Ως μέρος της συνεργασίας μας με τo Syria Deeply συν-δημοσιεύουμε μία σειρά από άρθρα, που καταγράφουν φωνές των πολιτών που βρέθηκαν ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, μαζί με απόψεις συγγραφέων από όλο τον κόσμο για την σύγκρουση. 

Αγροτική Ιντλίμπ, Συρία. Ο Adel και ο Ahmad, δύο 24χρονοι απόφοιτοι κολεγίου από την Ιντλίμπ, είναι επιζώντες μιας αναμέτρησης μεταξύ ανταρτών και του καθεστώτος. Όταν ξεκίνησε η μάχη για μια στρατιωτική σχολή κοντά στο Χαλέπι, ήταν μέσα, υπηρετώντας στον Συριακό Στρατό.

Ήταν και στις δύο πλευρές της επανάστασης, συμμετέχοντας σε ειρηνικές διαμαρτυρίες ενάντια στο καθεστώς του Άσαντ, αλλά αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην ένοπλη σύγκρουση κατά της κυβέρνησης.

“Ήταν αδύνατο να πυροβολήσω στο στρατό”, είπε ο Ahmad, ο πιο ομιλητικός από τους δύο. Το Syria Deeply αποκρύπτει τα επώνυμα και τις φωτογραφίες τους κατόπιν αιτήματος των γονέων τους, οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν στην Ιντλίμπ, που ελέγχεται από το καθεστώς.

Τον Μάιο του 2012, επιτέθηκαν σε στρατιωτικό σημείο ελέγχου και αναγκάστηκαν να εκπληρώσουν την υποχρεωτική στρατιωτική τους θητεία, την οποία και οι δύο είχαν αναβάλει. Ο στρατός της Συρίας χρειαζόταν απερίφραστα την ενίσχυση των αξιωματικών του, είπε ο Ahmad. Τοποθετήθηκαν και οι δυο μορφωμένοι νεαροί στη Σχολή Πεζικού στα περίχωρα του Χαλεπίου.

Ιντλίμπ, Εγχείρημα Μνήμης Συριακής Επανάστασης

Περίπου 500 δόκιμοι ήταν στην τάξη του Adel και του Ahmad, 90% από την σέχτα των Αλαουιτών, σύμφωνα με τον Ahmad. Ο Adel και ο Ahmad, από την άλλη, είναι Σουνίτες. Η εκπαίδευση κατά τους πρώτους δύο μήνες περιελάμβανε ασκήσεις γυμναστικής και διδασκαλία στην τάξη, αλλά αυτό διακόπηκε, όταν οι αντάρτες επιτέθηκαν στο Χαλέπι στα τέλη Ιουλίου και η μεγαλύτερη πόλη της Συρίας βυθίστηκε σε βάναυση αστική μάχη.

Οι περισσότεροι από τους δόκιμους στάλθηκαν σε σημεία ελέγχου στην πόλη. Ο Adel κι ο Ahmad, τυχεροί, διατάχθηκαν να φυλάνε την πανεπιστημιούπολη τριών τετραγωνικών χιλιομέτρων. “Οι Αλαουίτες, ακόμη και όσοι ήταν φίλοι μας, φαινόταν να μας φοβούνται”, είπε ο Ahmad. “Όταν πηγαίναμε σε περιπολία, ειδικά όταν ήταν ένας Αλαουίτης και ένας Σουνίτης, μας παρακολουθούσαν περισσότερο από ό,τι τον φράχτη μπροστά μας. Μπορούσες να το νιώσεις ότι δεν σε εμπιστεύονταν”.

Οι περισσότεροι από τους επόπτες αξιωματικούς ήταν Αλαουίτες, είπε ο Adel, και οι διοικητές είπαν στους δόλιμους ότι ο αγώνας ήταν ενάντια σε ένοπλους τρομοκράτες, πολλοί από τους οποίους ήταν ξένοι, που είχαν σκοπό να καταστρέψουν τη χώρα. Χωρίς να μπορούν να τηλεφωνήσουν στους γονείς τους ή να παρακολουθήσουν ξένα κανάλια ειδήσεων, οι δόκιμοι δεν είχαν τρόπο να επαληθεύσουν αυτήν την δήλωση. “Πρόσβαλλαν τον Sheikh Arour”, είπε ο Adel, αναφερόμενος στον ένθερμο και σεχταριστή Σουνίτη κληρικό, που έχει τηλεοπτική εκπομπή σε έναν σαουδικό δορυφορικό σταθμό.

http://youtu.be/SHxq4VDw2lM

(Ένας Σύριος αξιωματικός λιποτακτεί από την Σχολή Πεζικού).

Καθώς ο πόλεμος μαινόταν στο Χαλέπι και έφταναν στη Σχολή Πεζικού νέα για συντρόφους, που πέθαναν ή εγκατέλειψαν τη μάχη, δόκιμοι από όλες τις αιρέσεις μίλησαν ήρεμα για σχέδια λιποτάκτησης και εικασίες σχετικά με το πότε θα πέσει ο Άσαντ, είπε ο Ahmad. Μέχρι την 1η Νοεμβρίου, η μάχη έφτασε στη Σχολή Πεζικού.

Οι επαναστάτες εφάρμοσαν πολιορκία της πανεπιστημιούπολης και ανάγκασαν μεθοδικά τους Σύριους στρατιώτες και αξιωματικούς να συσταλούν σε αμυντικές θέσεις, στην αποκαλούμενη “Μάχη των χαρακωμάτων”. Ο συνταγματάρχης Ali Saeed, διοικητής της σχολής, ακύρωσε όλες τις προπονήσεις και τα μαθήματα για να επικεντρωθεί στη διακοπή της πολιορκίας. Σύμφωνα με τον Ahmad, εξήγησε τις υποχωρήσεις ως τακτική και υποσχέθηκε στους δόκιμους ότι τα καλύτερα άρματα μάχης του Στρατού και οι μονάδες της Φρουράς της Δημοκρατίας απείχαν μόλις λίγες ώρες από την καταστροφή των “τρομοκρατών”.

“Μας είπαν ψέματα”, είπε ο Ahmad. “Μέχρι τις 18 Νοεμβρίου, η πολιορκία ήταν πιο σφιχτή και ξέραμε ότι τελειώσαμε. Στρατιώτες και αξιωματικοί άρχισαν να λιποτακτούν κάθε μέρα”.

Οι πηγές τροφίμων εξαντλήθηκαν και οι δόκιμοι άρχισαν να τρώνε μείγματα σε σκόνη, που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή χυμών. Το νερό ήταν λίγο. Ερχόταν ψωμί, αλλά οι διοικητές κρατούσαν το μεγαλύτερο μέρος του φαγητού για τον εαυτό τους, είπε ο Ahmad. “Ακόμη και οι Αλαουίτες δόκιμοι πεινούσαν”, είπε.

Στις 15 Δεκεμβρίου, οι αντάρτες ανέβηκαν στο τελευταίο προπύργιο, που απέμενε στη Σχολή. Ο Ahmad κι ο Adel εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση για να φύγουν, μη υπακούοντας τις εντολές του διοικητή, ταγματάρχη Ibrahim Haidar, να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Οι αντάρτες παρείχαν τροφή και νερό στους επιζώντες, είπε ο Adel, και τους πήραν στο Χαλέπι για μια εβδομάδα, πριν τους στείλουν πίσω στις οικογένειές τους στην Ιντλίμπ.

http://youtu.be/KK8u6lEZmLU

(Οι επαναστάτες χρησιμοποιούν τανκ για να πυροβολήσουν τη Σχολή Πεζικού).

Ένας διοικητής των ανταρτών, ο Abu Furat, ο οποίος πέθανε εκείνη την ημέρα μετά την απόκτηση του ελέγχου της Σχολής, είχε προηγουμένως μεταδώσει δημόσια έκκληση στους γονείς των δοκίμων, προτρέποντάς τους να αυτομολήσουν. Αλλά η μητέρα του Ahmad είπε ότι δεν άκουσε ποτέ το μήνυμα, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένης της έλλειψης ισχύος και αναξιόπιστων υπηρεσιών Διαδικτύου σε μεγάλο μέρος της χώρας.

Οι φίλοι του Ahmad και του Adel στην αγροτική Ιντλίμπ είναι τώρα “ψημένοι” μαχητές. Ένας από τους επαναστάτες είπε ότι ήταν χαρούμενος που οι φίλοι του είναι ζωντανοί και είναι σίγουρος ότι δεν ήταν εγκληματίες, αλλά δεν τους αποδέχεται ως επαναστάτες. Τους χαρακτήρισε εγωιστές, παραπονούμενος ότι έμειναν στον Συριακό Στρατό, επειδή ο Ahmad φοβόταν μήπως χάσει τη δουλειά του, ενώ ο Adel ήθελε να είναι κοντά στη νέα του αρραβωνιαστικιά.

Και οι δύο άνδρες σκέφτονται να φύγουν από τη χώρα, αλλά οι οικογένειές τους δεν έχουν πλέον τους πόρους για να τους βοηθήσουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή και ο ανταγωνισμός για θέσεις εργασίας σε γειτονικές χώρες είναι έντονος. Είναι σχετικά ασφαλείς προς το παρόν, γεμίζοντας τις νύχτες τους σερβίροντας φαγητό και τσάι σε αντάρτες, που προσπαθούσαν να τους σκοτώσουν λίγες εβδομάδες πριν.