Ως μέρος της συνεργασίας μας με τo Syria Deeply συν-δημοσιεύουμε μία σειρά από άρθρα, που καταγράφουν φωνές των πολιτών που βρέθηκαν ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, μαζί με απόψεις συγγραφέων από όλο τον κόσμο για την σύγκρουση. 

Παρακάτω παρατίθεται η συζήτηση ανάμεσα στο News Deeply και έναν άνδρα 20 ετών, ο οποίος αυτομόλησε από τη Στρατιωτική Βάση του Συριακού Στρατού Sulas και εντάχθηκε στην πλευρά των επαναστατών. Μας ζήτησε να μην αναφέρουμε το όνομα του σε αυτό το άρθρο.

Συναντηθήκαμε σε ένα σπίτι που χρησιμοποιεί ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός βαθιά μέσα στα βουνά Jebel Turkman στην επαρχία της Λατάκια. Όσο οι βόμβες τράνταζαν τα παράθυρα, εκείνος έριχνε φως στο περίπλοκο τρόπο σκέψης που μοιράζονται πολλοί στρατιώτες του Μπασάρ αλ-Άσαντ: νεαροί άνδρες, εξαναγκασμένοι σε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, που επιθυμούν απεγνωσμένα να ενταχθούν στην αντίπαλη πλευρά.

“Είναι η πρώτη φορά που βλέπω δημοσιογράφο ή Αμερικάνο”, λέει ντροπαλά. “Ήμουν στο Συριακό Στρατό για ένα χρόνο. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα, ήθελα να αποστατήσω—όταν είδα και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό να μεγαλώνει. Πριν ενταχθώ, πίστευα ότι η επανάσταση θα τελείωνε και ότι θα κέρδιζε ο Άσαντ”.

Λέει πως ένας shabiha [καθεστωτικός τραμπούκος] φροντιστής τοποθετήθηκε για κάθε νέο στρατιώτη, για να διασφαλίσει ότι δεν θα αυτομολούσε. Αυτό είναι αποτέλεσμα ενός πρόσφατου κύματος αυτομολήσεων που, όπως φαίνεται, κλόνισαν το ηθικό του στρατεύματος.

“Οι στρατιώτες φοβούνται τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Πολλοί θα ήθελαν να αυτομολήσουν, αλλά οι shabiha μένουν μαζί μας, μας παρακολουθούν σαν ασφάλεια, ώστε να μην φύγουμε.”

Η καταστροφή της Douma, στη Δαμασκό. Παραχωρήθηκε από το  Shaam News Network

Οι νεαροί στρατιώτες ελάχιστα μιλούσαν μεταξύ τους για αυτό το θέμα.

“Μιλούσα για αυτό μόνο με την οικογένειά μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω με τους άλλους, παρόλο που όλοι θέλαμε να φύγουμε. Η οικογένεια μου είναι στη Δαμασκό και όλοι τους είναι με την επανάσταση. Είναι χαρούμενοι που έφυγα από το στρατό.”

Ποτέ δεν ήθελε να πυροβολήσει ή να σκοτώσει τους επαναστάτες, τους οποίους μυστικά υποστήριζε, και λέει ότι ορισμένοι στρατιώτες είχαν εφεύρει τακτικές, ώστε να αποφεύγουν να τους προκαλούν σοβαρή ζημιά.

“Δεν το έκανα ποτέ [να πυροβολήσω για να σκοτώσω]…Θα πυροβολούσα στον αέρα, θα πυροβολούσα οτιδήποτε εκτός από τους αντάρτες. Πολλοί έκαναν το ίδιο—αυτοί που μας πρόσεχαν δεν το παρατηρούσαν.

“Οι αξιωματικοί έχουν δύναμη και συνεχώς λένε: “θα επιτύχουμε, θα πάμε πίσω στα σπίτια μας [μόλις νικήσουμε]”. Αλλά οι μαχητές ξέρουν ότι πλησιάζει”.

Υπηρέτησε το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στο Ιντλίμπ και τοποθετήθηκε στα βουνά της Λατάκια για τους τελευταίους δύο μήνες. “Εκείνη την περίοδο”, είπε, “δεν πήρα ποτέ άδεια. Δεν πήγα ποτέ στην πόλη.”

Πριν τον φέρουν για τη συνέντευξή μας, ανησυχούσα για την ασφάλειά μου, επειδή του μίλησα. Πώς μπορούσε ο ταγματάρχης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού που μας σύστησε να εγγυηθεί ότι ο νέος του μαχητής δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας διπλός πράκτορας, που θα έδινε πληροφορίες για εμάς στο καθεστώς; “Έχω μιλήσει με τον πατέρα του στη Δαμασκό”, μου είπε ο ταγματάρχης. Προσπαθώντας να με διαβεβαιώσει, είπε πως με δεδομένη την ασφάλεια στις βάσεις του καθεστώτος και με βάση τη μορφολογία του εδάφους, μόνο οι πιο πιστοί άνδρες καταφέρνουν να αποδράσουν. Είπε “είναι πολύ, πάρα πολύ δύσκολο να αυτομολήσεις”.