Στο τμήμα των blogs του ισπανόγλωσσου virtual περιοδικού OhLaLá! [1], ο 17χρονος Octavio συλλογίζεται [2] [es] το κυνήγι της ευτυχίας. Μεταξύ άλλων σημειώνει:
Y escuchar música en el colectivo entraría en esta categoría. Poner el celular en aleatorio y que las canciones vayan pasando, generándote distintos estados de ánimo, mientras mirás la calle y todo lo interesante que hay en ella, y todo lo interesante que hay en la raza humana, que se manifiesta de distintas formas.
Todo eso hasta que sube alguna mujer mayor al colectivo, y le tenés que dar el asiento. Y al “tener” que hacerlo, se convierte en una tarea obligada que me quita las ganas de hacerlo. A veces lo hago igual. Y a veces no, porque pienso en mi felicidad más egoísta. […] Además odio los autos. Bah, odio los colores de los autos. Teniendo tantos colores hermosos, ¿qué colores vemos en las calles cada día? Negro, gris, blanco. Todo esto, claro, contribuye a la deshumanización y alienación de la gente. Todos los días estos no colores. Tal vez sea un plan del imperialismo. Puede ser. Cuando crezca, ocupe la posición que ocupe, voy a impulsar un plan para pintar los autos con colores psicodélicos. Alegraría la vida de todos.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το να ακούς μουσική στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ρυθμίζεις το κινητό τηλέφωνο στο shuffle και αφήνεις τα τραγούδια να παίζουν και να σου αλλάζουν με διάφορους τρόπους τη διάθεση, ενώ εσύ κοιτάς το δρόμο και όλα τα ενδιαφέροντα που υπάρχουν εκεί, καθώς και όλες τις ενδιαφέρουσες πτυχές του ανθρώπινου γένους όπως ξετυλίγονται με τόσο πολλούς τρόπους.
Και όλα αυτά μέχρι κάποια ηλικιωμένη να μπει στο λεωφορείο και να πρέπει να της δώσεις τη θέση σου. Αυτό το «πρέπει» το κάνει τόσο βαρύ καθήκον και εγώ δεν θέλω να το κάνω. Μερικές φορές όμως το κάνω έτσι κι αλλιώς. Και άλλες όχι, επειδή σκέφτομαι καθαρά εγωϊστικά μόνο τη δική μου ευτυχία. […] Εκτός αυτού, σιχαίνομαι τα αυτοκίνητα. Μπα, τα χρώματα των αυτοκινήτων είναι που σιχαίνομαι. Ενώ υπάρχουν τόσο πολλά όμορφα χρώματα, ποια είναι τα χρώματα που βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο; Μαύρο, γκρι, άσπρο. Όλα αυτά, φυσικά, συμβάλλουν στο να χάνουν οι άνθρωποι την ανθρωπιά τους και να αποξενώνονται. Μέρα με τη μέρα, αυτά τα χρώματα που δεν είναι χρώματα. Ίσως να πρόκειται για σχέδιο των ιμπεριαλιστών. Θα μπορούσε. Όταν μεγαλώσω, άσχετα με το τι θέση θα κατέχω, θα προωθήσω ένα σχέδιο ώστε να βάφονται τα αυτοκίνητα με ψυχεδελικά χρώματα. Αυτό θα κάνει τη ζωή όλων πιο όμορφη.