Το καλοκαίρι είναι μια εποχή, που πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν νέα, διαφορετικά μέρη. Πηγαίνουν πέρα από τα σύνορα των χωρών τους και εξερευνούν μια διαφορετική αρχιτεκτονική, τοπίο και γλώσσα. Η ζωή μπορεί να αλλάξει δραματικά κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών, επειδή ο κόσμος σίγουρα δεν είναι επίπεδος και υπάρχουν πολλές προκλήσεις εκτός πατρίδας και καθημερινής ρουτίνας. Μερικές φορές, διάσημοι επισκέπτονται την “άλλη πλευρά”, μέρη που αντιμετωπίζουν ακραίες συνθήκες, και ο αντίκτυπός τους είναι τόσο μεγάλος, που δεσμεύονται για ένα σκοπό, όπως έκανε ο Χαβιέ Μπαρδέμ μετά από επίσκεψη σε καταυλισμούς προσφύγων στη Δυτική Σαχάρα. Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός υποστηρίζει τώρα το Todos con el Sahara [Όλοι στο πλευρό της Σαχάρας].
Ο blogger Viento del Sur γράφει για την αλληλεγγύη του ηθοποιού με τους Σαχάριους. Λέει ότι ο Μπαρδέμ δήλωσε, όταν επισκέφθηκε τους προσφυγικούς καταυλισμούς: [1]
La situación empeora año tras año. El proceso de paz está bloqueado y eso afecta especialmente a los más débiles. Mujeres, niños y ancianos”, señaló Bardem, recordando que hay 200.000 personas que fueron españolas “abandonadas en el desierto desde hace 33 años
“Η κατάσταση επιδεινώνεται κάθε χρόνο. Η ειρηνευτική διαδικασία έχει εμποδιστεί και αυτό επηρεάζει ιδιαίτερα τους πιο ευάλωτους ανθρώπους: γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους”, δήλωσε ο Μπαρδέμ, υπενθυμίζοντας ότι υπάρχουν 200.000 άνθρωποι, που κάποτε ήταν Ισπανοί και έκτοτε έχουν εγκαταλειφθεί στην έρημο πριν από 33 χρόνια
Πράγματι, τα διάσημα ονόματα προσελκύουν την προσοχή σε έναν σκοπό. Καλλιτέχνες όπως ο Μανού Τσάο, ο συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο και άλλοι διάσημοι έχουν επισκεφτεί τους προσφυγικούς καταυλισμούς στο παρελθόν και έχουν δεσμευτεί στον σκοπό αυτό, όπως λέει το Caminando en el desierto [2]:
Si estos compromisos públicos sirven para avanzar, aunque sólo sea un paso -que sirven, sin ninguna duda- bienvenidos sean. Y aunque me gustaría que los verdaderos progresos se lograsen con la suma de los pasos individuales de quienes somos simples ciudadanos, debemos reconocer el mérito indudable que tienen estos apoyos.
Εάν τέτοιες δημόσιες δηλώσεις βοηθούν λίγο να προωθήσουν τον σκοπό – αναμφίβολα το κάνουν – τέτοια σχόλια είναι ευπρόσδεκτα. Και ακόμη και όταν θα ήθελα πραγματική πρόοδο ως αποτέλεσμα του αθροίσματος των ατομικών προσπαθειών των μέσων πολιτών, πρέπει πραγματικά να αναγνωρίσουμε τα πλεονεκτήματα αυτής της υποστήριξης.
Δύο υπέροχες πρωτοβουλίες τραβούν την προσοχή πολλών ανθρώπων στο Διαδίκτυο. Το Μολύβια για την Ειρήνη (Lápices para la Paz) υποστηρίζει τα παιδιά, που αντιμετωπίζουν ένοπλες συγκρούσεις, παρέχοντάς τους μολύβια και εκπαιδευτικό υλικό, και ανακαλύπτουν μια ωραία ιστορία σε ένα ανακυκλωμένο κουτί: [3]
Y aquí mismo, a pesar de la situación de exilio permanente, están ellos, con sed de aprendizaje, sonriendo y siendo felices a pesar de todo. A pesar de que el suelo de la escuela no es uniforme y alguna mesa esté coja..,de que la pintura de las paredes se caiga por la tremenda erosión de este lugar…, ellos siguen pintando con sus ceras maravillosas, la palabra libertad.
En un rincón del aula veo un bote.
Es una lata de leche en polvo. Y de él salen unos bonitos brotes verdes. Pregunto qué es y los niños entusiasmados me dicen: – ¡¡Son lentejas, son lentejas!!.
El profesor sonríe: – “Es una forma de que ellos sepan que el mundo no es sólo desierto y un lugar donde apenas existen las plantas. Día a día todos los niños vigilan los brotes para que nunca les falte el agua. Siempre hay que tener presente la esperanza…”
Και εδώ, παρά τη μόνιμη εξορία, διψούν για μάθηση, ενώ χαμογελούν και είναι ευτυχισμένα παρά τα πάντα – παρά το γεγονός ότι το πάτωμα του σχολείου δεν είναι ίσιο και μερικά τραπέζια δεν ισορροπούν καν…Η μπογιά στους τοίχους ξεφτίζει λόγω της τεράστιας διάβρωσης…Εξακολουθούν να ζωγραφίζουν τη λέξη ελευθερία με τα υπέροχα κραγιόνια τους.
Σε μια γωνία της τάξης βλέπω ένα κουτί.
Είναι ένα δοχείο γάλακτος σε σκόνη. Και από αυτό, βγαίνουν όμορφοι πράσινοι φυλλώδεις μίσχοι. Ρώτησα τι είναι, τα παιδιά μου είπαν με ενθουσιασμό: Είναι φακές, φακές!!!!
Ο καθηγητής χαμογελά: – “Είναι ένας τρόπος να τους μάθουμε ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο η έρημος, ένα μέρος, όπου δεν υπάρχουν καθόλου φυτά. Μέρα με τη μέρα, τα παιδιά πρέπει να φροντίζουν τα φυτά, ώστε να μην τους λείπει ποτέ νερό. Πρέπει πάντα να έχεις ελπίδα… “
Και η άλλη πρωτοβουλία είναι η Έκθεση για τους Πρόσφυγες [4], η οποία διοργανώθηκε εθελοντικά από μπαρ στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για τη συλλογή χρημάτων και τη βοήθεια προς τους Σαχάριους.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ορισμένα παιδιά ανακάλυψαν την Ισπανία και μοιράστηκαν τη ζωή τους με τις φιλοξενούμενες οικογένειές τους, άλλα έμειναν πίσω στους προσφυγικούς καταυλισμούς και ήταν αρκετά τυχερά, που είδαν τον Χαβιέ Μπαρδέμ εκτός μεγάλης οθόνης. Αυτά είναι τα πρώτα άγουρα βήματα για να βοηθηθούν να έχουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία εν μέσω μιας ένοπλης σύγκρουσης. Και τώρα επιστρέφουν στο σχολείο στους προσφυγικούς καταυλισμούς χρησιμοποιώντας τα νέα τους μολύβια και μαθαίνοντας για έναν ολόκληρο κόσμο λέξεων.