Λένε πως αν βγεις δεύτερο ραντεβού με μια κοπέλα, σ’ αρέσει. Αν βγεις παραπάνω από δύο, κάτι παίζει παραπάνω.
Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Κίτο ήταν κατά τύχη. Δεν το είχα προγραμματίσει, αλλά μια μεγάλη καθυστέρηση μεταξύ δυο λεωφορείων μου έδωσε την ευκαιρία να περπατήσω την πρωτεύουσα του Εκουαδόρ. Και ιδού: αυτή είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την πόλη. Σωστά, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Είμαι ερωτευμένος.
Είμαι ακόμα επικριτικός με το αντικείμενο της αγάπης μου. Δεν επιτρέπω στην ομορφιά της να θολώσει την κρίση μου ή να με αποτρέψει να δω τα ελαττώματά της. Αλλά σαν τζέντλεμαν, προσπαθώ να κρατάω τις επικρίσεις για τον εαυτό μου και μόνο.
Πάντοτε έμπαινα στο Κίτο με τον ίδιο τρόπο, από κάτω: από τα νότια μέσω του Κιτούμπε. Αυτό μου επιτρέπει να πάρω το τρόλεϊ για να φτάσω στο κέντρο της πόλης. Και οφείλω να πω ότι 25 σεντς είναι τιμή ευκαιρίας για να κάνω μια γύρα. Με αυτό τον τρόπο μπορώ να εκτιμήσω την πλούσια νότια πλευρά του, ένα ελκυστικό κομμάτι της πόλης.
Κατεβαίνω στην Πλατεία του Άγιου Δομήνικου και προχωρώ γρήγορα μερικά τετράγωνα μέχρι το ξενοδοχείο μου, αφήνω τα πράγματά μου, παίρνω τη φωτογραφική μου μηχανή και ξεκινώ την εξερεύνηση της αγαπημένης μου με την καρδιά μου να πάλλεται. Κυριολεκτικά. Στο Κίτο, δεν νιώθεις περίεργα λόγω υψόμετρου, αλλά έχεις συναίσθηση ότι βρίσκεται στα 2.800 μέτρα.
Το να βλέπεις κάποιον που αγαπάς μετά από κάποιο διάστημα χώρια είναι ένα υπέροχο συναίσθημα. Ότι είναι ήδη γνωστό εξερευνάται και πάλι πρόθυμα. Και παρόλο που το μυαλό δε σταματά να συγκρίνει και να ψάχνει για αλλαγές, ο ενθουσιασμός της επανένωσης τα ξεπερνά όλα.
Θα πρέπει να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι, όπως κάποιοι προτιμούν τις ξανθιές ή τις χυμώδεις γυναίκες, εμένα μου αρέσει μια πόλη με ιστορία—και την ιστορία της αυτή να τη νιώθεις, όσο τη θαυμάζεις με απόλαυση. Δε με εντυπωσιάζουν μεγάλα κτίρια ή σύγχρονα εμπορικά κέντρα. Δείξε μου κάποια ερείπια και μια παλιά εκκλησία και είμαι δικός σου, καλή μου.
Ένα από τα πράγματα που μ’ αρέσουν στο Κίτο είναι ότι η ιστορία του είναι μέρος της δικής μου. Πολλά πράγματα που συνέβησαν εδώ συνδέονται με την ιστορία του Περού. Το Κίτο αποτελούσε κομμάτι της Αυτοκρατορίας των Ίνκα Ταγουαντινσούγιο [“Τέσσερα Βασίλεια”]. Κατά την αποικιοκρατία, το Βασιλικό Ακροατήριο του Κίτο αποτελούσε κομμάτι της Αντιβασιλείας του Περού. Συνεπώς, πολλά ονόματα από το παρελθόν του Περού είναι παρόντα κι εδώ: Αταουάλπα, Πιζάρο, Σούκρε, Μπολίβαρ. Είναι σαν να ακούς μια νέα εκδοχή μιας παλιάς ιστορίας.
Ανέφερα για εκκλησίες—και δεν είναι πως είμαι ένθερμος Καθολικός, αλλά οι παλιές εκκλησίες που άφησαν πίσω οι αποικιοκράτες είναι άξιες θαυμασμού. Το Κίτο έχει πολλές. O Άγιος Δομήνικος, η όμορφη (αν και κάπως ατημέλητη), ο Άγιος Φραγκίσκος: όλες τους είναι γεμάτες υπέροχα έργα τέχνης και πίνακες της Σχολής του Κίτο. Η μοντέρνα αλλά γοτθική βασιλική του Εθνικού Όρκου είναι ίσως η μόνη εκκλησία όπου μια οργανωμένη ξενάγηση μοιάζει να θεωρείται extreme άθλημα (σκαρφαλώστε στους πύργους και θα καταλάβετε).
Θέλεις να δεις μουσεία στο Κίτο; Με άφησαν άφωνο. Υπάρχει ένα σε κάθε τετράγωνο του ιστορικού κέντρου, όπως επίσης ένα σε κάθε εκκλησία. Ή αν περάσεις ένα κυριακάτικο πρωινό περπατώντας στην πόλη, μπορείς να απολαύσεις αμέτρητες παραστάσεις δρόμου [es]. Μια φορά είδα ακόμη και μια Περουβιανή να μαθαίνει τον κόσμο να χορεύει huayno [στμ: παραδοσιακός χορός των Άνδεων του Περού], φαντάσου.
Το φαγητό μπορώ να ομολογήσω είναι αρκετά καλό, εκτός από ένα-δυο πράγματα που για τους Περουβιανούς αποτελούν ιεροσυλία. Τα υπόλοιπα είναι πολύ καλά. Και μην περιοριστείτε να φάτε μόνο σε εστιατόρια. Δοκιμάστε street food (λάτρεψα τα σάντουιτς με σύκο και τυρί) και επισκεφθείτε σίγουρα μια picantería (εστιατόριο με σπεσιαλιτέ καυτερά φαγητά), όπου ένα γεύμα είναι και νόστιμο και φτηνό. Αν, όπως εγώ, έχετε την ευκαιρία να πάτε μαζί με κάποια ντόπια γνωστή σας που μπορεί να βοηθήσει με συστάσεις, ακόμα καλύτερα.
Έλεγα πως δεν θα ανέφερα τίποτε άσχημο για το Κίτο, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν μπορώ να αγνοήσω κι αυτό είναι οι ταξιτζήδες. Συγγνώμη μωρό μου, αλλά έπρεπε να το πω. Το χειρότερο με τους ταξιτζήδες είναι η έλλειψή τους, όταν το λέει κάποιος που έχει συνηθίσει την πρωτεύουσα του Περού, που απλά σηκώνεις το χέρι σου και σταματάει ένα ταξί. Στη Λίμα, περιμένεις πως ο επόμενος οδηγός θα σου κάνει καλύτερη τιμή, αν δεν σου κάνει ο πρώτος. Πάντα με εκπλήσσει η έλλειψη ταξί στο Κίτο. Όταν βρέχει, δε θα δεις ποτέ άδειο ταξί. Όπως και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, πάντοτε συμφωνήστε από πριν για την τιμή εκτός κι αν δείτε ταξίμετρο. Μην ρισκάρετε να σας εξαπατήσουν με το που φτάσετε.
Όπως με κάθε ζευγάρι που αγαπιέται πραγματικά, οι ασυμφωνίες ξεπερνιούνται γρήγορα και επιστρέφουν τα θερμά αισθήματα. Αν υπάρχει ένα πράγμα που συμβολίζει την αγάπη μου για το Κίτο, είναι το άγαλμα της Παρθένου του Panecillo, εμπνευσμένο από την Παρθένο του Κίτο [en]. Δίνοντας σχήμα στην ομορφιά της γεμάτης χάρη φτερωτής αυτής παρθένου, σαν να χορεύει αιθέρια, με συνεπαίρνει και με ταξιδεύει [en].
Το Κίτο έχει όλα τα υπόλοιπα αναμενόμενα χαρακτηριστικά: εμπορικά κέντρα, νυχτερινή ζωή, όμορφα πάρκα, εκπληκτικό περιβάλλον και εκατοντάδες πράγματα να ανακαλύψεις και το κάνουν άξιο εξερεύνησης. Κρατήστε πνεύμα περιπέτειας και υπομονή, διότι έχει επίσης και κίνηση, που μπορεί να γίνει φριχτή. Όπως γνωρίζετε, κανείς δεν είναι τέλειος.
Στους φιδωτούς συχνά δρόμους του, μπορείτε να βρείτε τα πάντα: από ανθρώπους που χορεύουν αυθόρμητα, είτε βράδυ είτε πρωί, μέχρι γαμήλια τελετή να εορτάζεται χαρωπά σε δημόσια πλατεία. Κι αν σας φέρει ο δρόμος κοντά στην Plaza Grande κάποια Δευτέρα, μπορείτε να δείτε εν δράσει ακόμα και την “Επανάσταση των Πολιτών” [en], όπου ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαιρετά το κοινό κατά τη διάρκεια της τελετής αλλαγής φρουράς.
Αλλά πέρα από ό,τι έχει να προσφέρει αυτή η πόλη—κι ίσως είμαι υποκειμενικός εδώ—πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό που με ελκύει περισσότερο στο Κίτο είναι ότι δε με κάνει να νιώθω ξένος. Κι αυτό εν μέρει λόγω των ανθρώπων του, εν μέρει λόγω της αρχιτεκτονικής στο ιστορικό κέντρο και λόγω των πολιτισμικών προσφορών του (ακόμα και hackers [es] μπορείς να βρεις εδώ!). Το κατά βάσει ήπιο κλίμα του, ίσως η μείξη όλων των παραπάνω, του προσδίδει το δικό του “κατιτίς”. Ή για να το κάνουμε πιο λιανά: ξέρεις πώς να με κάνεις να νιώσω καλά, αγαπητή μου.
ΥΓ: Αν ενδιαφέρεστε να γνωρίσετε το Κίτο μέσω των ανθρώπων του, μπορώ να συστήσω κάποιες σελίδες στο Facebook: η σελίδα Quito escondido (Κρυμμένο Κίτο), από τον φίλο μου Galo Pérez, συνέντευξη του οποίου μπορείτε να βρείτε σε αυτή τη δημοσίευση [es], και η σελίδα Quito, de aldea a ciudad (Κίτο: από ένα χωριό σε μια πόλη), η οποία συλλέγει παλιές φωτογραφίες του Κίτο.