Οι διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε πολλά σημεία της χώρας και δεν έχουν πυρήνα και κατεύθυνση, ενώ συγκλήθηκαν μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μεταξύ των διαδηλωτών υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να είναι δυνατόν να δει κανείς πολλές εκφράσεις υποστήριξης, αλλά και απόρριψης την ίδια στιγμή.
Στην περίπτωση του Καράκας, η μεσαία τάξη και οι φοιτητές είναι τα κύρια πρόσωπα στις διαδηλώσεις. Από την άλλη πλευρά, σε άλλες πολιτείες, πολλοί δημοφιλείς τομείς συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Στο Καράκας, η πλειοψηφία των απαιτήσεων έχουν πολιτικό χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης της απαίτησης για ελευθερία στους κρατούμενους και της παραίτησης του προέδρου [Μαδούρο]. Σε άλλες πόλεις οι απαιτήσεις ενσωματώθηκαν με διαδηλώσεις κατά του πληθωρισμού, της ανεπάρκειας τροφίμων και της έλλειψης δημόσιων υπηρεσιών.
Ο υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος Rafael Uzcátegui (@fanzinero [1]) [es] γράφει μια “σύντομη περίληψη της κατάστασης στη Βενεζουέλα για τους περίεργους ανθρώπους ή/και τους ανεπαρκώς ενημερωμένους”, αρχικά δημοσιευμένη στα ισπανικά [2] [es], αλλά και μεταφρασμένη στα αγγλικά [3].