Η κοινωνική ανθρωπολόγος και κοινωνιολόγος Ginny Moony εξηγεί [1] πώς το ξέσπασμα του Έμπολα αφαιρεί από τους Αφρικανούς τον ανθρωπισμό τους:
The way West-Africans care for their sick and deceased, supposedly differs significantly from that of the rest of the world. This is far from true. All over the world, the essence of care for the sick is practically the same: the touching of sick and dead relatives is a natural phenomenon. All over the world the deceased are cleaned up and the body is neatly laid out so that family members and acquaintances can say farewell. In the Netherlands, we have the possibility to lay out our dead loved ones in our parlour for days. And physical contact with the body of the deceased will take place until the coffin is sealed and put into the ground or taken to the cremation ovens.
In the case of the Ebola affected countries, normal human behavior is dismissed as “old-fashioned and undesirable practices” by the World Health Organization and experts analyzing the Ebola outbreak. Nobody questions whether it is reasonable to deny people the care for their loved ones and the right to be in charge of the mourning process. The solution to prevent people from getting infected with Ebola is clear: no touching, under any circumstances. More empathic solutions, like the provision of protective gear to family members so they can bury their loved ones themselves or with guidance, are not being considered. The population is pushed into the corner; if they do not cooperate, they will go to jail. These harsh measures alienate the people from the authorities even further. Ebola is a punishment. Not for the international community, not for the politicians, not for the elite, but only for the poor masses. The people feel alone. Deserted. Huge amounts of money are coming in, more and more reinforcements arrive and still the epidemic wins more ground every day….
Ο τρόπος, με τον οποίο οι Δυτικοαφρικανοί φροντίζουν τους άρρωστους και τους νεκρούς τους υποτίθεται ότι διαφέρει σημαντικά από αυτόν του υπόλοιπου κόσμου. Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια. Σε όλο τον κόσμο, η ουσία της φροντίδας για τους ασθενείς είναι πρακτικά η ίδια: το άγγιγμα ασθενών και νεκρών συγγενών είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Σε όλο τον κόσμο, οι νεκροί καθαρίζονται και η σορός φροντίζεται, ώστε τα μέλη της οικογένειας και οι γνωστοί να μπορούν να τους αποχαιρετήσουν. Στις Κάτω Χώρες, έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας στο σαλόνι μας για μέρες. Και η φυσική επαφή με τη σορό μπορεί να υφίσταται, μέχρι να σφραγιστεί το φέρετρο και ταφεί ή μεταφερθεί στο αποτεφρωτήριο.
Στην περίπτωση των χωρών που πλήττονται από τον Έμπολα, η φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά απορρίπτεται ως “παλιομοδίτικες και ανεπιθύμητες πρακτικές” από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και εμπειρογνώμονες, που αναλύουν την επιδημία Έμπολα. Κανείς δεν αμφισβητεί εάν είναι λογικό να στερείται στους ανθρώπους η φροντίδα των αγαπημένων τους και το δικαίωμα να είναι υπεύθυνοι για τη διαδικασία πένθους. Η λύση για την αποτροπή της μόλυνσης των ανθρώπων από τον Έμπολα είναι ξεκάθαρη: δεν αγγίζουμε, σε καμία περίπτωση. Δεν λαμβάνονται υπόψη περισσότερο ενσυναισθητικές λύσεις, όπως η παροχή προστατευτικών εργαλείων στα μέλη της οικογένειας, ώστε να μπορούν να θάβουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή με καθοδήγηση. Ο πληθυσμός ωθείται στο περιθώριο. Αν δεν συνεργαστούν, θα πάνε φυλακή. Αυτά τα σκληρά μέτρα απομακρύνουν ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους από τις Αρχές. Ο Έμπολα είναι τιμωρία. Όχι για τη διεθνή κοινότητα, όχι για τους πολιτικούς, όχι για την ελίτ, αλλά μόνο για τις φτωχές μάζες. Οι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Ερημωμένοι. Τεράστια χρηματικά ποσά εισρέουν, όλο και περισσότερες ενισχύσεις φτάνουν και η επιδημία κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος κάθε μέρα ….