Τρόμος Έμπολα: Παγιδευμένοι στα σύνορα Καμερούν-Νιγηρίας για πάνω από 40 ώρες
Στις 19 Αυγούστου 2014, η Δημοκρατία του Καμερούν έκλεισε τα σύνορά της με τη Νιγηρία, σε μια προσπάθεια να σταματήσει η εξάπλωση του ιού Έμπολα. Ωστόσο, η κυβέρνηση έλαβε αυτήν την απόφαση χωρίς να σκεφτεί χιλιάδες ταξιδιώτες – κυρίως πολίτες Καμερούν και Νιγηριανούς κατοίκους στο Καμερούν – που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά των συνόρων. Κατά συνέπεια, πολλοί από αυτούς τους ταξιδιώτες κατέληξαν να έχουν παγιδευτεί στα σύνορα Καμερούν-Νιγηρίας για μέρες σε τρομερές συνθήκες, ενώ περιμένουν να ελεγχθούν για Έμπολα, πριν τους επιτραπεί να επιστρέψουν στο Καμερούν.
Το Batuo's Blog δημοσίευσε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Patricia Temeching, μιας από τους ταξιδιώτες που παγιδεύτηκαν στα σύνορα Καμερούν-Νιγηρίας για πάνω από 40 ώρες:
I go through Nigerian security checks and my passport is grudgingly returned to me. I walk across the bridge. The Cameroonian side of the bridge is crowded, as is the police/customs post that is perched three meters away from the end of the bridge… When I inquire why there are so many people on the bridge a miserable-looking woman replies, “We are waiting for the medical team to screen us for Ebola before we can go into Cameroon…”
‘How long have you been waiting?’ I ask.
“Fifteen hours. I came yesterday just after the medical team had left.”
I join the throng of people on the bridge and we wait and wait. Hunger and anger consume me. All I have in my travelling bag are a few clothes and my academic papers. By evening more and more people have joined us and we are all crowded on the bridge and in the small police post building, where we spend the night on our feet. The stench of urine and faeces emanating from the back of the building combines with the unhealthy sweat from two hundred unwashed bodies and leaves a nauseating sickening feeling in the air.
In the morning we receive information that the medical team will arrive soon. We are all looking forward to it. By noon nothing has happened…
This afternoon, after I have spent 24 hours at the border post, we are allowed to trek to Ekok town. It is a trek an Ebola patient will certainly not survive. We pay boys to carry our bags. When we reach Ekok town we are bundled into an empty building with no lights, no toilet facilities and no beds. This it to be our accommodation until the medical team arrives. Finally the “medical team” arrives. It is the doctor from Eyumojock. We go through the “screening”. This is how it happens: Eau de Javel [bleach] is poured into water. We file in and wash our hands. We also wash our mouths. Then you are cleared.
Once I am cleared (at 10 p.m.), I leave the ‘quarantine’ building and go to look for a hotel. I find a run-down inn and finally crawl into a sorry-looking bed with tired sheets. After spending forty hours on my feet this bed feels like a king’s bed. I sleep the sleep of the dead.
This is my greatest worry: What if one person among us (two hundred travellers) actually came with Ebola from Nigeria? The chances are we might all have become contaminated in the past fifty hours from being held promiscuously together, and we would now be taking the virus to two hundred different Cameroonian families.
Περνώ από έλεγχο ασφαλείας στη Νιγηρία και το διαβατήριό μου επιστρέφεται μνησίκακα. Περπατώ στη γέφυρα. Η καμερουνέζικη πλευρά της γέφυρας είναι γεμάτη, όπως και η αστυνομία/τελωνείο τρία μέτρα μακριά από το τέλος της γέφυρας…Όταν ρωτώ γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γέφυρα μια κακομοίρα απαντά: “Περιμένουμε την ιατρική ομάδα να μας ελέγξει για Έμπολα, προτού μπούμε στο Καμερούν…”
“Πόσο περιμένετε;”, ρωτάω.
“Δεκαπέντε ώρες. Ήρθα χθες αμέσως μετά την αποχώρηση της ιατρικής ομάδας”.
Ενώνομαι με το πλήθος των ανθρώπων στη γέφυρα και περιμένουμε και περιμένουμε. Η πείνα και ο θυμός με κυριεύουν. Το μόνο που έχω στην τσάντα ταξιδιού μου είναι μερικά ρούχα και τα ακαδημαϊκά μου έγγραφα. Μέχρι το βράδυ όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν έρθει σε επαφή μαζί μας και είμαστε όλοι στριμωγμένοι στη γέφυρα και στο μικρό κτήριο της αστυνομίας, όπου περνάμε τη νύχτα όρθιοι. Η μυρωδιά των ούρων και των περιττωμάτων από το πίσω μέρος του κτιρίου συνδυάζεται με τον ανθυγιεινό ιδρώτα από διακόσια άπλυτα σώματα και αφήνει μια αηδιαστική αίσθηση στον αέρα.
Το πρωί λαμβάνουμε πληροφορίες ότι η ιατρική ομάδα θα φτάσει σύντομα. Όλοι ανυπομονούμε. Μέχρι το μεσημέρι δεν έχει συμβεί τίποτα…
Σήμερα το απόγευμα, έπειτα από 24 ώρες στο συνοριακό σταθμό, μας επιτρέπεται να ταξιδέψουμε στην πόλη Έκοκ. Είναι ένα ταξίδι, που ο ασθενής με Έμπολα σίγουρα δεν θα επιβιώσει. Πληρώνουμε νεαρούς να μεταφέρουν τις τσάντες μας. Όταν φτάνουμε στην πόλη Έκοκ, μας μαζεύουν σε ένα άδειο κτίριο χωρίς φώτα, χωρίς τουαλέτα και κρεβάτια. Αυτό είναι το κατάλυμά μας, μέχρι να φτάσει η ιατρική ομάδα. Τελικά φτάνει η “ιατρική ομάδα”. Είναι ο γιατρός από το Εγιουμοτζόκ. Περνάμε από τον “έλεγχο”. Έτσι συμβαίνει: Eau de Javel [χλωρίνη] χύνεται στο νερό. Μπαίνουμε σε σειρά και πλένουμε τα χέρια μας. Πλένουμε επίσης τα στόματά μας. Κι έτσι τελείωσες.
Μόλις τελειώσω (στις 10 μ.μ.), φεύγω από το κτίριο “καραντίνας” και πηγαίνω να ψάξω ξενοδοχείο. Βρίσκω ένα πανδοχείο και τελικά σέρνομαι σε ένα μίζερο κρεβάτι με χρησιμοποιημένα σεντόνια. Αφού πέρασα σαράντα ώρες όρθια, αυτό το κρεβάτι μοιάζει με υπέρδιπλο πολυτελείας. Κοιμάμαι τον ύπνο των νεκρών.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου: τι γίνεται, αν ένα άτομο ανάμεσά μας (διακόσια άτομα) ήρθε πραγματικά με Έμπολα από τη Νιγηρία; Οι πιθανότητες είναι ότι όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε μολυνθεί τις τελευταίες πενήντα ώρες, εφόσον ήμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, και τώρα θα μεταφέρουμε τον ιό σε διακόσιες διαφορετικές οικογένειες του Καμερούν.
