Οι κάτοικοι της Γάζας καθαρίζουν μετά από ισραηλινό βομβαρδισμό. Πηγή: ιστολόγιο της Dalia Alnajjar
“Το γράψιμο είναι η άγκυρα που χρησιμοποιώ για να μην πνιγώ μέσα μου”. Έτσι παρουσιάζει η 20χρονη Dalia al-Najjar το ιστολόγιό [1] της, ένα ημερολόγιο της ζωής στη Γάζα. “Αποφάσισα να αφιερώσω τη ζωή μου στην αφήγηση της ιστορίας των βασάνων μας, γιατί ένιωσα ότι, έχοντας επιζήσει, οφείλω κάτι στους μάρτυρες”.
Τουλάχιστον 1.900 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, [2] περισσότεροι από 10.000 τραυματίστηκαν και 450.000 εκτοπίστηκαν, από τότε που το Ισραήλ εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση με την ονομασία Αιχμή Προστασίας κατά της παράκτιας λωρίδας μήκους 40 χιλιομέτρων στις 8 Ιουλίου.
Οι υπερβολικοί περιορισμοί από το Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη της Γάζας και της Δυτικής Όχθης επιδεινώνουν περαιτέρω την κατάσταση στα θεωρούμενα από το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και τα Ηνωμένα Έθνη εδάφη κατεχόμενα [3] από το Ισραήλ. Αυτή είναι η τρίτη στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα τα τελευταία έξι χρόνια.
Παρά την τραγική πραγματικότητα στην οποία ζει, το ιστολόγιο της Dalia είναι ένας ύμνος στη ζωή. Η αφήγηση των γεγονότων ξεκινά από τις αντιδράσεις στη βομβιστική επίθεση στο πανεπιστήμιό της μέχρι την αφήγηση των περιπολιών καθαρισμού, που οργανώθηκαν για να ξεκινήσουν την ανοικοδόμηση της πόλης από τα ερείπια. Βουτηγμένη στο μαύρο χιούμορ, η γραφή της μας μεταφέρει στη φρίκη να βλέπουμε ανελέητες εκρήξεις να συγκλονίζουν τη Γάζα.
I sat on the couch hugging myself, leaning my head against my drawn-up knees watching my siblings sleeping around me. The scary thing about staying alive is that you keep waiting for death, you can hear the voice of the rocket flying over you before it hits its target.. each time I hear the sound, I shut my eyes, my shoulders go up and my neck sinks in, waiting it to blow me to pieces.. after hearing the explosion, I breath saying ”woah that was close!” ..that happened over a hundred times all night long. I can’t describe the panicky, fears and pain I feel, my hair is falling, I’m pretty sure I’ll be wearing a wig after this nightmare, if I survived.
Κάθισα στον καναπέ αγκαλιάζοντάς με, ακουμπώντας το κεφάλι μου στα τεντωμένα γόνατά μου, βλέποντας τα αδέρφια μου να κοιμούνται γύρω μου. Το τρομακτικό του να μένεις ζωντανή είναι ότι συνεχίζεις να περιμένεις τον θάνατο, ακούς τη φωνή του πυραύλου να πετάει από πάνω σου, πριν χτυπήσει τον στόχο του…κάθε φορά που ακούω τον ήχο, κλείνω τα μάτια μου, οι ώμοι μου ανεβαίνουν κι ο λαιμός βυθίζεται, περιμένοντας να με κάνει κομμάτια.. αφού ακούω την έκρηξη, αναπνέω λέγοντας “ουάου, παραλίγο!”…αυτό συνέβη πάνω από εκατό φορές όλη τη νύχτα. Δεν μπορώ να περιγράψω τον πανικό, τους φόβους και τον πόνο που νιώθω, τα μαλλιά μου πέφτουν, είμαι σίγουρη ότι θα φοράω περούκα μετά από αυτόν τον εφιάλτη, αν επιζήσω.
Η Dalia μας συστήνει επίσης την οικογένειά της και τον στενότερο κύκλο της:
My sister, Sara, was already up. I asked her about the news I missed while sleeping for 3 hours.
”You really don’t want to hear about it” she said with a sad voice.
”What happened?” I violently asked.
“They targeted our university”
“What, when, how WHY WHY WHY !!” I yelled
”I tried to call Mr. Netanyahu to know why, but he’s not picking up”
Η αδερφή μου, η Sara, είχε ήδη σηκωθεί. Τη ρώτησα για τα νέα που έχασα, όταν κοιμόμουν για 3 ώρες.
“Πραγματικά δεν θέλεις να το ακούσεις”, είπε με θλιμμένη φωνή.
“Τι συνέβη;” ρώτησα βίαια.
“Στόχευσαν το πανεπιστήμιό μας”
“Τι, πότε, πώς, ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ!!”, φώναξα
“Προσπάθησα να τηλεφωνήσω στον Νετανιάχου για να μάθω γιατί, αλλά δεν το σηκώνει”
Ακολουθήστε το ιστολόγιο της Dalia al-Najjar [4] για μια όμορφα γραμμένη αφήγηση της ζωής και του θανάτου στη Γάζα και διαβάστε για την επίσκεψή της σε ένα πολυσύχναστο καταφύγιο κατά τη διάρκεια μιας άλλης 72ωρης ανθρωπιστικής εκεχειρίας υπό την υπερσελήνη εδώ [5].