Εικόνες που δείχνουν αλληλλεγγύη με τις γυναίκες που έχουν πληγεί από τη βία. Φωτογραφία: Devochki-Aktivisti, Κιργιστάν.
Οι Devochki-Activistki του Κιργιζιστάν (Κορίτσια-Ακτιβίστριες) είναι κορίτσια ηλικίας μεταξύ 13 και 17 χρονών που αγωνίζονται για την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ποικιλομορφία σε ένα δύσκολο περιβάλλον για τα δικαιώματα των κοριτσιών.
Ένα από τα βασικά στοιχεία του έργου τους είναι ένα blog, στο οποίο η ομάδα δημοσιεύει επιστολές από τα κορίτσια που ζουν σε περιοχές της Κιργιζίας, όπου η κουλτούρα της πατριαρχίας τείνει να επικρατήσει.
Εκτός από το blog, οι Devochki-Activistki εκφράζουν επίσης τη βούλησή τους να συμμετέχουν επί ίσοις όροις στην κοινωνία της Κιργιζίας μέσα από την τέχνη, την ποίηση, τη μουσική. Ενθαρρύνουν τους νέους να ασχοληθούν με την κίνηση [1]HeForShe [1] για την ισότητα των φύλων και να κάνουν τα δικαιώματα εκπαίδευσης, αθλητισμού, υγείας και άλλες ευκαιρίες εξίσου ανοιχτές για τα κορίτσια και τα αγόρια.
Αυτή την εβδομάδα το Global Voices μίλησε με την Aishoola Aisaeva (17 ετών) και έμαθε για τα θέματα που κινητοποιούν τις Devochki-Aktivistki να επιτελέσουν το έργο τους στη χώρα.
«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο φεμινισμός είναι μάλλον να μισούν τους άνδρες,” λέει η Aisaeva. “Αλλά είναι μάλλον το να αντιτίθεσαι στην βία”.
Θέμα 1: Εκπαίδευση
Aishoola Aisaeva: Η εκπαίδευση είναι ένα σημαντικό ζήτημα στην Κιργιζία, ειδικά για τα κορίτσια. Έχοντας οργανώσει νεανικές κατασκηνώσεις το 2013, ξεκινήσαμε να θέτουμε αυτό το ερώτημα σε φόρουμ και καταλάβαμε τελικώς ότι οι γονείς προτιμούν να υποστηρίξουν τους γιους παρά τις κόρες, όταν πρόκειται για την εκπαίδευση.
Τα σχολεία χρησιμοποιούν ξεπερασμένες μεθόδους, πατριαρχικά εγχειρίδια, ως επί το πλείστον συνταγμένα από άνδρες, που μόνο διδάσκουν για το ρόλο των ανδρών στην ιστορία και την κοινωνία της Κιργιζίας και αγνοούν τις γυναίκες και τα σώματά τους.
Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα [2] από μια επιστολή που γράφτηκε προς εμάς από ένα κορίτσι που ζει στην επαρχία Chui γύρω από την πρωτεύουσα, Μπισκέκ:
Ποτέ δεν φεύγω από το σπίτι μου μετά το σχολείο. Και δεν βλέπω τίποτα νέο, κάθε μέρα είναι η ίδια: ένα βουνό από άπλυτα πιάτα, καθαριότητα, πλύσιμο, φροντίδα των παιδιών. Στην συνέχεια, εξαντλημένη, δεν έχω την ενέργεια να κάνω τα μαθήματά μου – J, 16 ετών.
Δυστυχώς, δεν λαμβάνει κάθε κορίτσι στην Κιργιζία τη γνώση που χρειάζεται. Κάποιο πηγαίνει στο σχολείο, κάποιο δεν πάει.
Χρησιμοποιούμε τέχνη και γκράφιτι και οργανώνουμε προβολές ταινιών για να μοιραστούμε την εμπειρία και με άλλους εφήβους. Στο blog μας δημοσιεύουμε πληροφορίες σχετικά με διάσημες γυναίκες επιστήμονες, εξερευνήτριες και πολιτικούς.
Θέλουμε να εμπνεύσουμε άλλα κορίτσια δείχνοντάς τους ότι οι γυναίκες μπορούν να σπουδάσουν επιστήμες και να εμπλακούν στην πολιτική. Οι γυναίκες μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο στο μέλλον της χώρας μας, εμείς απλά πρέπει να ενθαρρύνουμε περισσότερα κορίτσια να εκπαιδευτούν και να συμμετάσχουν.
Θέμα 2: Διαφορετικότητα
AA: Είμαστε όλες διαφορετικές. Είμαστε από διαφορετικά σχολεία, χωριά και τις ηλικιακές ομάδες.
Όταν αρχίσαμε να συλλέγουμε οι ίδιες τις ιστορίες, καταλάβαμε πόσο διαφορετικές είμαστε και πόσο διαφορετικές είναι οι ιστορίες και οι ζωές μας, αλλά όλοι χρειαζόμαστε ένα μέρος όπου μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο και όπου μπορούμε να λάβουμε υποστήριξη:
Σπούδασα στο χωριό (Δεν μπορώ να πω πού ακριβώς έζησα). Η θεία μου είναι πολύ καλή και ευγενική, και η κόρη της το ίδιο. Αλλά το πιο φοβερό πράγμα είναι ότι συνεχώς είχα σεξουαλική παρενόχληση, σωματική και ψυχολογική βία, από τους γιους της και τον θείο μου. Είπαν ότι το έκαναν αυτό, επειδή ήμουν κορίτσι. Έκλαιγα κάθε μέρα, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό, κανείς δεν θα με πίστευε. Αυτή ήταν η παιδική μου ηλικία. Εκείνο τον καιρό, ήθελα να αυτοκτονήσω – А., 16 ετών.
Θέμα 3: Υγεία
AA: Επίσης προωθούμε την Αναπαραγωγική Υγεία, γιατί είναι πολύ σημαντικό για εμάς να γνωρίζουμε για τα δικαιώματά μας στην υγεία. Αυτό το θέμα είναι πάντα ευαίσθητο [3] στις κατασκηνώσεις, τα συνέδρια και τις συναντήσεις μας, θέλουμε τα κορίτσια να μάθουν περισσότερα γι’ αυτό και να παίρνουν τις αποφάσεις που αφορούν τα δικά τους σώματα από μόνες τους.
Είμαι ήδη αρκετά μεγάλη για να αποφασίσω τι να κάνω με το σώμα μου. Δηλαδή – είναι ιδιοκτησία μου. Αλλά το γιατί ο καθένας αποφασίζει για μένα, πώς να με ντύσει και τι πρέπει να κάνω και τι να μην κάνω με το σώμα μου;! Θέλω να φτιάξω τα φρύδια μου και να κόψω τα μαλλιά μου. Αλλά οι μεγαλύτεροι αδελφοί μου δεν μου επιτρέπουν να έχω αυτή την ευκαιρία – Ι, 15 ετών.
Θέμα 4: Ενσωμάτωση σε ομάδα
AA: Κάποτε παρακολουθήσαμε ένα φόρουμ σχετικά με τη βία κατά των γυναικών, αλλά καθόμαστε στο πίσω μέρος της αίθουσας, παρά το γεγονός ότι το θέμα συνδεόταν με τα προβλήματα των νεαρών κοριτσιών. Όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ήταν ενήλικες, αλλά συζητούσαν ερωτήματα που αφορούσαν έφηβες. Όταν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε, τους ζητήσαμε να κοιτάξουν γύρω τους και να απαντήσουν γιατί δεν είμαστε αυτές που συζητάνε τα προβλήματά μας. Μας συμπεριέλαβαν στον κατάλογο, αλλά δεν παίρνουν στα σοβαρά όσα λέμε.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Στην κοινωνία πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τους εαυτούς μας, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς δεν σκέφτεται να μας ρωτήσει πρώτα εμάς για τα γεγονότα.
Θέμα 5: Ισότητα
AA: Ένας από τους κύριους στόχους των Κοριτσιών-Ακτιβιστριών της Κιργιζίας είναι η ισότητα. Η ισότητα των φύλων αφορά όλους και θέλουμε τα κορίτσια και τα αγόρια να συμβάλλουν σε αυτό και να την προωθήσουν από κοινού.
Λαμβάνουμε ιστορίες από κορίτσια, τα οποία βρίσκονται αντιμέτωπα με ανισότητα και διακρίσεις. Τα κορίτσια μας λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα που θέλουν να κάνουν, επειδή δεν είναι αγόρια και η κοινωνία έχει χτίσει αυτά τα στερεότυπα επάνω τους από την παιδική ηλικία. Το ακόλουθο απόσπασμα [4] είναι από μια επιστολή που μας έστειλε ένα κορίτσι που ήθελε να τραγουδήσει το Έπος του Manas [en] [5], ένα παραδοσιακό έπος της Κιργιζίας, που αφηγείται την ιστορία της ζωής ενός μυθικού πολεμιστή βασιλιά :
Είμαι ένα κορίτσι Manaschi (αφηγήτρια του Έπους του Manas) από τότε που ήμουν 3 ετών. Όταν ήμουν παιδί, όλοι πίστευαν ότι ήμουν πολύ καλή – θεωρούσαν όλα τα παιδιά ίσα. Αλλά εγώ μεγάλωσα, και διαπίστωσα ότι το να είσαι ένα μεγαλύτερο κορίτσι είναι πολύ πιο δύσκολο. Ξεκινώντας απ’ όταν ήμουν 9 χρονών, όλοι άρχισαν να μου λένε τα στερεότυπα που έπρεπε να ακολουθήσω. Και έτσι η αγαπημένη μου άσκηση – αφήγηση – σταμάτησε για λίγο. Είχα ήδη παραιτηθεί από το γεγονός και μόνο ότι ήμουν κορίτσι – К., 13 ετών.