Αυτό το άρθρο αποτελεί τμήμα του ειδικού μας αφιερώματος για τις Διαδηλώσεις στη Συρία 2011/12 [1].
Στις 13-14 Ιουλίου 2012, ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις στους καταυλισμούς Παλαιστινίων προσφύγων Γιαρμούκ [2] και Ταντάμον στη Δαμασκό. Η βάναυση απάντηση του συριακού καθεστώτος [3] οδήγησε σε επτά νεκρούς στις 13 Ιουλίου. Την επόμενη ημέρα, οι νεκρικές πομπές τους έφεραν μια ακόμη μεγαλύτερη διαμαρτυρία, όπου σκοτώθηκαν ακόμη τέσσερα άτομα.
Η Παλαιστίνη υπήρξε ο μοναδικός παράγοντας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ιστορία της Συρίας από την ανεξαρτησία της. Έχοντας δεχτεί περισσότερους από 500.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες, που έχουν σχεδόν τα ίδια δικαιώματα και προνόμια με τους Σύριους πολίτες, η Συρία έχει επηρεάσει και επηρεαστεί από τον σκοπό και την κατάστασή της. Στην πραγματικότητα, το πρώτο πραξικόπημα [4] της Συρίας και του Αραβικού Κόσμου το 1949 ήταν ένα άμεσο αποτέλεσμα του καταστροφικού Αραβο-Ισραηλινού πολέμου του 1948.
Το καθεστώς των Μπααθιστών της Συρίας έχει στηρίξει ολόκληρη τη νομιμότητά του στην αδιάσειστη υποστήριξή του στους Παλαιστίνιους. Αλλά αυτός ο ρόλος ήταν πάντα πιο περίπλοκος και διχαστικός από την πλευρά της Παλαιστίνης. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ είδε τον εκλιπόντα πρόεδρο, Χάφεζ Άσαντ, να δέχεται τον σκοπό τους απλά αντί να τον υποστηρίζει. Αυτές οι διαιρέσεις μερικές φορές έγιναν πολύ αιματηρές, όπως στη σφαγή του Τελ αλ Ζαατάρ [5] ή στις επιθέσεις, που υποστήριξε η Συρία, στα παλαιστινιακά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου του Λιβάνου, γνωστού ως Πολέμου των Καταυλισμών [6].
“Υπάρχει μια παλαιστινιακή ψυχή σε κάθε επαναστάτη”, @sha3eb3aref [7]
Η Συριακή Επανάσταση έφερε ξανά αυτούς τους διχασμούς στην επιφάνεια, αλλά με την πρόσθετη άμεση ανησυχία για την ευημερία τους μέσα στην ίδια τη Συρία. Ο εξέχων Παλαιστίνιος συγγραφέας και ακτιβιστής Ali Abunimah συλλογίζεται αυτήν την ανησυχία:
@AliAbinimah [8]: I think Palestinians in Syria are vulnerable and I don't like the way “both sides” trying to use and recruit them.
Πιστεύω ότι οι Παλαιστίνιοι στη Συρία είναι ευάλωτοι και δεν μου αρέσει ο τρόπος που “και οι δυο πλευρές” προσπαθούν να τους χρησιμοποιήσουν και να τους στρατολογήσουν.
Η Anaheed al-Hardan της Ηλεκτρονικής Ιντιφάντα [9] συντάσσει μια εκτενή έκθεση για τους Παλαιστίνιους στη Συρία και τη σχέση τους με την επανάσταση και τις ανησυχίες, που έρχονται με αυτήν. Καταλήγει [10] ότι:
What these latest rounds of events tell us is that the fictive boundaries between Palestinians in Syria and the unrest are just that, becoming increasingly more difficult to maintain.
As the situation on the ground continues to change, the fate of the Palestinians in the country, like the fate of Syrians and the country as a whole, remains uncertain. However, unlike their Syrian counterparts, Palestinians are refugees with nowhere to go in the event of the further deterioration of the turmoil in Syria.
Οι τελευταίοι κύκλοι γεγονότων μας λένε ότι τα πλασματικά όρια μεταξύ των Παλαιστινίων στη Συρία και της αναταραχής είναι ακριβώς αυτά και γίνονται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθούν.
Καθώς η κατάσταση επί τόπου συνεχίζει να αλλάζει, η μοίρα των Παλαιστινίων στη χώρα, όπως η μοίρα των Συρίων και της χώρας στο σύνολό της, παραμένει αβέβαιη. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους ομολόγους τους στη Συρία, οι Παλαιστίνιοι είναι πρόσφυγες, που δεν έχουν πού να πάνε σε περίπτωση περαιτέρω επιδείνωσης της αναταραχής στη Συρία.
Το επίτευγμα της συμμετοχής των Παλαιστινίων στην επανάσταση της Συρίας ήρθε μετά τη Σφαγή του Traymseh [11], όταν ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις στους προσφυγικούς καταυλισμούς Γιαρμούκ και Ταντάμον στη Δαμασκό στις 13-14 Ιουλίου.
Παλαιστινιακές διαδηλώσεις στον Καταυλισμό Γιαρμούκ στην Δαμασκό(Source [12])
Αλλά πολύ πριν οι Παλαιστίνιοι μπουν στη μάχη, η υποστήριξή τους στην επανάσταση είχε ήδη εκφραστεί. Ο Παλαιστίνιος ακτιβιστής Budour Hassan γράφει για την «Συριακή εξέγερση με παλαιστινιακά μάτια [13]»:
Palestinians chanted “Yallah Irhal Ya Bashar” [Bashar, leave!] in Nazareth, Haifa, Jaffa, Baqa, Jerusalem, Bil’in and Nabi Saleh. Many of us will continue to do so since it’s our duty to stand on the side of those who sing for freedom, dance, and even make jokes through the horror visited by bullets and mortar shells. A victory for the brave Syrian people over Assad’s tyranny will be a triumph for every oppressed community in the world.
Οι Παλαιστίνιοι φώναζαν «Yallah Irhal Ya Bashar» [Μπασάρ, φύγε!] στη Ναζαρέτ, τη Χάιφα, τη Γιάφα, την Μπάκα, την Ιερουσαλήμ, την Μπιλίν και το Νάμπι Σαλέχ. Πολλοί από εμάς θα συνεχίσουν να το κάνουν, αφού είναι καθήκον μας να σταθούμε στο πλευρό όσων τραγουδούν για την ελευθερία, χορεύουν, ακόμη και κάνουν αστεία μέσα από τη φρίκη, που φέρουν οι σφαίρες και οι όλμοι. Η νίκη του γενναίου συριακού λαού επί της τυραννίας του Άσαντ θα είναι θρίαμβος για κάθε καταπιεσμένη κοινότητα στον κόσμο.
Άλλοι, όμως, Παλαιστίνιοι συγγραφείς ήταν λιγότερο ικανοποιημένοι από την πορεία, που ακολούθησε η επανάσταση στη Συρία, και την είδαν ως αποτυχία στην καλύτερη περίπτωση. Ο διάσημος Παλαιστίνιος ακαδημαϊκός Joseph Massad γράφει [14]:
Those who see the Syrian popular struggle for democracy as having already been hijacked by these imperial and pro-imperial forces inside and outside Syria understand that a continuation of the revolt will only bring about one outcome, and it is not a democratic one – namely, a US-imposed pliant and repressive regime à la Iraq and Libya. If this is what the Syrian demonstrators are struggling for, then they should continue their uprising; if this is not their goal, then they must face up to the very difficult conclusion that they have been effectively defeated, not by the horrifying repression of their own dictatorial regime which they have valiantly resisted, but rather by the international forces that are as committed as the Syrian regime itself to deny Syrians the democracy they so deserve.
Όσοι θεωρούν ότι η συριακή λαϊκή εξέγερση για δημοκρατία έχει ήδη καταστραφεί από αυτές τις αυτοκρατορικές και φιλοαυτοκρατορικές δυνάμεις εντός και εκτός Συρίας καταλαβαίνουν ότι η συνέχιση της εξέγερσης θα φέρει μόνο ένα αποτέλεσμα και δεν είναι δημοκρατικό: συγκεκριμένα, ένα επιβλητικό και καταπιεστικό καθεστώς από τις ΗΠΑ όπως στο Ιράκ και στη Λιβύη. Αν για αυτό αγωνίζονται οι Σύριοι διαδηλωτές, τότε θα πρέπει να συνεχίσουν την εξέγερσή τους. Αν δεν είναι αυτός ο στόχος τους, τότε πρέπει να αντιμετωπίσουν το πολύ δύσκολο συμπέρασμα ότι έχουν ηττηθεί ουσιαστικά, όχι από τη φρικιαστική καταστολή του δικτατορικού τους καθεστώτος, στο οποίο αντέδρασαν γενναία, αλλά μάλλον από τις διεθνείς δυνάμεις, που έχουν βαλθεί, όπως και το ίδιο το συριακό καθεστώς, να αρνηθούν στους Σύριους τη δημοκρατία, που τους αξίζει.
Ενώ αυτές οι συζητήσεις μαίνονται μεταξύ των ίδιων των Παλαιστινίων, θα επηρεαστούν αναγκαστικά από τις τελευταίες εξελίξεις επί τόπου. Η επιλογή Συρίας-Παλαιστινίων να μπουν στη μάχη στο πλευρό της επανάστασης θα αλλάξει και πάλι τη φύση της σχέσης της Συρίας με τον παλαιστινιακό σκοπό και τον παλαιστινιακό λαό.
Αυτό το άρθρο αποτελεί τμήμα του ειδικού μας αφιερώματος για τις Διαδηλώσεις στη Συρία 2011/12 [1].