Η δημοσίευση αυτή αποτελεί τμήμα ενός ειδικού αφιερώματος άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, η οποία περιγράφει την πραγματικότητα της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης διαμάχης μεταξύ των δυνάμεων υπέρ του τωρινού καθεστώτος και αυτών που αποζητούν την κατάρρευσή του.

Η blogger και ακτιβίστρια Marcell Shehwaro σε μια διαμαρτυρία στη Συρία. Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά της Marcell Shehwaro

Αυτό θα ήταν ένα διαφορετικό άρθρο, αν είχα ακολουθήσει το ρητό, που είχα διδαχθεί ως παιδί: “Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα”. Σκέφτηκα να το γράψω χθες το βράδυ και μετά συνειδητοποίησα ότι το λάπτοπ μου είχε ξεμείνει σχεδόν εντελώς από μπαταρία. Δεν είχα ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι μου τις τελευταίες δύο ημέρες, γι’ αυτό αποφάσισα να αναβάλω το γράψιμο μέχρι σήμερα το πρωί.

Αυτή η ανάρτηση υποτίθεται θα αφορούσε την καθημερινότητα μιας νορμάλ κοπέλας, που είναι λίγο πιο διαφορετική. Ας την ονομάσουμε ακτιβίστρια, καθώς αυτή η ετικέτα είναι πιο ελκυστική για ορισμένους.

Μου ανέθεσε το Global Voices να σας μεταφέρω μερικές λεπτομέρειες για την καθημερινότητά μας στη Συρία. Αυτό σχεδίαζα να γράψω, αν είχα γράψει αυτή τη δημοσίευση χθες το βράδυ και αν δεν είχα υποδουλωθεί στην τεχνολογία τόσο πολύ. Θα μπορούσα, στην τελική, να το γράψω σε χαρτί υπό το φως μιας λάμπας κηροζίνης. Φαίνεται ότι έχω χάσει την ικανότητα να γράφω χωρίς να ακούω τον ήχο των δακτύλων μου στο πληκτρολόγιο.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο άρθρο. Πήγα για ύπνο σκεπτόμενη ότι θα το έγραψα σήμερα το πρωί, μόλις έβρισκα μια πηγή ηλεκτρικού ρεύματος. Ωστόσο, οι Συριακές Αεροπορικές Αμυντικές Δυνάμεις είχαν άλλα σχέδια. Ξύπνησα στις 08:00 υπό τον ήχο μιας κοντινής έκρηξης: μια ρουκέτα από την Πολεμική Αεροπορία έπεσε περίπου 100 μέτρα από το σπίτι μου στην απελευθερωμένη γειτονιά Μασάντ στο Χαλέπι. Ξεκινήσαμε να μετράμε. Δύο…τρία…επτά…Λίγο πιο μακριά. Οκτώ…Τα παράθυρα άρχισαν να τρίζουν. Αποφάσισα να ανοίξω όλες τις πόρτες και τα παράθυρα. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν ότι το να πλευριτωθώ από το κρύο θα ήταν λιγότερο επώδυνο από τα θραύσματα των τζαμιών.

Μάζεψα ό,τι πάπλωμα μπορούσα να βρω, κουκουλώθηκα και με πήρε ο ύπνος. Ο πόλεμος με έχει διδάξει ότι πρέπει να κοιμάμαι πάντα, ανεξάρτητα από το τι φρικαλεότητες ξεδιπλώνονταν έξω.

Ήταν Παρασκευή και έπρεπε να παρευρεθώ σε διαμαρτυρία στη γειτονιά Μπουστάν Αλ Κασέρ. Ντύθηκα και βγήκα στο δρόμο, ένα μάλλον γενναίο βήμα, αν λάβουμε υπόψη τον βομβαρδισμό. Ξαφνικά, η γειτονιά, που έχω συνηθίσει τόσο πολύ, φαινόταν εντελώς παράξενη. Έπεσαν 16 ρουκέτες, σύμφωνα με φίλους, που συνέχισαν να μετράνε. Και 16 ρουκέτες αρκούν για να αλλάξουν τα χαρακτηριστικά μιας ταπεινής γειτονιάς, όπως αυτή που μένω. Μπάζα και γυαλιά παντού. Οι μπότες Uggs, που φορούσα, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να φορέσω υπό αυτές τις συνθήκες.

Στους δρόμους, όλοι κοιτούσαν τον ουρανό. Και εννοώ όλοι. Πέντε ή έξι άλλοι άνθρωποι ήταν οι μόνοι πολίτες έξω από τα σπίτια τους. Ένας γέρος φώναζε σαν μικροπωλητής προς πελάτες κι όχι σαν να προειδοποιούσε για τον θάνατο, που ερχόταν: “Πλησιάζει…Έφτασε…Θα πέσει…Έπεσε…”. Ο μονότονος λόγος του ήταν πιο θλιβερός από το θέαμα των ερειπίων.

Το πολεμικό αεροσκάφος χτυπάει κοντά. Και μερικοί τρέχουν μακριά από τον ήχο της έκρηξης. Ο φίλος μου και εγώ γελάμε στην ιδέα του να προσπαθήσουμε να τρέξουμε γρηγορότερα από ένα μαχητικό τζετ. Πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι ότι είμαστε ακόμα στις μέρες των ειρηνικών διαμαρτυριών, όπου θα μπορούσαμε να τρέξουμε για να ξεφύγουμε από αληθινές σφαίρες; Ή είναι απλώς ένα ένστικτο επιβίωσης, αυθόρμητο και παράλογο; Ποιος μπορεί πραγματικά να τρέξει γρηγορότερα από ένα μαχητικό αεροσκάφος; Το αεροσκάφος ρίχνει και πάλι το φορτίο του, οπότε ο φίλος μου και εγώ αποφασίζουμε ότι είναι ανόητο να συνεχίσουμε να περπατάμε προς τη διαμαρτυρία. Μπαίνουμε σε ένα κοντινό κτίριο, όπου συναντάμε πλήθος αμάχων, που τρέμουν. Ζηλεύω την ικανότητά τους να φοβούνται. Αυτό σημαίνει είτε ότι η ζωή τους εξακολουθεί να έχει νόημα, είτε ότι, σε αντίθεση με εμάς, δεν είναι συνηθισμένοι να βλέπουν με τα μάτια τους τον θάνατο.

Τα μεγάφωνα καλούν τους ανθρώπους στους ψηλότερους ορόφους να κατέβουν. Ο ήχος των σειρήνων ασθενοφόρων γίνεται πιο δυνατός. Ξαφνικά, ακούμε μια ομοβροντία σφαιρών. Ο φίλος μου ρωτά: “Μπορούν αυτές οι σφαίρες να χτυπήσουν το αεροπλάνο;”. Κι απαντά ο ίδιος: “Όχι, αγαπητέ μου, αυτές είναι σφαίρες καταπίεσης”. Ζηλεύω τον μαχητή, που αισθάνεται καταπιεσμένος.

Τότε, όλα είναι φυσιολογικά. Σύντομα, θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Σε λίγες ώρες, η ζωή θα επιστρέψει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς και οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι από πωλητές και περαστικούς. Μόνο εκείνοι κάτω από τα ερείπια και οι οικογένειές τους και όσοι έχουν χάσει τα σπίτια τους θα κλαίνε σήμερα. Μερικές από τις εικόνες μπορεί να παραμένουν στη μνήμη μας, ίσως και όχι. Της θλιμμένης μητέρας, που βλέπει το σπίτι της να καίγεται, όσο ο γιος της είναι ακόμα μέσα. Ή της κόρης, που αφηγείται πώς κατέρρευσε η κουζίνα θάβοντας τη μητέρα της.

Για εμάς, ήταν μια κανονική μέρα ζωής με εκρηκτικά. Ο φίλος μου με διορθώνει: αυτή τη φορά δεν ήταν εκρηκτικά, αλλά ρουκέτες. Παρακαλώ, συγγνώμη για το σφάλμα: ήταν απλώς μια κανονική μέρα με ρουκέτες.