Πριν έναν περίπου μήνα, ο Javier Puente δημοσίευσε στην ιστοσελίδα Selecting Stones [en] ένα κριτικό άρθρο για την άνθηση της περουβιανής γαστρονομίας και, κυρίως, για το ρόλο που έχει σε αυτήν ο σεφ Gastón Acurio [en]. Σύμφωνα με τον ίδιο το συγγραφέα, το δημοσίευμα «Ο Χωρικός και ο Σεφ: Τα Όρια του περουβιανού Γαστρο-Φασισμού, 1994-2012» [en] είναι μία απόπειρα «να τοποθετηθεί σε ένα πλαίσιο η δημιουργία αυτού του νέου «ιερού δισκοπότηρου» της περουβιανής κουζίνας, ώστε όσοι ακολουθήσουν να κάνουν ένα καλύτερο έργο, καλύπτοντας τα εναπομείναντα κενά». Εξηγεί για το θέμα:

Στον αταξικό κόσμο του Acurio, υπάρχει εν τούτοις ένα οργανικό κοινωνικό corpus, ένα σώμα αποτελούμενο από διαμερίσματα, από το οποίο ορίζονται όλα τα υποκείμενα του γαστρονομικής άνθησης […] Η λατρεία για το έθνος αντικαθίσταται από τη λατρεία της κατσαρόλας και κανείς δεν μένει έξω από αυτή την διαμερισματοποίηση.

Επίσης, αναφέρεται στη María Huamaní, που έχασε τη ζωή της σε ένα ατύχημα [es] μαζί με άλλους σεφ, μία περίπτωση στην οποία αποδίδονται στοιχεία ρατσιστικής διάκρισης, για να καταδείξει τα όρια αυτής της εθνικιστικής γαστρονομικής ρητορικής, παρά την στάση της ενάντια στους αποκλεισμούς. Στο μπλογκ Equilibrios, o Manuel José Ayulo σημειώνει [es] ότι στο άρθρο ο ίδιος ο όρος «φασισμός» χρησιμοποιείται λανθασμένα και προσθέτει πως:

Σχεδόν οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα επικοινωνείται με έναν αισιόδοξο, εθνικό και συμβιβαστικό δημόσιο λόγο θα έπεφτε σε κάποια κατηγορία φασισμού, σύμφωνα με την περιγραφή του Puente.