Ως μέρος της συνεργασίας μας με τo Syria Deeply [1] συν-δημοσιεύουμε μία σειρά από άρθρα που καταγράφουν φωνές των πολιτών που βρέθηκαν ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, μαζί με απόψεις συγγραφέων από όλο τον κόσμο για την σύγκρουση.
Η Bessma Momani είναι συνεργάτις του Ιδρύματος CIGI και Brookings και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Βατερλώ. Μπορείτε να την βρείτε στο Twitter ως @b_momani [2]. Η Momani μοιράζεται τις σκέψεις της για την τρέχουσα κρίση στη Συρία εδώ:
Ως πολιτική αναλύτρια, μπορώ να κατανοήσω τους εύλογους γεωστρατηγικούς και πολιτικούς λόγους για να εξηγήσω γιατί, παρά τη διεθνή αναγνώριση για τον Συριακό Εθνικό Συνασπισμό, η πραγματικότητα επί τόπου θα αλλάξει ελάχιστα. Και γιατί, παρά τους περισσότερους από 60.000 Σύριους νεκρούς, το όριο για τη διεθνή κοινότητα παραμένει η χρήση χημικών όπλων.
Η χρήση χημικών όπλων αποτελεί επικίνδυνο προηγούμενο σε μια περιοχή με σημαντικά αποθέματα και πολλές συγκρούσεις. Με την επισήμανση αυτού ως “κόκκινη γραμμή”, οι διεθνείς κυβερνήσεις προσπαθούν να στείλουν μια προειδοποίηση σε όλους τους περιφερειακούς φορείς σχετικά με τα όρια της αποδοχής.
Μπορώ επίσης να καταλάβω τη γρήγορη κίνηση της κυβέρνησης Ομπάμα να χαρακτηρίσει την εξτρεμιστική ομάδα Τζαμπάτ αλ Νούσρα ως τρομοκρατική οργάνωση. Σε ένα επίπεδο, η κίνηση μπορεί να θεωρηθεί ως μια στρατηγική για την εξουδετέρωση ενός δύσκολου Κογκρέσου, που είχε εμμονή με την αποτυχία της κυβέρνησης να προβλέψει την ανατροπή των ριζοσπαστικών στη Λιβύη, που αφαίρεσαν τις ζωές των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών. Αναγνωρίζοντας το Μέτωπο Νούσρα ως τρομοκρατική οργάνωση, προτού η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγνωρίσει τον Συριακό Εθνικό Συνασπισμό ως αναγνωρισμένο εκπρόσωπο του συριακού λαού, διαβεβαίωσε το Κογκρέσο – και τον κόσμο – ότι η κυβέρνηση Ομπάμα δεν θα αγνοούσε τις εξτρεμιστικές δυνάμεις.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ αντιστάθηκαν να χαρακτηρίσουν τον στρατό του Άσαντ ως τρομοκρατική οργάνωση, μια κίνηση που έχει τεράστιες επιπτώσεις, εάν υπάρχει λύση με διαπραγμάτευση για το τέλος αυτής της κρίσης. Η αμερικανική κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι απέτυχε στο Ιράκ ενθαρρύνοντας τον απο-μπααθισμό μετά την απομάκρυνση του Ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν. Η διατήρηση του Συριακού Στρατού εκτός του καταλόγου τρομοκρατών θα επιτρέψει σε ορισμένα στρατιωτικά στοιχεία να διαδραματίσουν “νόμιμο” ρόλο σε μια νέα Συρία και να ενθαρρύνουν περισσότερες λιποταξίες εντός των ενόπλων δυνάμεων και του καθεστώτος Άσαντ τους επόμενους μήνες.
Όμως, αυτές οι λεγόμενες γεωπολιτικές εξηγήσεις είναι επίσης δικαιολογίες για αδράνεια.
Με την ευγενική παραχώρηση του Ειδησεογραφικού Δικτύου Shaam
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι πολλοί περισσότεροι Σύριοι θα πεθάνουν και η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων κι ημών των αναλυτών, θα βρει πολλούς λόγους για να δικαιολογήσει την αδράνεια. Κανένας από αυτούς τους λόγους δεν θα παρηγορήσει τους Σύριους, που παραμένουν μπερδεμένοι γιατί ο κόσμος αγνοεί τη δυστυχία τους κάθε μέρα. Πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, κατά μέσο όρο πάνω από 800 την ημέρα, με εκατομμύρια άλλους παγιδευμένους και εσωτερικά εκτοπισμένους. Υπάρχει άγνωστος αριθμός πολιτικών κρατουμένων, αλλά σημειώνονται εκτιμήσεις 25.000 [3], που κρατούνται σε στρατόπεδα του Άσαντ. Πολλοί Σύριοι, από τους οποίους έχω συνέντευξη, εκτιμούν ότι σχεδόν 20 παιδιά σκοτώνονται σχεδόν κάθε μέρα στη Συρία τα τελευταία δύο χρόνια.
Όμως, ενώ οι γεωπολιτικές εκτιμήσεις για την αδράνεια είναι πολλές, οι λόγοι δράσης είναι επίσης αρκετοί. Η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε μακροπρόθεσμες συνέπειες. Το 36% του πληθυσμού της Συρίας είναι παιδιά κάτω των 14 ετών και το 24% του πληθυσμού κυμαίνεται μεταξύ 14-24 ετών, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Όχι μόνο διακόπτεται η εκπαίδευσή τους, αλλά ζουν χωρίς σπίτια και με αυξημένη απελπισία. Η μακροχρόνια ψυχολογική βλάβη σε μια ολόκληρη γενιά Σύριων δεν έχει ακόμη τεθεί σε εφαρμογή.
Η Συρία καταστρέφεται, η μια όμορφη πόλη μετά την άλλη, ακριβώς μπροστά στα μάτια μας. Σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα, ιδιωτικές επιχειρήσεις και ολόκληρη η δημόσια υποδομή έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Υπάρχουν λιγότερα σπίτια και τόποι εργασίας για να επιστρέψουν οι Σύριοι πρόσφυγες, κάθε μέρα που περνά.
Ήδη, αυτή η αστάθεια ξεχύνεται στον Λίβανο. Ήδη, αυτή η αδυναμία έχει ριζωθεί στον εξτρεμισμό. Για πάρα πολύ καιρό προσπαθήσαμε να δικαιολογήσουμε τη “στρατηγική μας για τη Συρία”.
Πόσοι Σύριοι πρέπει να πεθάνουν για να δράσει ο κόσμος;