Αυτό το post συμπεριλαμβάνεται στο ειδικό αφιέρωμα Japan Earthquake 2011 [1].
Από τότε που ο καταστροφικός σεισμός και το τσουνάμι χτύπησαν την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου του 2011, o Ryoichi Wago (和合亮一), ποιητής από τη Fukushima, πειραματίζεται με ένα νέο είδος ποίησης για να εκφράσει όσα νιώθει, μέσα στη δίνη της αβεβαιότητας για το μέλλον και του φόβου των επιπτώσεων της ραδιενέργειας που έχει καταπιεί τον τόπο του και τους κατοίκους του.
[2]@wago2828's profile picture.
Για να διαδόσει τους στίχους του, επέλεξε ως μέσο του το Twitter.
Χρησιμοποιώντας τους 140 χαρακτήρες που του διατίθενται για κάθε δημοσίευση, ο Wago συμπυκνώνει τις σκέψεις του φτιάχνοντας μια ροή στίχων όπου η αρχή και το τέλος είναι δυσδιάκριτα. Κάπου κάπου, η επανάληψη μια λέξης ή ενός χαρακτήρα μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία μιας οπτικοποιημένης εικόνας [3] [ja], κάτι που θυμίζει τις μεθόδους των φουτουριστών.
Ακολουθεί μια συλλογή ποιητικών tweets του @wago2828 [4], όπου περιγράφει τις αναμνήσεις του απ’ τη στιγμή του σεισμού καθώς και τα επερχόμενα συναισθήματα αγωνίας και ελπίδας.
@wago2828 [5]和合亮一
私は3.11以降、震災にまつわる新聞や雑誌を集めて、少しずつ切り抜きをしているが、切り抜きをしても追いつかないのだ、紙とハサミとの間で、震災が繰り返されているから、冷たい汗。
@wago2828 [5] 和合亮一
私は風呂に入ると、泣きながらお湯に浸かったあの日の夜を思い起こす。涙があふれてくるのだ。１０００年に一度の3.11よ、冷たい汗。
@wago2828 [6] 和合亮一
１０００年に一度の3.11よ、冷たい汗。
wago2828 [7]
津波の後を眺めながら、相馬の浜を走っていた。船が陸に上がり横倒しになって、瓦礫が積み上がっているところから、恰幅のいい男性が、拳でぼろぼろとこぼれる涙を拭きながら歩いてきた…。wago2828 [8]
何を失ったのか、流されてしまったのか、分からないけれど…、これまでたくさん人生を生きてきて、拳で拭わなくちゃならない悲しみを、今まで予想してきたことがあったのだろうか、そう思った。… そう語り、ある日、Ａさんは泣いた。wago2828 [9]
私は髪を洗う、私も泣くしかない。避難している人々は慌てずに落ち着いて、福島の山間を抜けて下さい…、そんなラジオ放送を聞きながら、お風呂に入ったっけ…、浴室はあれから一度も、窓を開けていない。wago2828 [10]
水に浮かんだ畳の上に、ご老人が座っていた。消防団の人が、それを見つけて、ロープを投げた、必死の救出が始まったが、悲しくも水の上でしだいに彼は力を奪われていった…。wago2828 [11]
彼は、「立派な、いわきを作ってくれ」と叫んで、手を離して、まもなく海に沈んでいった…、助けられなかった、消防団の人々はみな、悔しくて泣きじゃくった。…それを教えてくれながら、ある日、Ｏさんは泣いた。wago2828 [12]
私は髪を洗う、私も泣くしかない。浴室はあれから一度も、窓を開けていない。
Έτρεχα κατά μηκος των ακτών της Soma, χαζεύοντας όσα άφησε πίσω το τσουνάμι. Ανάμεσα στο μπαταρισμένο πλοίο και στο σωρό από μπάζα, ένας γεροδεμένος άνδρας περπατά, σκουπίζοντας τα δάκρυα που τρέχουν σταμάτητα στα μάγουλά του, με τη γροθιά του…
Δε μπορώ να φανταστώ τι είχε χάσει ή τι δικό του είχε παρασυρθεί μακριά… Στο μακρόχρονο βίο μου, δε νομίζω να φαντάστηκα τέτοια λύπη που πρέπει να σβηστεί με τη γροθιά… Η σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου. Ο Κος Α έκλαψε μια μέρα, καθώς έλεγε την ιστορία.
Λούζω τα μαλλιά μου. Κι εγώ, το μόνο που μπορώ είναι να κλαίω. Όλοι οι προς μετακίνηση, εκκενώστε ησύχως τα βουνά της Fukushima… Θυμάμαι να μπαίνω στο μπάνιο την ώρα που το άκουγα στο ραδιόφωνο… Από τότε, δεν ξανάνοιξα το παράθυρο της τουαλέτας.
Ένας γέρος κάθεται σ’ ένα ψάθινο χαλάκι που επιπλέει. Η πυροσβεστική ματαίως προσπαθεί να τον σώσει και του πετάει ένα σχοινί. Δυστυχώς, το νερό υπερισχύει των δυνάμεών του τελικά…
“Δοξάστε και πάλι το Iwaki…” φώναξε, καθώς άφηνε το σχοινί και βυθιζόταν στη θάλασσα… Η πυροσβεστική έκλαψε με αναφιλητά από θλίψη… Ο O san έκλαψε μια μέρα, καθώς μου έλεγε την ιστορία
Λούζω τα μαλλιά μου. Κι εγώ, το μόνο που μπορώ είναι να κλαίω. Από τότε, δεν ξανάνοιξα το παράθυρο της τουαλέτας.
Σε κάποιον από την Tomioka επιτράπηκε να γυρίσει σπίτι του για 2 ώρες. Στο σπίτι που για καιρό δεν είχε ξαναμπεί κανείς, αυτός ο άνθρωπος έκανε κάτι. Μαντεύετε τι έκανε αυτός ο άνθρωπος στο σπίτι; Ρώτησα τον O san
Μόνο έκλαιγε, για 2 ώρες… Και αυτός ο άνθρωπος γύρισε πίσω χωρίς τίποτα απ’ το σπίτι. Ο O san τον παρηγόρησε λέγοντάς του… “Πήγα σπίτι μου να κλάψω… λέγε στον εαυτό σου ότι αυτό πήγες στο σπίτι να κάνεις”.
Πλένω την πλάτη μου. Κι εγώ, το μόνο που μπορώ είναι να κλαίω. Από τότε, δεν ξανάνοιξα το παράθυρο της τουαλέτας.
[13]Soma City, after the tsunami, by Flickr user hee_san. CC license BY-NC 2.0.
@wago2828 [14]
風呂から上がると、また新聞を切り抜く。悲しい顔や頑張るという表情を切り、並べて貼っていく。切ることを止めれば、全ては止むのか。貼ることを止めれば、全ては虚実となるのか。冷たい汗。書斎は、あの日から一度も窓は開けたことがない。
wago2828 [15]
この震災は何を私たちに教えたいのか。教えたいものなぞ無いのなら、なおさら何を信じれば良いのか。wago2828 [16]
ものみな全ての事象における意味などは、それらの事後に生ずるもの。ならば「事後」そのものの意味とは、何か。そこに意味はあるのか。wago2828 [17]
ここまで人を痛めつける意味はあるのか。wago2828 [18]
放射能が降っています。静かな夜です。@wago2828 [19]行き着くところは涙しか無い。
Τι θέλει να μας διδάξει αυτή η καταστροφή; Αν δεν υπάρχει δίδαγμα, τότε σε τι θα πρέπει να πιστέψω;
Τα νοήματα ενός περιστατικού, εμφανίζονται στη συνέχεια. Αλλά ποιο το νόημα της περιόδου μετά το περιστατικό; Υπάρχει τέτοιο;
Υπάρχει νόημα στο να υποφέρουν τόσο οι άνθρωποι;
Ο ουρανός βρέχει ραδιενέργεια. Είναι μια ήσυχη νύχτα.
Σε ένα μέρος καταλήγω πάντα, μέσα στα δάκρυα.
wago2828 [20]
魂を返せ、夢を返せ、福島を返せ、命を返せ、故郷を返せ、草いきれを返せ、村を返せ、詩を返せ、胡桃の木を返せwago2828 [21]
魂の木を想う、魂が転がる闇を想う、魂は夜を明かす、魂は言葉を呟く、魂を生きよ、魂を生きている、あなたwago2828 [22]
あなた 大切なあなた あなたの頬に 涙wago2828 [23]
いつか 安らぎの 一筋となるように 祈ります
Δώσε μου πίσω την ψυχή μου, δώσε μου πίσω το όνειρό μου, δώσε μου πίσω τη Fukushima, δώσε πίσω τις ζωές που χάθηκαν, δώσε μου πίσω την πόλη μου, δώσε πίσω το ζεστό αέρα που αναδύεται απ’ το γρασίδι, δώσε πίσω την πόλη, δώσε πίσω το ποίημα, δώσε πίσω τη φουντουκιά
Σκέφτομαι την ψυχή του δέντρου, σκέφτομαι το σκοτάδι μέσα στο οποίο αυτή η ψυχή κυλιέται. Η ψυχή περνα τη νύχτα, η ψυχή ψελλίζει τη λέξη, ζήσε, η ψυχή είναι ζωντανή, εσύ…
Εσύ, πολύτιμέ μου, δάκρυα… στο μάγουλό σου
Προσεύχομαι ώστε μια μέρα, να γίνουν αχτίδα ελπίδας
wago2828 [24]
共に信じる ここに記すwago2828 [25]
祈りとして この言に託すwago2828 [26]
明けない夜は無い
Πιστέψτε μαζί… Καταγράφω εδώ πέρα
Ακουμπώ τις προσευχές μου σ’ αυτές τις λέξεις…
Τη νύχτα ακολουθεί πάντα η χαραυγή
Αυτό το post συμπεριλαμβάνεται στο ειδικό αφιέρωμα Japan Earthquake 2011 [1].