύμα διαμαρτυρίας στο Μαρόκο. Ένας blogger, Mouad, θρηνεί για την κοινωνία, που προκάλεσε τέτοιες ενέργειες:

Peut être que si la vie était moins dure pour elle où elle aurait pu bénéficier d'un milieu clément pour étudier, travailler et s'épanouir au milieu d'une société égalitaire et sans hypocrisie l'aura sauvé la vie.

Ίσως αν η ζωή δεν ήταν τόσο δύσκολη γι’ αυτήν και μπορούσε να είχε ένα ευχάριστο περιβάλλον για σπουδές, εργασία και αν μπορούσε να είχε αναπτυχθεί εν μέσω μιας ισότιμης κοινωνίας χωρίς υποκρισία, θα είχε σωθεί.

Στο ιστολόγιο Moroccans for Change, ένας συντάκτης βλέπει την αυτοκτονία της Laroui ως κάλεσμα σε δράση:

What kind of change are we looking for?

The change that makes a positive difference in every Moroccan’s life. The kind of change that would have allowed Fadoua Laroui to feed and shelter her children. Change that would have earned Fadoua people’s respect for being a hard working single mom, rather than their despise for being unlucky. We seek the kind of change that puts food on Fadoua’s two children’s plate and a roof over their heads. The change that allows every Moroccan child to grow up loved, nurtured, and educated, and every hard working woman and mother to feel safe and appreciated. The change that says no to indifference, yes to responsibility and accountability.

Change is desperately needed.

Τι είδους αλλαγή αναζητούμε;

Μια αλλαγή, που κάνει μια θετική διαφορά στη ζωή κάθε Μαροκινού. Το είδος της αλλαγής, που θα επέτρεπε στη Fadoua Laroui να ταΐσει και να στεγάσει τα παιδιά της. Αλλαγή που θα είχε κερδίσει τον σεβασμό των ανθρώπων για την Fadoua, επειδή ήταν μια εργαζόμενη ανύπαντρη μαμά, και όχι την περιφρόνησή του, επειδή ήταν άτυχη. Αναζητούμε το είδος της αλλαγής, που βάζει φαγητό στο πιάτο των δύο παιδιών της Fadoua και μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Μια αλλαγή, που επιτρέπει σε κάθε παιδί του Μαρόκου να μεγαλώνει με αγάπη, φροντίδα και μόρφωση και κάθε σκληρά εργαζόμενη γυναίκα και μητέρα να αισθάνεται ασφαλής και εκτιμημένη. Μια αλλαγή, που λέει όχι στην αδιαφορία, ναι στην ευθύνη και την υπευθυνότητα.

Ζητείται απελπισμένα αλλαγή.

Η κηδεία της Laroui έφερε εκατοντάδες δτους δρόμους και καταγράφηκε σε βίντεο. Επίσης, έχει δημιουργηθεί μια σελίδα στο Facebook εις μνήμην της.

Ενώ μερικοί βλέπουν την πράξη της Laroui ως ηρωική, άλλοι συζητούν τις κοινωνικές και ψυχολογικές συνθήκες, που οδήγησαν στην ενέργειά της. Ο Roumana, που δε μασάει τα λόγια του, γράφει στο ιστολόγιο Kobida για την ψυχολογία πίσω από την επιλογή της Laroui:

Moroccans are wondering, why? After all, she isn’t the only poor and homeless shantytown woman in the country. The status of single mothers , highly stigmatized, still leaves a lot to be desired. Although the status-quo apologists will respond by claiming that the Moudawana, Morocco’s latest family code, already grants women “too many” rights. Didnt she fear Allah? Some said while regurgitating a Hadith or two condemning suicide victims to hell. But the thing is, those standing still on the sidewalk wondering in their confusion and watching Fadoua as her flesh burns will never understand why she ignited the match, for they have never felt the real flames she felt, way before she doused herself in Gas.

Μαροκινοί αναρωτιούνται, γιατί; Σε τελική ανάλυση, δεν είναι η μόνη φτωχή και άστεγη γυναίκα της χώρας. Η κατάσταση των ανύπαντρων μητέρων, εξαιρετικά στιγματισμένη, εξακολουθεί να αφήνει πολλά επιθυμητά πράγματα. Αν και οι απολογητές του status-quo θα απαντήσουν ότι το Moudawana, ο τελευταίος οικογενειακός κώδικας του Μαρόκου, παρέχει ήδη στις γυναίκες “πάρα πολλά” δικαιώματα. Δεν φοβόταν τον Αλλάχ; είπαν μερικοί αναμασώντας ένα-δυο χαντίθ και καταδικάζοντας τα θύματα αυτοκτονίας στην κόλαση. Αλλά το θέμα είναι, όσοι στέκονται ακίνητοι στο πεζοδρόμιο, απορημένοι μες στη σύγχυσή τους και βλέπουν τη σάρκα της Fadoua να καίγεται ποτέ δεν θα καταλάβουν γιατί άναψε το σπίρτο. Γιατί δεν έχουν νιώσει ποτέ τις πραγματικές φλόγες που ένιωσε η ίδια, πολύ πριν περιλουστεί με βενζίνη.

Συνεχίζει:

While Fadoua decided to end her pain by taking the leap, other Bouazizis are diluting the overly grim reality by resorting to the ever-alluring escapism. Now, I am in a no position to judge anyone who prefers the company of anti-depressants, hallucinogens or a bottle of cheap wine to numb the pain. Lord knows I need it sometimes. What I despise however is our alarming indifference to other Moroccans’ plight or even worse, some pathetic attempts to trivialize those unfortunate and inhumane conditions. Maybe this apathy is yet another escapist defense mechanism, who knows.

Ενώ η Fadoua αποφάσισε να τερματίσει τον πόνο της κάνοντας το άλμα, άλλοι Μπουαζίζι αραιώνουν την υπερβολικά ζοφερή πραγματικότητα καταφεύγοντας σε μια αέναα γοητευτική απόδραση. Τώρα, δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν, που προτιμά τη συντροφιά των αντικαταθλιπτικών, των παραισθησιογόνων ή ενός μπουκαλιού φτηνού κρασιού για να μουδιάσει τον πόνο. Ο Θεός ξέρει ότι κι εγώ το χρειάζομαι μερικές φορές. Περιφρονώ, ωστόσο, την ανησυχητική μας αδιαφορία για την κατάσταση των άλλων Μαροκινών ή, ακόμα χειρότερα, κάποιες αξιολύπητες προσπάθειες να εξομαλυνθούν αυτές οι ατυχείς και απάνθρωπες συνθήκες. Ίσως αυτή η απάθεια να είναι ένας άλλος μηχανισμός άμυνας, ποιος ξέρει.

Ο blogger Son of Words βλέπει την κοινωνία ως μοχλό και συζητά γιατί οι πράξεις της Laroui είναι όντως πολιτικές:

D’aucuns ne verront dans le geste de Fadoua qu’une détresse psychologique qui se manifeste de manière extrême. D'autres, avec beaucoup moins de scrupules et une totale absence d'empathie, n'y verront que l'acte d'une femme dont les mœurs ne lui font mériter la moindre sympathie. Mais le geste de Fadoua est une action éminemment politique, et c'est en cela qu'il appelle une action collective tout aussi politique. Elle aurait en effet pu se résigner à son triste sort qu'elle partage avec tant d'autres, mais elle a refusé. Elle a cru au système et emprunté ses multiples labyrinthes pour en être brutalement éjectée. Elle aurait pu exprimer sa détresse autrement, mais choisit de confronter par son arme ultime, son corps, ce système injuste et ce devant sa manifestation la plus inhumaine et la plus kafkaïenne

Κάποιοι θα δουν στη χειρονομία της Fadoua μια ψυχολογική αγωνία, που εκδηλώθηκε με ακραίους τρόπους. Για άλλους, με πολύ λιγότερες ενοχλήσεις και απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης, αυτή ήταν η πράξη μιας γυναίκας, της οποίας η ηθική δεν αξίζει συμπάθειας. Αλλά η χειρονομία της Fadoua είναι πολύ πολιτική και γι’ αυτό οι εκκλήσεις για συλλογική δράση είναι εξίσου πολιτικές. Θα μπορούσε πράγματι να παραιτηθεί από τη μοίρα, που μοιράζεται με πολλούς άλλους, αλλά αρνήθηκε. Πίστευε στο σύστημα και πέρασε τους πολλαπλούς λαβυρίνθους του και ξαφνικά τέθηκε εκτός. Θα μπορούσε να εκφράσει τα βάσανά της με διαφορετικό τρόπο, αλλά επέλεξε να αντιμετωπίσει το απόλυτο όπλο της, το σώμα της, και αυτό το άδικο σύστημα στην πιο απάνθρωπη και πιο καφκική μορφή του.

Στο ημισατιρικό ιστολόγιο C.J.D.M., ο Aboulahab γράφει για την πεζότητα της ζωής της Laroui και την ομοιότητά της με τις ζωές τόσων άλλων Μαροκινών:

Fadoua n’était pas une héroïne, elle n’a rien fait dans sa vie qui mérite d’être rapporté. Car Fadoua a mené ce genre de vie banalement misérable, qui aurait pu se prolonger pour ressembler à celles de millions d’autres, pour s’éteindre un jour, victime du manque de lits ou de personnel médical dans un hôpital public.

Η Fadoua δεν ήταν ηρωίδα, δεν έκανε τίποτα στη ζωή της άξιο αναφοράς. Γιατί η Fadoua είχε αυτό το είδος συνηθισμένης άθλιας ζωής, που θα συνέχιζε να μοιάζει με εκείνη εκατομμυρίων περισσότερων. Και θα πέθαινε μια μέρα, θύμα έλλειψης κλινών ή ιατρικού προσωπικού σε δημόσιο νοσοκομείο.

Ο blogger καταλήγει:

Un jour viendra, où ça sera au tour du Makhzen se consumer dans les flammes de notre volonté de changement. La situation des Fadoua n'en sera pas améliorée du jour au lendemain, je le concède. Mais la responsabilité ne sera plus celle d'un corps politique abstrait et ubique qui n'oeuvre que pour sa propre survie, mais celle de toute la société, de tous les individus, de tous les sujets désormais citoyens. Et je crois sincèrement qu'une fois leur destinée entre leurs propres mains, les Hommes en font le meilleur usage possible.

Θα έρθει μια μέρα, που θα είναι η σειρά των Μαχζέν [η μαροκινή άρχουσα ελίτ] να χαθεί στις φλόγες της επιθυμίας μας για αλλαγή. Η κατάσταση όλων των Fadoua δεν θα βελτιωθεί εν μία νυκτί, το παραδέχομαι. Αλλά η ευθύνη δεν θα είναι πλέον αυτού του αφηρημένου πολιτικού σώματος, που παλεύει μόνο για τη δική του επιβίωση, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, όλων των ατόμων, όλων των υποκειμένων, που θα γίνουν πολίτες. Και πιστεύω πραγματικά ότι, όταν το πεπρωμένο είναι στα χέρια τους, οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αυτό το άρθρο αποτελεί μέρος του ειδικού μας αφιερώματος Διαδηλώσεις στο Μαρόκο 2011.

Η πρώτη αιτία αυτοκτονίας είναι η κατάθλιψη χωρίς θεραπεία. Η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται και η αυτοκτονία μπορεί να προληφθεί. Μπορείτε να λάβετε βοήθεια από τις γραμμές υποστήριξης (με απόρρητο των συνομιλιών) για ανθρώπους με αυτοκτονικές τάσεις και αυτούς με συναισθηματικές κρίσεις. Επισκεφτείτε τη διεύθυνση Befrienders.org για να βρείτε μια γραμμή βοήθειας για την πρόληψη της αυτοκτονίας στην χώρα σας.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.