Αυτό το κείμενο δημοσιεύεται παράλληλα και στο Syria Untold. [1]
“Δεν υπάρχει ο Hamid ο φωτογράφος χωρίς την επανάσταση. Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρχει ακόμα, όταν τελειώσει η επανάσταση”. Αυτά είναι τα λόγια του νεαρού βραβευμένου Σύριου φωτογράφου Hamid Khatib, ο οποίος έλαβε μέρος στην εξέγερση τον Οκτώβριο του 2011, αφού ολοκλήρωσε την υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία. Με τη φωτογραφική του μηχανή, έχει συλλάβει μια γενιά νέων, που βγήκαν στους δρόμους εκπλήσσοντας τις παλαιότερες γενιές απαιτώντας το αδύνατο.
Ένα αγόρι φτιάχνει ένα όπλο στο Χαλέπι. Από τον Hamid Khatib. Πηγή: η σελίδα του δημιουργού στο Facebook
Παιδιά και πόλεμος
Όπως πολλοί άλλοι Σύριοι, ο 23χρονος Hamid Khatib περιγράφει τον εαυτό του ως “αναγεννημένο μετά την εξέγερση” σε μια συνέντευξη με το Syria Untold.
Άρχισε να βιντεοσκοπεί διαδηλώσεις και καταστολή διαδηλωτών από τις δυνάμεις του καθεστώτος και σύντομα μεταπήδησε στη φωτογραφία. Η φωτογραφία του “Αγόρι αντάρτης φτιάχνει όπλο” επιλέχθηκε από το Reuters ως μια από τις καλύτερες φωτογραφίες του 2013. Έκτοτε, έχει εργαστεί στο πρακτορείο ειδήσεων, καταγράφοντας στιγμές καταστροφής, ελπίδας, απελπισίας, απώλειας και καθημερινότητας στη Συρία.
Η βραβευμένη φωτογραφία δείχνει ένα 10χρονο αγόρι, τον Issa, να μεταφέρει μια οβίδα σε ένα εργοστάσιο όπλων του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στο Χαλέπι.
“Ήθελα να αιχμαλωτίσω τις επιπτώσεις του πολέμου στα παιδιά για λίγο”, εξήγησε. “Νόμιζα ότι θα έκανα μια σειρά με διαφορετικά παιδιά, αλλά, όταν συνάντησα τον Issa και τον πατέρα του, εντυπωσιάστηκα από την ιστορία τους και δεν μπορούσα να σταματήσω να εστιάζω σε αυτή”.
“Ο Issa εργάζεται με τον πατέρα του στο εργοστάσιο όπλων για 10 ώρες την ημέρα κάθε μέρα, εκτός Παρασκευής. Η ιστορία του έχει σημασία για μένα, σε προσωπικό επίπεδο”, είπε ο Khatib.
“Η κατάσταση στη Συρία είναι εκτός δημοσιογραφικού ελέγχου”, είπε. “Μπορείς να προσαρμοστείς μόνο σε εξελισσόμενα γεγονότα επί τόπου. Αλλά προσωπικά, προτιμώ να αποτυπώνω την καθημερινότητα στη χώρα και τις παρενέργειες του πολέμου στους ανθρώπους”.
Παιδί στη Ράκκα, από τον Hamid Khatib. Πηγή: η σελίδα του δημιουργού στο Facebook.
Ένα ταξίδι θανάτου και αγάπης
Γεννημένος στο Χαλέπι το 1990, ο Khatib άρχισε να καλύπτει την εξέγερση περίπου την περίοδο που στρατιωτικοποιήθηκε. Αφού ολοκλήρωσε τη δική του στρατιωτική θητεία, μετακόμισε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για δουλειά, αλλά σύντομα επέστρεψε στο Χαλέπι ινκόγκνιτο. “Ήθελα να δείξω στον κόσμο πώς ήταν πραγματικά η κατάσταση τρόμου του συριακού καθεστώτος”, λέει.
Τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο αντιμετώπισε θάνατο και καταστροφή, αλλά βρήκε επίσης αγάπη. Ερωτεύτηκε την Nour Kelze, πρώην δασκάλα δημοτικού, η οποία έγινε φωτογράφος του Reuters το 2012 μετά τη λήψη φωτογραφιών με το κινητό της. Οι δύο τους είναι τώρα παντρεμένοι.
Οι Σύριοι φωτογράφοι Hamid Khatib και Nour Kelze εργάζονται στο Χαλέπι. Πηγή: σελίδα Facebook του Khatib.
Η Nour κι ο Hamid εργάζονται δίπλα-δίπλα στο Χαλέπι και έχουν βρεθεί στο χείλος του θανάτου αρκετές φορές.
“Στεκόμουν στο ίδιο σημείο, αλλά μου ζήτησε να αλλάξουμε γωνιές για να τραβήξει μερικές φωτογραφίες από εκεί”, εξήγησε ο Hamid. “Είναι πολύ δυνατή και δεν φοβάται τίποτα. Ξαφνικά, άκουσα τον βομβαρδισμό και είδα καπνό να βγαίνει από παντού και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο πέρα από την Nour. “Πού είναι η Nour;”. Άκουσε τη φωνή της να τον καλεί και την πήγε σε ένα υπαίθριο νοσοκομείο. Τραυματίστηκε στο αριστερό της πόδι και είχε πληγές από θραύσματα στα χέρια της.
Σε μια άλλη περίπτωση, ο Hamid ήταν αυτόπτης μάρτυρας ενός βομβαρδισμού από το καθεστώς κατά τη διάρκεια μιας από τις πολλές διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετεόπου παρευρέθηκε που παρακολούθησε στο Bustan al-Qasr, μια πόλη γνωστή για τη μετατροπή των γαμήλιων εορτασμών σε μαζικές διαδηλώσεις για την ελευθερία. [2]
Το Μπουστάν Αλ Κασρ έγινε πρωτοσέλιδο στα διεθνή ΜΜΕ τον Ιανουάριο του 2013, όταν δεκάδες άντρες, που είχαν εξαφανιστεί σε σημεία ελέγχου του καθεστώτος, ανακαλύφθηκαν στον ποταμό Κουάικ [3] [ΣτΜ: ο αρχαίος ποταμός Βήλος], όλοι με μια σφαίρα στο κεφάλι και με τα χέρια δεμένα με πλαστικά δεσμά πισθάγκωνα.
“Οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές δίπλα μου τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν σε αυτή τη διαδήλωση, αλλά εγώ επέζησα”, είπε ο Hamid .
Κάποτε επίσης ο θάνατος σχεδόν “του χτύπησε την πόρτα” την πρώτη του μέρα πίσω στην γενέτειρά του, το Αζάζ στο βόρειο Χαλέπι, την οποία δεν είχε επισκεφτεί για τρία χρόνια. Όλοι οι συγγενείς του, πέντε ολόκληρες οικογένειες, μοιράζονταν ένα διώροφο σπίτι. Όταν ξύπνησε από τους βομβαρδισμούς, έτρεξε κάτω να δει αν οι γυναίκες και τα παιδιά είχαν επιβιώσει και τους βρήκαν να κλαίνε φοβούμενοι ότι οι άντρες στον πάνω όροφο είχαν σκοτωθεί. Πύραυλοι συνέχισαν να πέφτουν όλη τη νύχτα. Περίπου 150 γείτονες σκοτώθηκαν στο Αζάζ εκείνο το βράδυ και 40 σπίτια έγιναν ερείπια.
Ο θάνατος ήταν ελεήμων για τον Hamid, αλλά όχι για φίλους και συναδέλφους όπως ο Molhem Barakat [4], ένας 18χρονος φωτογράφος που σκοτώθηκε, ενώ κάλυπτε μια μάχη για ένα νοσοκομείο στο Χαλέπι στις 20 Δεκεμβρίου. Ο Hamid έχει δεσμευτεί να συνεχίσει το έργο του για να τιμήσει τον Molhem και όλους τους μάρτυρες, που έχασαν τη ζωή τους για μια καλύτερη Συρία. “Επειδή πραγματικά δεν υπήρχε Συρία πριν από την επανάσταση”, πρόσθεσε. “εν υπάρχει Συρία χωρίς τον αγώνα για την ελευθερία. Γι’ αυτό έχουν δώσει τόσοι τη ζωή τους”.
Αυτό το κείμενο δημοσιεύεται παράλληλα και στο Syria Untold. [1]