Δημοσιεύτηκε αρχικά στο Arseh Sevom από τον Peyman Majidzadeh.

“Πρώτες Βοήθειες” © Alessandra Blasi, λήφθηκε στο Τελ Αβίβ τον Οκτώβριο του 2011. Χρησιμοποιήθηκε με άδεια.

Ποιανού πόλεμος είναι;

Η υποστήριξη των Παλαιστινίων αποτελεί προτεραιότητα εξωτερικής πολιτικής για το Ιράν, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών του Ιράν, Ramin Mehmanparast. Λέει ότι είναι καθήκον των ισλαμικών χωρών να υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια.

Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασρολάχ τόνισε το σημείο λέγοντας:

Το Ιράν, η Συρία και η Χεζμπολάχ δεν θα εγκαταλείψουν τη Γάζα και τον λαό της. Όπως ήμασταν μαζί τους τα τελευταία χρόνια, θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα τους. Αυτή είναι η θρησκευτική, ηθική και ανθρωπιστική μας υποχρέωση.

Πολλοί αναρωτιούνται εάν η πολιτική του Ιράν είναι γνήσια υποστήριξη του “λαού” ή ένα τέχνασμα για να μετατοπίσει την αφήγηση από την πολιτική τους στη Συρία. Είναι η παροχή όπλων στη Χαμάς μια λύση, που οδηγεί σε κατάπαυση του πυρός ή σε κλιμάκωση της σύγκρουσης; Το γεγονός είναι ότι αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται και από τις δύο πλευρές.

Ο Ιρανός blogger Kamangir γράφει:

Αυτός που εκτοξεύει έναν πύραυλο φέρει την πλήρη ευθύνη. Παιδιά και ενήλικες βρίσκονται στην άλλη άκρη του βλήματος. Είναι εγκληματίας, ανεξάρτητα από το αν σκοτώνει κάποιον ή όχι.

Η επίσημη στάση του Ιράν κατά του Σιωνισμού χρονολογείται από τον Αύγουστο του 1979, όταν, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί διακήρυξε την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ ως θρησκευτικό καθήκον προς όλους τους Μουσουλμάνους. Αυτή η φιλοπαλαιστινιακή ημέρα διαμαρτυρίας, γνωστή ως Ημέρα Κουντς, κάθε χρόνο χορηγείται, γιορτάζεται και διοργανώνεται από την ιρανική κυβέρνηση την τελευταία Παρασκευή του Ραμαζανιού. Η Ημέρα Κουντς έχει πλέον επεκταθεί και σε πολλές άλλες χώρες και έχει γίνει σύμβολο αλληλεγγύης με τους Παλαιστινίους υπό κατοχή. Αν και εκατομμύρια Ιρανοί συμμετέχουν σε αυτή την παρέλαση ετησίως, η αυθεντικότητα και η εθελοντική συμμετοχή τους είναι υπό αμφισβήτηση.

Πριν από τρία χρόνια, οι διαδηλώσεις μετά τις αμφισβητούμενες προεδρικές εκλογές επέκριναν όχι μόνο την καταπίεση των δικαιωμάτων στο εσωτερικό, αλλά και τις παρεμβάσεις του Ιράν στο εξωτερικό. Οι διαδηλωτές φώναζαν: “Όχι στη Γάζα. Όχι στον Λίβανο. Η ζωή μου μόνο για το Ιράν”. Το σύνθημα επικρίθηκε ευρέως και εσκεμμένα παρεξηγήθηκε από τις ιρανικές Αρχές εκείνη την εποχή. Αντικατοπτρίζει το αίτημα της κοινωνίας των πολιτών για λογοδοσία της κυβέρνησης και μια κριτική στην πολιτική της να “χώνει τη μύτη της” στις υποθέσεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.

Όποιος δεν συντάσσεται με την πολιτική της ιρανικής κυβέρνησης θεωρείται φιλοσιωνιστής. Η δημόσια καταδίκη της Χαμάς σημαίνει ότι γίνεσαι στόχος. Το Γραφείο Εδραίωσης της Ενότητας [ Daftar-e Tahkim-e Vahdat ], μια ιρανική φοιτητική οργάνωση, έπεσε θύμα αυτής της πολιτικής λόγω της στάσης της εναντίον της Χαμάς και του Ισραήλ στον προηγούμενο πόλεμο της Γάζας και ονομάστηκε “Ράδιο Ισραήλ” από την Kayhan, την πιο συντηρητική εφημερίδα στο Ιράν, με δεσμούς με το αξίωμα του Ανώτατου Ηγέτη.

Στο Zamaneh Tribune, ο συγγραφέας της ανάρτησης “Η Παλαιστίνη δεν είναι πρόβλημά μας!” γράφει:

Υπάρχουν άνθρωποι, που ισχυρίζονται ότι είναι η φωνή του κοινού και πιστεύουν ότι το ζήτημα της Παλαιστίνης είναι πρόβλημά μας και οι σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο αντιμετωπίζονται μέσα από αυτό το πρίσμα. Όποιος διαφωνεί μαζί τους [κατηγορείται] ότι είναι φασίστας ή ρατσιστής.

Παρά την ταλαιπωρημένη πολιτική, υπάρχει υποστήριξη για τους Παλαιστίνιους στην ιρανική κοινότητα. Αυτή η εικόνα δείχνει μια διαδήλωση μπροστά από το προξενείο του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη, στην οποία συμμετείχαν μέλη της ομάδας Havaar, η οποία αντιτίθεται στον πόλεμο, τις κυρώσεις και την κρατική καταστολή.

Φωτογραφία ευγενική προσφορά του Havaar: η ιρανική πρωτοβουλία κατά του πολέμου, των κυρώσεων και της κρατικής καταστολής

Σε μια ανάρτηση που ονομάζεται η “Αιματηρή Πληγή της Παλαιστίνης”, ο Mikhak προβάλλει ένα επιχείρημα υπέρ του παλαιστινιακού λαού, λέγοντας:

Η σωστή θέση για το Παλαιστινιακό Ζήτημα είναι αναμφίβολα η υποστήριξη των Παλαιστινίων. Το να μην υποστηρίζουμε τους κατοίκους της Γάζας, επειδή τους κυβερνά η Χαμάς ή επειδή κάποτε εξέλεξαν τη Χαμάς, είναι σαν να συμφωνούμε ότι αξίζουμε να υποφέρουμε εξαιτίας της σκληρότητας της Ισλαμικής Δημοκρατίας [του Ιράν].

Ο συντάκτης συνεχίζει και καταγγέλλει την ιδεολογία της Χαμάς, ενώ υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους.