- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Τρία χρόνια Συριακής Επανάστασης: “Το όνειρό μας παραμένει ζωντανό”

Κατηγορίες: Μέση Ανατολή & Βόρεια Αφρική, Συρία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαδηλώσεις, Μέσα των πολιτών, Πόλεμος - Συγκρούσεις, Πολιτική, Γέφυρα

Αυτή η δημοσίευση είναι μέρος μιας ειδικής σειράς [1] άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, που περιγράφουν τις πραγματικότητες της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των δυνάμεων που παραμένουν πιστές στο ισχύον καθεστώς και εκείνους που επιδιώκουν να το εκδιώξουν.

Marcell and friends preparing the martyrs memorial to commemorate the third anniversary of the Syrian revolution

Η Marcell και φίλοι της ετοιμάζουν το μνημείο των μαρτύρων για τον εορτασμό της τρίτης επετείου της Συριακής Επανάστασης. Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά της Marcell Shehwaro.

Πριν την ιδέα

Αντιλαμβάνομαι φέτος πόσο αργά μιλάμε για την τρίτη επέτειο της Συριακής Επανάστασης. Λες και το να καθυστερούμε τη συζήτηση για αυτήν θα αλλάξει την καταθλιπτική πραγματικότητα. Γιορτάζουμε την τρίτη χρονιά από την έναρξη της επανάστασης. Πολλά έχουν αλλάξει αυτά τα τρία χρόνια, σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεις πλέον τον εαυτό σου ή τους φίλους σου ή την οικογένειά σου ή το ίδιο σου το σπίτι. Όσοι κατάφεραν να παραμείνουν όπως ήταν – αν καταφέρεις να βρεις έναν Σύριο, που να μην έχει αλλάξει – είναι τυχεροί. Ή ίσως πολύ άτυχοι.

Έχω παρατηρήσει επίσης την απουσία της συζήτησης, που λάτρευαν να κάνουν κάθε χρόνο οι Σύριοι, για την ακριβή ημερομηνία, που ξεκίνησε η επανάσταση. Το ερώτημα, που θέτουμε αστειευόμενοι, είναι: είσαι υποστηρικτής της επανάστασης της 15ης Μαρτίου ή της επανάστασης της 18ης Μαρτίου; Θα προσπαθήσω να εξηγήσω εν συντομία τις ρίζες αυτής της συζήτησης, η οποία δεν εμφανίστηκε φέτος λόγω εξάντλησης ή ίσως επειδή εγκαταλείψαμε την προσπάθεια προσδιορισμού της ακριβούς ημερομηνίας, που ξεκίνησε η επανάσταση.

Εδώ είναι το επιχείρημα, που υποστηρίζουν οι υποστηρικτές της αντίληψης ότι η επανάσταση ξεκίνησε στις 15 Μαρτίου 2011. Εκείνη την ημέρα, πραγματοποιήθηκε μια μικρή διαμαρτυρία στην Αλ Χαρίκα της Δαμασκού. Ορισμένοι διαδηλωτές συνελήφθησαν, κάτι που προκάλεσε συλλαλητήριο την επόμενη μέρα δίπλα στο Υπουργείο Εσωτερικών με αίτημα την απελευθέρωσή τους.

Όσοι επιμένουν ότι η επανάσταση ξεκίνησε στις 18 Μαρτίου (είμαι μια εξ αυτών), δηλώνουν ότι η επανάσταση ξεκίνησε στη Νταράα στις 18 Μαρτίου 2011 και ότι αυτό ήταν το σημείο της μη επιστροφής. Ό,τι είχε συμβεί πριν από αυτήν την ημερομηνία ήταν απλώς ένα προοίμιο με σχετικά λίγους συμμετέχοντες, και το οποίο θα είχε κατασταλεί, αν δεν υπήρχε η λαϊκή εξέγερση στη Νταράα στις 18 Μαρτίου.

Φέτος, φαίνεται ότι καταλήξαμε σε συναίνεση ότι η επέτειος εκτείνεται από τις 15 έως τις 18 Μαρτίου. Και στο Χαλέπι, την πόλη μου, η συζήτηση συνεχίστηκε με οργή σε σχόλια μεταξύ όσων αποφάσισαν να μείνουν και όσων αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα στην Τουρκία. Αποφασίσαμε να προετοιμαστούμε για αυτόν τον εορτασμό της επετείου 10 ημέρες νωρίτερα.

Προετοιμαζόμενοι για την ιδέα

Ένας φίλος μου, πάντα ενθουσιώδης, που τον ζηλεύω για την παθιασμένη πίστη του στην επανάσταση, λέει: “Πρέπει να οργανώσουμε κάτι σε όλη τη Συρία”. Με το που το ξεστομίζει, συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο είναι πλέον να πούμε “σε όλη τη Συρία”. Οι ανησυχίες όσων πολιορκούνται στην επαρχία της Δαμασκού και της Χομς είναι εντελώς διαφορετικές από τις ανησυχίες εκείνων στον απελευθερωμένο Βορρά και απέχουν οδυνηρά από την κανονική ζωή σε άλλα μέρη της χώρας. Ακόμη και οι ανησυχίες εκείνων στον απελευθερωμένο Βορρά δεν είναι ίδιες με εκείνες στο Χαλέπι, το οποίο συνεχώς βομβαρδίζεται. Ή στην Ιντλίμπ, που γιορτάζει την πρόσφατη απελευθέρωσή της. Ή στην Ράκκα, που υποφέρει από μια νέα δικτατορία, μια φατρία, που ονομάζεται Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας, ή, όπως οι Σύριοι προτιμούν να το αποκαλούν, Νταές.

Παρόλ’ αυτά, ξεκινάμε μια μικρή ομάδα στο Facebook για να προετοιμαστούμε για την τρίτη επέτειο της επανάστασης, καθώς σπάνια συναντιόμαστε στην πραγματικότητα λόγω των διακοπών ρεύματος και των δυσκολιών πρόσβασης στο Διαδίκτυο από τη μια περιοχή στην άλλη. Εμείς επιμένουμε να επανενσταλάξουμε τις βασικές αξίες της επανάστασης. Κάποιος προτείνει το σύνθημα “Δικαιώματα, Ανθρωπισμός, Δικαιοσύνη”. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι, που αντιτίθενται στην επανάσταση μόνο και μόνο λόγω της λέξης “ελευθερία”, γι’ αυτό επιμένουμε να την συμπεριλάβουμε. Αποφασίζουμε για το “Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια” ως το σύνθημά μας για αυτήν την επέτειο, η οποία εκφράζει, ουσιαστικά, τις αξίες, που είχαμε στην αρχή του κινήματος.

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι, που το σύνθημα άλλαξε εδώ και τρία χρόνια και πώς η γλωσσολογία παρενέβη για να αρνηθεί στην επανάσταση τις αξίες της. Μεταξύ αυτών είναι η πολιτική και το χρήμα και η επιθυμία να πάμε με τα νερά των δυτικών ΜΜΕ υιοθετώντας το λεξιλόγιό τους. Επειδή εμείς είμαστε τα παιδιά αυτής της επανάστασης, αποφασίσαμε ότι πρέπει να υπενθυμίσουμε στον κόσμο πως ό,τι συμβαίνει στη Συρία σήμερα δεν είναι κρίση, σύγκρουση, εμφύλιος πόλεμος ή σύγκρουση μεταξύ δύο δυνάμεων. Συμβαίνει μια επανάσταση: ένα όνειρο για αλλαγή, δικαιώματα, ανθρωπισμό, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Αυτοί είναι οι λόγοι, που επιλέξαμε το φετινό σύνθημα.

Μια εξέγερση για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια

Την πρώτη μέρα, το σύνθημά μας θα είναι “Ελευθερία”. Θα ζωγραφίσουμε τη λέξη σε διαφορετικές γλώσσες σε ένα δημόσιο τείχος στο Χαλέπι για να πούμε στον κόσμο, που βλέπει το αίμα μας να χύνεται, πως όποιο τίμημα κι αν πληρώσουμε, πιστεύουμε ακόμα στην ελευθερία.

Τη δεύτερη ημέρα, θα επικεντρωθούμε στη “Δικαιοσύνη” και θα στήσουμε ένα μνημείο με φωτογραφίες 500 μαρτύρων, που σκοτώθηκαν στο Χαλέπι. Θα πάμε επίσης λουλούδια στους τάφους των μαρτύρων, που έχουν γεμίσει τα νεκροταφεία μας.

Την τρίτη ημέρα, θα γιορτάσουμε την “Αξιοπρέπεια”. Θα συλλέξουμε επιστολές από τις πρώτες γραμμές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, από τα ιατρικά στρατόπεδα, από ακτιβιστές, από ανθρώπους στο δρόμο. Θα είναι επιστολές υποστήριξης από τη μια άκρη της Συρίας στην άλλη.

Και την τελευταία ημέρα, θα στήσουμε φανάρια της επανάστασης, που θα υπενθυμίζουν στους ανθρώπους ότι “Το να αποκαλείς κάποιους αποστάτες είναι ένα κρίσιμο σταυροδρόμι”, ότι “Η επανάσταση είναι μονόδρομος” και ότι “Ο δρόμος μπροστά μας παρακολουθείται από κάμερες των ΜΜΕ”, μεταξύ άλλων.

Όλες οι μικροσκοπικές λεπτομέρειες, που έχουμε ετοιμάσει, είναι οδυνηρές για να τις μελετήσουμε. Πονάει να ψάχνω παλιά συνθήματα, που ήταν ένα όνειρο για τους περισσότερους Σύριους, προτού μας αλλάξει η βία. Οι φωτογραφίες των μαρτύρων σχίζουν την καρδιά σου στα δυο. Πώς έχουν ήδη γίνει αριθμοί, αφού έχουν καλυφθεί από αίμα και όταν ο πόνος, που αισθάνονται οι οικογένειές τους, δεν έχει τελειώσει; Είναι εξαντλητικό να γράφουμε στους Σύριους, των οποίων τα βάσανα και τις προκλήσεις γνωρίζουμε ελάχιστα. Είναι ανησυχητικό που έχουν αρχίσει να μας χωρίζουν.

Πονάει να προσπαθείς να φέρεις πίσω την ευτυχία, που εξαφανίστηκε μετά το πρώτο έτος, την ένταση των προετοιμασιών για τη δεύτερη επέτειο και να σκέφτεσαι πόσα έχεις χάσει τη στιγμή τούτη της τρίτης επετείου.

Είμαι περήφανη που, μετά από όλη αυτή τη βία, δεν έχουμε χάσει το μυαλό μας και εξακολουθούμε να διατηρούμε πολύ υψηλές αξίες. Ενδεχομένως να έχουμε φθαρεί από τις συζητήσεις, τα πισωμαχαιρώματα και τα φρικτά σφάλματα, που διαπράττονται. Αλλά είμαι περήφανη για το κίνημα, τα λάθη και όλα, και όπως έχω γράψει, στην τοπική διάλεκτο, στους μαχητές, που έχουν εξαντληθεί και εγκατέλειψαν:

Ο δρόμος της επανάστασης είναι τόσο γεμάτος περηφάνια και ελευθερία, όσο ο αριθμός των ανθρώπων που έχουμε χάσει, και ενέργεια και όνειρα, που εξαφανίστηκαν. Σας γράφω για να σας υπενθυμίσω εκείνη τη στιγμή, όταν σηκώσαμε τα χέρια μας στη διαμαρτυρία και ορκιστήκαμε να φτάσουμε στο τέλος του δρόμου μαζί και να φέρουμε ένα καλύτερο μέλλον σε αυτήν τη χώρα.

Γράφω για να σας πω ότι, ίσως, ίσως να μην αισθανθήκατε τη σημασία της παρουσίας σας μαζί μας, όπως την έχω αισθανθεί εγώ. Θυμηθείτε ότι καθένας μας έγερνε στον άλλο για υποστήριξη. Και όποιος από εμάς φύγει, αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα όλων μας. Να θυμάστε ότι έχουμε καθήκον απέναντι στις οικογένειες των μαρτύρων.

Ίσως το τελευταίο έτος, ιδιαίτερα, να ήταν ένα σοκ, το οποίο μας υπενθύμισε ότι για να καλλιεργηθεί η ελευθερία μας, έπρεπε να πληρώσουμε ένα μεγάλο τίμημα, και ότι η ικανότητά μας να ζούμε στις απελευθερωμένες περιοχές πληρώθηκε με το αίμα των νέων, οι οποίοι δέχτηκαν τις πρώτες σφαίρες, που πυροβολήθηκαν στις διαδηλώσεις. Σήμερα, είμαστε σε θέση να κινούμαστε ελεύθερα στο Χαλέπι, χωρίς δικτάτορα, χάρη στις θυσίες του Abu Younis, του Sultan, του Saif, του Amin και άλλων νέων.

Έχουμε ακόμη πολλά να παλέψουμε για τους Abdulwahab, Abu Mariam, Luay Abu El Joud και Nour, και πολλοί περισσότεροι να επιστρέψουν.

Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο για να σταματήσουν οι άνθρωποι να πεθαίνουν ως μάρτυρες στη Συρία, όπως ο Tuti, που σκοτώθηκε από βασανιστήρια.

Ναι, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς. Αλλά, όπως γράψαμε στα τείχη της πόλης μου ένα απόσπασμα του [Παλαιστίνιου ποιητή] Μαχμούντ Νταρβίς:

“Είμαστε ακόμα ζωντανοί και θα επιμείνουμε. Και το όνειρό μας παραμένει ζωντανό, ανεξάρτητα από το ο,τιδήποτε”.

Η Marcell Shehwaro γράφει στο ιστολόγιο marcellita.com [2] και στο Twitter ως @Marcellita [3] κυρίως στα αραβικά.