Σαν σήμερα, πριν ακριβώς 40 χρόνια, ο Χιλιανός σοσιαλιστής Πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε ανετράπη σε πραξικόπημα, το οποίο σηματοδότησε την έναρξη της 17ετούς στρατιωτικής δικτατορίας [en] υπό τον Aουγκούστο Πινοσέτ.

40 χρόνια μετά το πραξικόπημα και 23 μετά την επάνοδο της δημοκρατίας στη χώρα, οι Χιλιανοί θυμήθηκαν το πραξικόπημα και συζήτησαν τι πρέπει να κάνει η χώρα για να φτάσει στη συμφιλίωση.

Η blogger Camila [es] ανέλυσε την κάλυψη [en] της επετείου από τα μέσα ενημέρωσης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2013 και το πώς η κοινωνία θα “προχωρήσει παρακάτω”:

¿Como vamos a olvidar y dar vuelta la página, si cada año los medios de comunicación nos bombardean con información negativa? Acepto que hay que avanzar, acepto que la violencia de nada sirve, acepto que lo sucedido fue culpa de ambos sectores políticos por diferentes factores conjugados, pero NO acepto los comentarios irrespetuosos y sin análisis del corte de “Olviden el tema y punto”. Hay muchos factores en juego. Un poco de respeto por las víctimas de el genocidio que vivimos hace años atrás. Podremos recién avanzar y olvidar cuando seamos una sociedad unida de verdad que busque develar la verdad y prestar un hombro a aquellos que hoy sufren por el vacío que ha dejado la partida de uno de sus seres queridos, pero mientras sigamos estando en esos polos de “Sin perdón ni olvido” y “Olviden luego” sin prestarnos ayuda seguiremos siendo unasociedad dividida y estancada.

Πώς πρόκειται να ξεχάσουμε και να γυρίσουμε σελίδα, αν κάθε χρόνο τα μέσα ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με αρνητική πληροφόρηση; Δέχομαι ότι πρέπει να προχωρήσουμε, δέχομαι ότι η βία δεν εξυπηρετεί σε τίποτε, δέχομαι ότι τα γεγονότα ήταν λάθη και των δύο πολιτικών πλευρών για διαφορετικούς λόγους, αλλά ΔΕΝ δέχομαι τα ασεβή και χωρίς ανάλυση σχόλια, του τύπου “Ξεχάστε το θέμα, τελεία.” Υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο παιχνίδι. Λίγος σεβασμός για τα θύματα της γενοκτονίας που ζήσαμε πριν χρόνια. Θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να ξεχάσουμε, μόνο όταν θα είμαστε μία κοινωνία πραγματικά ενωμένη που επιδιώκει να αποκαλύψει την αλήθεια και να προσφέρει στήριξη σε όσους τώρα υποφέρουν εξαιτίας του κενού που έχει αφήσει η απώλεια των αγαπημένων τους, αλλά όσο παραμένουμε στο δίπολο του “Δεν ξεχνώ Δεν συγχωρώ” και του “Ήδη Ξεχασμένο” χωρίς να προσφέρουμε βοήθεια, θα παραμείνουμε μία κοινωνία διχασμένη και στάσιμη.

Στο Twitter, η Camila G Arriagada συμφώνησε ότι η χώρα πρέπει να δουλέψει προς την κατεύθυνση της ενότητας:

#11deseptiembre concuerdo con la frase “ni perdon ni olvido”, pero si creo q despues de 40 años debemos trabajar en la unidad del país #eso

— Camila G – Arriagada (@cami_3189) September 11, 2013

Συμφωνώ με τη φράση “δεν ξεχνώ δεν συγχωρώ”, αλλά ναι, πιστεύω ότι μετά από 40 χρόνια πρέπει να δουλέψουμε προς την ενότητα της χώρας

Όμως η Teresa Quirino έγραψε ότι η δικαιοσύνη πρέπει να προηγηθεί της συμφιλίωσης:

Jamás habrá reconciliación si no hay justicia! ya han pasado #40años y aun hay personas que no pagan por sus delitos del #11deseptiembre

— Teresa Quirino (@TeresaQuirinoM) September 11, 2013

Ποτέ δεν θα υπάρξει συμφιλίωση αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη! Έχουν ήδη περάσει 40 χρόνια και ακόμα υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν πληρώσει για τα εγκλήματά τους της 11ης Σεπτεμβρίου

Εν τω μεταξύ, ο χρήστης PelaoAndrew έγραψε στο Twitter ότι πρέπει να ληφθεί υπόψη και το τι συνέβη πριν το πραξικόπημα:

Para hablar de historia no basta saber solo lo que paso hace #40años ..hay que ver lo que paso un poco mas atrás #11deseptiembre

— PelaoAndrew (@PelaoAndrew) September 11, 2013

Για να μιλήσουμε για ιστορία δεν αρκεί να γνωρίζουμε μόνο τι συνέβη πριν 40 χρόνια…πρέπει επίσης να δούμε και τι συνέβη λίγο καιρό πριν

Και κάποιοι υποστηρικτές τοου Αουγκούστο Πινοσέτ, όπως ο Felipe Abalos, έχουν διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα:

Hoy hace #40años triunfo la libertad x sobre el odio y la lucha de clases.. Solo decir #GraciasPresidentePinochet #11deseptiembre

— Felipe Abalos (@abalosfelipe) September 11, 2013

40 χρόνια από το θρίαμβο της ελευθερίας πάνω στο μίσος και την πάλη των τάξεων. Θέλω να πω μόνο Ευχαριστώ Στρατηγέ Πινοσέτ.

Ο χρήστης @May_Grondona, όπως πολλοί άλλοι, κάλεσε τους Χιλιανούς συμπολίτες του να διασφαλίσουν ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ ξανά κάτι σαν το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 :

A #40años estamos llamados a entregar a las generaciones futuras, no el rencor, si las memorias, para q algo tan horrendo no pase otra vez.

— La Principessa (@May_Grondona) September 11, 2013

Μετά από 40 χρόνια καλούμαστε να παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές όχι μίσος, αλλά αναμνήσεις, ώστε να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τόσο φρικτό.

Στο blog El Mundo Sigue Ahí (Ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει), ο blogger Roberto Arancibia [es] συλλογίζεται για το πραξικόπημα, το οποίο έζησε σαν 17χρονος φοιτητής και για την 40ή του επέτειο. Έγραψε:

Los medios nos inundan de resúmenes y programas especiales, los protagonistas de la historia entregan sus declaraciones, reconocimientos y verdades a medias. Algunos piden perdón. Algunos lo celebran, otros lo lamentan. Otros sólo “conmemoran”. Y los que quedamos, los que vivimos todo esto, de este lado y del otro, somos los testigos de un período difícil, somos un par de generaciones marcadas por la fecha, por la figura del General y todo su entorno. Generación X. Con 13 años de toque de queda metidos en el cuerpo, en la adolescencia, en la adultez. Y entremedio gente que desaparecía, profesores, amigos o parientes.

Τα μέσα ενημέρωσης μας έχουν κατακλύσει με σύντομες ανασκοπήσεις και ειδικά αφιερώματα, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μοιράζουν τις δηλώσεις, τις αναγνωρίσεις και μισές αλήθειες τους. Κάποιοι ζητούν συγγνώμη. Κάποιοι το γιορτάζουν, άλλοι το πενθούν. Κάποιοι τρίτοι απλώς “τιμούν” την επέτειο. Και όσοι απομένουμε, από όσους ζήσαμε όλο αυτό, από τη μία ή την άλλη πλευρά, είμαστε οι μάρτυρες μιας δύσκολης περιόδου, είμαστε δύο γενιές σημαδεμένες από αυτήν την ημερομηνία, από τη φιγούρα του Στρατηγού και όλων όσων τον περιέβαλλαν. Η Γενιά X. Με 13 χρόνια απαγόρευσης κυκλοφορίας στο σώμα μας, στην εφηβεία μας, στην ενήλικη ζωή μας. Και ενδιάμεσα άνθρωποι που εξαφανίζονταν, καθηγητές, φίλοι ή συγγενείς.

Και ο Arancibia καταλήγει:

Pero somos sobrevivientes, lo que no es poco. Y nadie, de verdad, nadie salió ileso.

Dejar los rencores, enseñar a respetar, tratar de entender el dolor y dar un abrazo a quien lo necesite. Sobre todo dejar de negarlo. No permitir que suceda de nuevo.

¿Será ese el camino? ¿Quién necesita venganzas? ¿Podremos superarlo?
Sobre todo, nunca más.

Όμως είμαστε επιζώντες και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Και κανείς, στα αλήθεια, κανείς δεν βγήκε άθικτος.

Να αφήσουμε τα μίση, να διδάξουμε το σεβασμό, να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον πόνο και να δώσουμε ένα χέρι σε όποιον το χρειάζεται.

Πάνω από όλα να σταματήσουμε να το αρνούμαστε. Να μην αφήσουμε να ξανασυμβεί.

Θα είναι αυτός ο δρόμος; Ποιος χρειάζεται εκδίκηση; Μπορούμε να την ξεπεράσουμε;

Πάνω από όλα, ποτέ ξανά.