Η Amila Bosnae γράφει [1] [en] για τα χρόνια που “έκλεψε” ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία:
Χάνεις κάνα δυο χρόνια μια φορά και είκοσι χρόνια αργότερα ακόμη δεν έχεις καταφέρει να φτάσεις τους υπόλοιπους. […] Ο χρόνος σταμάτησε για μας τότε, κατά μια έννοια. Δεν μεγάλωσα καν για το μεγαλύτερο μέρος εκείνων των χρόνων, επειδή δεν υπήρχε κάτι απ’ το οποίο να καλλιεργηθώ. Ήμασταν αποκομμένοι από τον κόσμο, η γη όμως συνέχισε να γυρίζει χωρίς εμάς. Πιθανόν πανηγυρίζοντας ακόμη την επανένωση της Γερμανίας και την νέα Ευρώπη ενώ εμείς τρέχαμε να κρυφτούμε. Στη νέα Ευρώπη. […]