Φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο Bungehuis στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Φωτογραφία από [1] [nl] τον ιστότοπο newuni.nl μετά από άδεια.
Η ολλανδική ιστοσελίδα NLTimes ανέφερε [4] [en] ότι η διαδήλωση προσανατολίστηκε σε δύο κύριους άξονες:
… η κατάληψη του κτηρίου Bungehuis στην οδό Spuistraat από μέλη της οργάνωσης De Nieuwe Universiteit και η διαμαρτυρία από μέλη της Humanities Rally [5] [nl], μιας οργάνωσης που οργάνωσε πρόσφατα μια φοιτητική πορεία και ένα συλλαλητήριο. Μια ομάδα περίπου 20 ανθρώπων κλείστηκε στο κτήριο από τις 4:30 π.μ. κρεμώντας πανό από τα παράθυρα και πετώντας κατά διαστήματα κονφετί στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο.
Πώς ξεκίνησαν όμως όλα αυτά;
O εκπρόσωπος τύπου του Humanities Rally Tivadar Vervoort είπε [4] [en] στην NLTimes ότι οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν εξαιτίας ενός “προγράμματος που θα τεθεί σε ισχύ το 2016 από το διοικητικό συμβούλιο του πανεπιστημίου”, το οποίο “περιγράφει τη συγχώνευση πολλών προπτυχιακών μαθημάτων (όπως η φιλοσοφία, η ιστορία, η ολλανδική λογοτεχνία και η αγγλική λογοτεχνία) σε ένα απλό πρόγραμμα ελευθέριων τεχνών”.
Ο λόγος για τη συγχώνευση είναι ένα μοντέλο καταμερισμού, που βασίζεται στον αριθμό φοιτητών που αποφοιτούν ανά τμήμα. Εφόσον ο αριθμός των απόφοιτων των ανθρωπιστικών επιστημών μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, με τον ίδιο τρόπο θα μειωθεί και ο προϋπολογισμός που αντιστοιχεί στο τμήμα.
Για να αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα, οι φοιτητές εμπνέονται από την επιθυμία των προηγούμενων γενιών να αυξήσουν τη συμμετοχή των φοιτητών στις υποθέσεις του πανεπιστημίου.
“Το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ έχει ιστορία στην πολιτική συμμετοχή, τον εκδημοκρατισμό και τις διαδηλώσεις, δήλωσε στο Global Voices ο Rik Van Eijk, ένας από τους φοιτητές που διαδηλώνουν.
Maagdenhuis, 1969 — 2015. pic.twitter.com/xmvctQ2ySX [6]
— Selj (@gandyphoebus) February 25, 2015 [7]
O Van Eijk αναφέρεται στην εποχή όπου το Maagdenhuis [8] [nl], το κτήριο που βρίσκεται υπό κατάληψη τη στιγμή αυτή, είχε καταληφθεί για πέντε μέρες τη δεκαετία του '60 [9] [en] από φοιτητές, που ζητούσαν να διαδραματίζουν έναν σημαντικότερο ρόλο στα θέματα του πανεπιστημίου. Την εποχή εκείνη, το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ διοικούνταν αποκλειστικά από διευθυντές και καθηγητές. Η παρούσα κατάσταση παρουσιάζει ομοιότητες με εκείνη του '60, λέει ο Van Eijk, με τη διαφορά ότι τώρα η φωνή τόσο των φοιτητών όσο και των καθηγητών καλύπτεται από τη θέληση του διοικητικού συμβουλίου.
Οι καθηγητές και οι φοιτητές ζητούν ένα διαφορετικό σχέδιο, που θα συνεπάγεται λιγότερες θυσίες. Συγκροτήθηκαν πολλές ομάδες εργασίας για να δημιουργήσουν εναλλακτικά σχέδια δράσης. Αυτά τα σχέδια δημοσιεύθηκαν τον Ιανουάριο, αλλά σύμφωνα με τον Van Eijk αγνοήθηκαν από το συμβούλιο, ένας ισχυρισμός που υποστηρίχθηκε επίσης [4] [en] από τον Vervoort, τον εκπρόσωπο τύπου της οργάνωσης.
Αυτό οδηγεί στο κίνημα του “Νέου Πανεπιστήμιου”, το οποίο ξεκίνησε στις 13 Φεβρουαρίου και κράτησε για 11 μέρες, προτού διασπαστεί από την αστυνομία την προηγούμενη Τρίτη. Συνελήφθησαν συνολικά 46 διαδηλωτές [10] [en] και από εκείνη τη στιγμή έχουν αφεθεί ελεύθεροι [11] [en]. Μια μεγάλη διαδήλωση διοργανώθηκε την επόμενη μέρα και παρευρέθησαν πάνω από 1.000 άνθρωποι, “αν και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ήταν περισσότεροι”, αναφέρει ο Van Eijk.
Αμέσως μετά, περίπου 300 φοιτητές και καθηγητές κινήθηκαν για να καταλάβουν το Het Maagdenhuis, την κεντρική πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ.
Οι διαδηλωτές δημιούργησαν μια ιστοσελίδα [2] [nl], η οποία συμπεριλαμβάνει τη ζωντανή μετάδοση της κατάληψης καθώς και των αιτημάτων τους [12] [nl], τα οποία είναι τα εξής:
1. Δημοκρατική εκλογή του συμβουλίου του πανεπιστημίου
2.Αλλαγή στο μοντέλο καταμερισμού: η χρηματοδότηση να βασίζεται στην από κοινού συμμετοχή και όχι στην αποτελεσματικότητα
3. Ακύρωση του τρέχοντος προγράμματος Profiel 2016
4. Δημοψηφίσματα ανά ίδρυμα και πρόγραμμα σχετικά με τη συνεργασία ανάμεσα στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και του τμήματος επιστημών του πανεπιστημίου Vrije.
5. Σταθερές συμβάσεις εργασίας αντί για ευέλικτους διορισμούς προσωπικού
6. Έναν ανοιχτό διάλογο σχετικά με τα έξοδα στέγασης σε σχέση με τις περικοπές του προϋπολογισμού της έρευνας και της εκπαίδευσης.
Σχετικά με το παραπάνω: η διατήρηση του Bungehuis ως τοποθεσία του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ.Το γενικότερο κίνητρο πίσω από όλες αυτές τις απαιτήσεις είναι η δυσαρέσκεια σχετικά με τους τρέχοντες τρόπους διοίκησης. Γενικότερα η διοίκηση που επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητα βλάπτει τον ίδιο τον πυρήνα γύρω από τον οποίο πρέπει να περιστρέφεται ένα πανεπιστήμιο: την έρευνα και την εκπαίδευση.
Η Ingrid Robeyns [13] [en] του blog Crooked Timber [10] [en] εξηγεί:
[οι φοιτητές] διαδηλώνουν ενάντια σε εκείνο που θα χαρακτήριζε κανείς ως αυξανόμενη ωφελιμιστική ή οικονομιστική προσέγγιση στην πολιτική της ανώτατης εκπαίδευσης και της επιστήμης. Δεν μπορώ να αναφερθώ σε όλες τις λεπτομέρειες σε αυτό το άρθρο, αλλά η ιστορία είναι γνωστή και μοιάζει πολύ με αυτό που συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο (η διαίσθησή μου μου λέει ότι οι Κάτω Χώρες ακολουθούν το δρόμο που χάραξε το Ηνωμένο Βασίλειο με μερικά χρόνια διαφορά).
Η αναφορά στο Ηνωμένο βασίλειο δεν είναι καθόλου ευοίωνη. Πέρσι τον Νοέμβριο o Stefan Grimm [14] [en], ένας καθηγητής τοξικολογίας στο τμήμα Ιατρικών επιστημών του Imperial College του Λονδίνου βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του έχοντας κατά τα φαινόμενα αυτοκτονήσει.
Ένα email που έγραψε και έστειλε στους συναδέλφους του πριν το θάνατό του διαδόθηκε πολύ γρήγορα. Σε εκείνο κατηγορούσε το πανεπιστήμιο ότι μετατρέπεται σε επιχείρηση.
“Αυτό δεν είναι πια ένα πανεπιστήμιο, αλλά μια επιχείρηση με πολύ λίγους ψηλά στην ιεραρχία…να επωφελούνται και να αρμέγουν για χρήματα τους υπόλοιπους από εμάς” έγραψε [15] [en], αντικατοπτρίζοντας το συναίσθημα του Richard Hall [16] [en], ο οποίος χαρακτήρισε το πανεπιστήμιο ως “Anxiety Machine [17]” [en] [Μηχανή άγχους].
Ο Grimm αναφέρεται ότι βρισκόταν υπό συνεχή πίεση [15] [en] για να δικαιολογήσει τη θέση που κατείχε στο πανεπιστήμιο βρίσκοντας χρηματοδότηση για την έρευνα.
Σε ένα email που έλαβε ο Grimm από έναν ανώτερο στο πανεπιστήμιο αναφέρεται [15] [en]:
Είμαι της άποψης ότι δυσκολεύεστε να τηρήσετε τις προϋποθέσεις μιας θέσης καθηγητή στο Imperial College, δηλαδή μεταξύ άλλων να διατηρήσετε τη θεσπισμένη χρηματοδότηση σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα με ένα αποδοτέο μερίδιο έρευνας αξίας £200k [το χρόνο] και πρέπει τώρα να αρχίσετε να σκέφτεστε σοβαρά αν η απόδοσή σας αντιστοιχεί στο αναμενόμενο επίπεδο για έναν καθηγητή στο πανεπιστήμιό μας.