Καθώς οι βόμβες σιωπούν στη Γάζα κατά τη διάρκεια άλλης μιας 72ωρης ανθρωπιστικής εκεχειρίας, η 20χρονη Dalia Alnajjar βγαίνει έξω για να συναντήσει κάποιες οικογένειες, που ζουν σε ένα πολυσύχναστο αυτοσχέδιο καταφύγιο. Τουλάχιστον 1.900 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, περισσότεροι από 10.000 τραυματίστηκαν και 450.000 εκτοπίστηκαν, από τότε που το Ισραήλ ξεκίνησε μια μαζική επίθεση κατά της Γάζας στις 8 Ιουλίου.

11 Αυγούστου 2014: Τρεις μέρες μάχη και τρεις μέρες εκεχειρία. Έτσι πάει. Εμείς οι πολίτες δεν έχουμε λόγο. Απλώς σκοτωνόμαστε και τα σπίτια μας καταστρέφονται. Υποφέρουμε σιωπηλά.

Λες και το Ισραήλ και οι μαχητικές ταξιαρχίες στη Γάζα παίζουν κάποιο βιντεοπαιχνίδι. Το σταματούν, όποτε θέλουν να μιλήσουν. Κουβέντα, που μας φέρνει απλά περισσότερη απόγνωση.

Αμέσως μετά την έναρξη ισχύος αυτής της κατάπαυσης του πυρός, η ησυχία τύλιξε τη στενή λωρίδα των 25 μιλίων. Την ησυχία έσπαγαν βουητά drones.

Μέσα σε λίγες ώρες, οι δρόμοι άρχισαν να ξαναζωντανεύουν. Τα παιδιά σταμάτησαν να προσκολλώνται στις μητέρες τους και τους επέτρεψαν να βγουν έξω για να παίξουν.

Έβλεπες μια επιφυλακτική αισιοδοξία στα μάτια όλων.

Οι νέοι στη Γάζα θέλουν να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν, παρόλο που και αυτοί χρειάζονται απεγνωσμένα βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη. Οι περισσότεροι αναζητούν καταφύγια για να βοηθήσουν τα παιδιά. Κάποιοι πηγαίνουν να επισκευάσουν τα μερικώς κατεστραμμένα σπίτια τους και άλλοι πηγαίνουν να βοηθήσουν στις κατεστραμμένες περιοχές.

Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τις τελευταίες ώρες της πρώτης ημέρας της κατάπαυσης του πυρός για να επισκεφτώ ένα από τα πολλά σχολεία, που έχει γίνει προσωρινό καταφύγιο. Επί του παρόντος, περισσότεροι από 220.000 από το συνολικό πληθυσμό 1,8 εκατομμυρίων της Γάζας είναι εγγεγραμμένοι σε 89 καταφύγια υπό τη διεύθυνση του ΟΗΕ, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σχολεία.

Είχα συμφωνήσει να πάω με παρέα αργότερα μέσα στην εβδομάδα, αλλά ποιος ξέρει αν θα διατηρηθεί η κατάπαυση του πυρός ή όχι. Δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να επισκεφτώ τους εκτοπισμένους και να συμμετάσχω στα βάσανά τους.

Ήταν 7 το απόγευμα, όταν αποφάσισα να πάω. Η μητέρα μου προσπάθησε να με αποτρέψει λέγοντας ότι είναι αργά και είναι τρελό. Όλες οι προσπάθειές της απέτυχαν.

Καθώς ο ήλιος άφησε τη Γάζα για να φωτίσει άλλα μέρη, μας άφησε επίσης να βυθιστούμε στο σκοτάδι της αδικίας και στο σκοτάδι της νύχτας. Σπάνια είχε ηλεκτρικό ρεύμα η Γάζα, από τότε που ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη επιτέθηκαν στον μοναδικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής εδώ στις 28 Ιουλίου.

Ίσως, ο ήλιος να λάμπει λαμπρά σε ανθρώπους κάπου αλλού στον κόσμο, σε χαρούμενα παιδιά, που απολαμβάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Όταν έφτασα, το σχολείο ήταν πραγματικά γεμάτο, γεμάτο θλιμμένα πρόσωπα και ταραγμένες καρδιές.

Το πρώτο πράγμα που τράβηξε το μάτι μου ήταν τα παιδιά, που έπαιζαν σε μια αυτοσχέδια τραμπάλα, φτιαγμένη βάζοντας μια ξύλινη σανίδα ανάμεσα στον φράχτη. Μίλησα μαζί τους, συνέχισαν να με ρωτούν αν είμαι από μια οργάνωση αρωγής. Απογοητεύτηκαν, όταν είπα ότι δεν ήμουν.

Μετά πήγα στο δωμάτιο 8, όπου έμεναν δεκαοκτώ οικογένειες. Εκεί μίλησα με τη 34χρονη Heba Abu Taiema, μητέρα δύο κοριτσιών και τεσσάρων αγοριών. Βρίσκονται στο σχολείο για περισσότερες από 30 ημέρες. Μόνο το πρόσωπο και τα μάτια της μπορούν να περιγράψουν τον οδυνηρό της πόνο.

“Μόλις είχαμε μεσημεριανό και ξαφνικά βόμβες του πυροβολικού άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή στο σπίτι και τη γειτονιά μας. Καλέσαμε τον Ερυθρό Σταυρό και τα ασθενοφόρα να έρθουν να μας βγάλουν έξω, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν λόγω του συνεχούς βομβαρδισμού”, είπε η Heba. “Δεν το αντέξαμε, τα παιδιά έκλαιγαν και ήταν πολύ φοβισμένα, οπότε φύγαμε περπατώντας προσεκτικά από σπίτι σε σπίτι μέχρι να φτάσουμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος”.

Συνέχισε εξηγώντας ότι κάποιοι τραυματισμένοι άνδρες έμειναν πίσω και μερικές γυναίκες αποφάσισαν να επιστρέψουν για να τους βοηθήσουν. Πήραν μια λευκή σημαία και περπάτησαν προς τους άνδρες, είδαν τους άνδρες να κινούνται, αλλά στη συνέχεια οι Ισραηλινοί στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν κατά των γυναικών και έτσι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, οι άνδρες βρέθηκαν νεκροί, σύμφωνα με την Heba. Αιμορραγούσαν μέχρι την τελευταία τους πνοή. Ένας από τους νεκρούς ήταν ο κουνιάδος της Heba. Είχε περάσει έξι χρόνια αιχμάλωτος στις ισραηλινές φυλακές. Ήταν πατέρας πέντε κοριτσιών, το μικρότερο είναι 11 μηνών. Ο αδερφός του πέθανε από καρκίνο στην Αίγυπτο. Έφτασε αργά στην Αίγυπτο, επειδή τα σύνορα της Ράφα ήταν κλειστά. Η Heba είπε ότι η πεθερά της έχασε την όρασή της από το κλάμα. Έχει χάσει όλους τους γιους της εκτός από έναν.

Περιέγραψε τη ζωή στο σχολείο ως εφιάλτη.

“Υπάρχει σοβαρή έλλειψη νερού. Πηγαίνω κάθε μέρα στο νοσοκομείο για να φέρω νερό. Μεταφέρω το νερό για 500 μέτρα κάτω από τον ήλιο, που καίει. Όποτε θέλουμε να κάνουμε ντους, πηγαίνουμε στα νοσοκομεία. Δεν υπάρχει ρεύμα. Το τηλέφωνό μου είναι ξεφόρτιστο δεν ξέρω κι εγώ από πότε και δεν μπορώ να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου στην Ιορδανία”. Η Heba συνέχισε: “Θα ανησυχούν πραγματικά, γιατί είμαι η μοναχοκόρη τους”.

Όλοι κοιμούνται στο πάτωμα εκτός από τις έγκυες γυναίκες, τα άτομα άνω των 65 ετών και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που κοιμούνται σε στρώματα.

Την ευχαρίστησα που μου είπε την ιστορία της και πήγα στο δωμάτιο 5, που φιλοξενεί 98 άτομα.

Εκεί συνάντησα μια υπέροχη γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι. Η 32χρονη Ghadeer Abu Latifa, μητέρα τριών παιδιών, τραυματίστηκε, όταν βομβαρδίστηκε το διώροφο σπίτι, στο οποίο είχε βρει καταφύγιο η οικογένειά της. Ο σύζυγός της βρίσκεται στο Βέλγιο για θεραπεία για έναν τραυματισμό σε προηγούμενη επίθεση των ισραηλινών δυνάμεων στη Γάζα.

Η μοναχοκόρη της, η Nisyona, είναι διαβητική. Διαγνώστηκε με την ασθένεια, όταν ήταν πέντε ετών. Εκείνη τη χρονιά, οι ισραηλινές μπουλντόζες κατέστρεψαν το σπίτι τους, ενώ βρίσκονταν μέσα σε αυτό. “Μη με σκοτώσετε, μη με σκοτώσετε”», θυμάται η Ghadeer να ουρλιάζει εκείνη την ημέρα.

Μου είπε ότι το προσωπικό του σχολείου κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τα 3.000 άτομα στο σχολείο, αλλά είναι δύσκολο να τους ευχαριστήσουν όλους.

Ευχαρίστησε εμένα και όλους τους νεαρούς εθελοντές, που προσπάθησαν να βοηθήσουν τους εκτοπισμένους της Γάζας.

“Το να σας βλέπουμε εδώ να μας χαμογελάτε, να είστε πρόθυμοι να ακούσετε τις θλιβερές ιστορίες μας και να μας υποστηρίζετε, αυτά μας δίνουν ελπίδα. Ξέρουμε ότι η Γάζα θα είναι καλά, εφόσον έχει φιλόδοξους και συμπονετικούς νέους όπως εσείς”, είπε η Ghadeer με ένα χαμόγελο στο λυπημένο της πρόσωπο.

Έφυγα από το σχολείο στις 10 το βράδυ. Είχα κάποιο πρόβλημα με τη μεταφορά και μετά περπάτησα μόνη κάτω από την απίστευτα υπέροχη υπερσελήνη, σκεπτόμενη τα βάσανά τους.

Τέλος, τα πιο θλιβερά πράγματα είναι και τα πιο δύσκολα να ειπωθούν, γιατί οι λέξεις τα μειώνουν.

Τα λόγια μου συρρικνώνουν τον πόνο τους σε κάτι απτό, αλλά η θλίψη τους είναι απεριόριστη. Οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να περιγράψουν τον πόνο, που νιώθουν και ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Τα λόγια μου μπορούν να σας δώσουν μόνο μια μικρή εικόνα για τα βάσανά τους.