- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Κούβα: Bloggers αντιδρούν στο θάνατο απεργού πείνας

Κατηγορίες: Καραϊβική, Κούβα, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαδηλώσεις, Διατροφή, Ελευθερία του Λόγου, Μέσα & δημοσιογραφία, Μέσα των πολιτών, Νομικά, Πολιτική, Τεχνολογία, Υγεία, Ψηφιακός ακτιβισμός
Wilman Villar Mendoza

Wilman Villar Mendoza

Η 20ή Γενάρη ήταν μια μέρα θλίψης για την κουβανέζικη μπλογκόσφαιρα, καθώς οι χρήστες του Διαδικτύου έμαθαν τα νέα για το θάνατο [1] [es] του πολιτικού κρατούμενου Wilman Villar Mendoza, που έκανε απεργία πείνας από τον περασμένο Νοέμβριο [en] [2]. Πολλοί bloggers συνέκριναν την περίπτωσή του [en] [3] με αυτή του αποβιώσαντα κρατούμενου συνείδησης Orlando Zapata Tamayo [4], ο οποίος πέθανε το 2010, ο πρώτος Κουβανός πολιτικός κρατούμενος που πεθαίνει από απεργία πείνας από το 1972.

Ο blogger της διασποράς Uncommon Sense [5] έκανε πολύ σαφές το μήνυμα [en]:

Όπως ο Orlando Zapata κι ο Juan Soto, το αίμα του στα χέρια της δικτατορίας Κάστρο.

Όπως κι αυτοί οι μάρτυρες, δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Μοιράστηκε επίσης ένα σύνδεσμο προς ανακοίνωση της Ένωσης Κουβανο-Αμερικανίδων Γυναικών [en], [6] που αναφέρει λεπτομέρειες “για το θάνατο του πολιτικού κρατούμενου Wilman Villar Mendoza και το πώς η δικτατορία απάντησε με ακόμα μεγαλύτερη καταστολή.”

Αρκετοί bloggers στο babalu σχολίασαν επίσης το θάνατο του Mendoza. O Val Prieto υποστηρίζει [en] [7] ότι ο θάνατός του “δεν ήταν μονάχα για την παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του…για την αδικία και την προσβολή που εξαπολύθηκε εναντίον του”:

Ο Wilmar Villar Mendoza…σε απεργία πείνας για 50 μέρες διαμαρτυρόμενος για την φυλάκισή του και την κατάφωρη παραβίαση των βασικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών, πέθανε χτες στα χέρια της Κυβέρνησης της Κούβας. Ήταν 31 ετών.

Ο Wilmar Villar Mendoza πέθανε ήρωας, όχι μόνο λόγω του θάρρους του να σταθεί εναντίον του “Γολιάθ” καθεστώτος Κάστρο για τις πεποιθήσεις του, αλλά λόγω της ακλόνητης αξιοπρέπειας της θυσίας του.

Ο Wilmar Villar Mendoza θυσιάστηκε και πέθανε, ώστε 11 εκατομμύρια Κουβανοί συμπατριώτες του να μπορέσουν να είναι ελεύθεροι από την ίδια την τυραννία που τον σκότωσε.

Ο Alberto de la Cruz μοιράστηκε [en] [8] “μια σύντομη στιγμή διαύγειας” σχετικά με το θάνατο του απεργού πείνας:

Όπως συνέβη με τις δολοφονίες των Zapata Tamayo, Soto και Pollan, για μια σύντομη στιγμή, η δολοφονία του Wilmar Villar Mendoza γκρέμισε τη βιτρίνα και τα ψεύδη της δικτατορίας Κάστρο που δρούσαν σαν ασπίδα τους για τόσες πολλές δεκαετίες.

Μπορεί να μην κρατήσει για πολύ, ίσως ώρες, ίσως μέρες, αλλά αυτή τη στιγμή η δικτατορία Κάστρο έχει εκτεθεί.

Ίσως πιο σύντομα από αύριο, αυτή η στιγμή διαύγειας θα εξανεμιστεί και τα ψεύδη θα καθυποτάξουν και πάλι την αλήθεια. Όχι επειδή η διαύγεια αυτή είναι ισχνή ή μια στιγμή μονάχα, αλλά επειδή ο κόσμος θα κλείσει τα μάτια του και θα αρνηθεί τη δυσάρεστη αλήθεια.

Παρόλ’ αυτά, για τώρα, ο θάνατος του Wilmar Villar Mendoza δεν είναι μάταιος: για μια σύντομη στιγμή, στην Κούβα υπάρχει διαύγεια.

To blog συνέχισε με λεπτομερή αναφορά [9] “πώς ειρηνικοί ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο νησί κατέβηκαν στους δρόμους για να τιμήσουν την υπέρτατη θυσία του Wilmar για ελευθερία στην Κούβα”, προσθέτοντας: “Οι διαδηλωτές αυτοί βρήκαν αμέσως μπροστά τους την Κρατική Ασφάλεια του Κάστρο, που τους επιτέθηκε βίαια και συνέλαβε αρκετούς από αυτούς.”

Το blog Pedazos de la Isla [10] εξήγησε γιατί δεν πρέπει να ξεχαστεί ο Wilman Villar Mendoza [en]:

Έχω ακούσει πολύ κόσμο να λέει πως η απεργία πείνας είναι μια μορφή αυτοκτονίας, αλλά δεν το πιστεύω. Ο μόνος που ευθύνεται για το θάνατό του είναι η δικτατορία. Η ίδια δικτατορία που τον συνέλαβε το Νοέμβριο του 2011, όταν μαζί με άλλους ακτιβιστές βρισκόταν σε ειρηνική πορεία απαιτώντας ελευθερία, στους δρόμους της Contramaestre. Η ίδια δικτατορία που αγνόησε τα δίκαια αιτήματα του Wilman για αποφυλάκισή του, κάτι που οδήγησε στην απεργία πείνας.

Δεν γνώριζα προσωπικά τον Wilman Villar Mendoza, αλλά όταν ένα άτομο βάζει την ίδια του τη ζωή σε κίνδυνο για να είναι καλά οι υπόλοιποι, και σε αυτή την περίπτωση, για την ελευθερία ενός ολόκληρου έθνους, τότε αυτό λέει πολλά για κάποιον. Ο νεαρός Κουβανός, που αφήνει πίσω μια γυναίκα και δυο μικρά παιδιά, μπαίνει στο μακρύ κατάλογο των εκτελεσθέντων, βασανισθέντων και πληγέντων ανδρών και γυναικών, καθώς και όσων έχασαν επίσης τη ζωή τους από απεργία πείνας. Είναι άλλος ένας Orlando Zapata Tamayo, άλλος ένας Pedro Luis Boitel: δυο Κουβανοί, οι οποίοι, αν και διαφορετικών γενιών, αγωνίστηκαν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό και πέθαναν με τον ίδιο τρόπο, κάτω από αποτρόπαιες συνθήκες αλλά με τιμή.

Bloggers επίσης εξοργίστηκαν από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στην οικογένεια του Mendoza. Το Pedazos de la Isla σημείωσε πως [10] “η σύζυγός τους δεν μπόρεσε καν να δει τη σορό του το βράδυ της Πέμπτης” και η @Yoani Sanchez έγραψε [11] στο Twitter [es]:

#cuba Μίλησα με την Maritza, σύζυγο του Wilmar Villar και επιβεβαιώνει το θάνατό του. Δεν την άφησαν να δει τη σορό του. Περισσότερες πληροφορίες στο +5353842338

Στο “Notes from the Cuban Exile Quarter [12]” αναφέρθηκε [en]:

Απόψε δυο μικρά κορίτσια έχασαν τον πατέρα τους, μια νέα γυναίκα τον άντρα της, μια μάνα το γιο της. Ο Wilmar Villar Mendoza πέθανε απόψε μετά από βλάβη στα νεφρά και άλλα ζωτικά όργανα. Αποτέλεσμα μιας μακράς απεργίας πείνας, λόγω της οργής του για κατάφωρη αδικία εναντίον του από το καθεστώς Κάστρο.

Το blog σημείωσε επίσης:

Σχετικά με τη διαμαρτυρία του, υπήρχε μικρή κάλυψη από τον Τύπο ή επίσημες διαμαρτυρίες μέχρι που αποκαλύφθηκε ο θάνατός του [13].

Οι Γυναίκες με τα Λευκά και άλλοι αντικυβερνητικοί ακτιβιστές κατέβαιναν σε πορεία γι’ αυτόν, δεχόμενοι βίαια χτυπήματα και συλλήψεις, αλλά ο διεθνής Τύπος παρέμεινε σιωπηλός. Τώρα που πέθανε, όπως και στην περίπτωση του Orlando Zapata Tamayo το 2010, τα διεθνή [14] ΜΜΕ [15] το αναφέρουν. Πολύ λίγο και πολύ αργά για τον Wilmar Villar Mendoza. Bloggers και ακτιβιστές στο twitter είχαν κρούσει τον κώδωνα νωρίς για τα αιτήματά του. Τα blogs Pedazos de la Isla [16], Uncommon Sense [5], Babalu [17] και Capitol Hill Cubans [18] αξίζουν ειδική μνεία για εξάπλωση των ειδήσεων στις αντίστοιχες σελίδες τους.

Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα βίαιο ολοκληρωτικό δικτατορικό καθεστώς, ισχύει μια πολύ απλή εξίσωση:
σιωπή = βία = θάνατος.
Διεθνείς επίσημες διαμαρτυρίες και συνεχείς και μεγάλες πιέσεις στον Τύπο εκ μέρους των κακοποιημένων αντιφρονούντων σημαίνει λιγότερο αίμα. Σιωπή σημαίνει ότι η Maritza Pelegrino Cabrera, η σύζυγος του Wilman, είναι πλέον χήρα και οι δυο μικρές του κόρες, 5 και 6 ετών, θα μεγαλώσουν χωρίς να γνωρίσουν πατέρα.

Το babalu δημοσίευσε και μετέφρασε [en] [19] μια δυναμική δήλωση για το θάνατο του Mendoza μιας εκ των επιφανέστερων bloggers της Κούβας, της Yoani Sanchez:

Θέλω να καταγγείλω ότι στη χώρα μου, κάποιος πρέπει να χρησιμοποιήσει το κορμί του, τα έντερα και το στομάχι του ως πεδίο μάχης, ως τρόπο προβολής μιας διαμαρτυρίας για τα δικαιώματά του ως πολίτης. Είναι θλιβερό πως ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας, 11 εκατομμύρια Κουβανοί πάνω σε αυτό το νησί, έχει χάσει όλα του τα πολιτικά δικαιώματα ή μέρος αυτών. Έχουν φραχθεί οι πολιτικές, εκλογικές και δικαστικές ατραποί για τους πολίτες που αναζητούν μια αλλαγή, απαιτούν μια μεταμόρφωση, που απαιτούν το τέλος του status quo στη χώρα μας. Τι μας έχει μείνει; Ο κόσμος λοιπόν πρέπει να χρησιμοποιήσει την απεργία πείνας ως τρόπο έκφρασης του μη συμβιβασμού του. Είναι πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη σήμερα, ο θάνατος του Wilmar Villar.

Αυτή ήταν η καταγγελία που ήθελα να κάνω. Ίσως είναι σαν μήνυμα κλεισμένο σε μπουκάλι πεταμένο μες στη θάλασσα, κάτι που πέφτει μες στην άβυσσο, αλλά…θέλω να το αφήσω κάπου να φαίνεται. Σας παρακαλώ, δε θέλουμε να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε το δέρμα μας, τα κόκαλά μας, για να δείξουμε την οργή μας. Πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε χωρίς καταστολή.