Όταν ήμουν 17 και έκανα αίτηση στο Πανεπιστήμιο, οι γονείς μού είπαν ότι θα μοιραζόμασταν τα έξοδα. Για εμένα, αλλά και για εκείνους, αυτό σήμαινε ότι θα έπαιρνα φοιτητικό δάνειο από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Αμερικής, το οποίο θα εξοφλούσα για την επόμενη δεκαετία ή περισσότερο.
Ήμουν σχετικά τυχερή. Ως φοιτήτρια με χαμηλό εισόδημα, ήμουν κατάλληλη υποψήφια για ομοσπονδιακό δάνειο Pell Grant και έγινα δεκτή σε ένα εξαιρετικό πολιτειακό Πανεπιστήμιο, τα δίδακτρα του οποίου ήταν κάτι παραπάνω από 10.000 δολάρια ετησίως εκείνη την εποχή. Κράτησα υπό έλεγχο το δάνειο δουλεύοντας με μερική απασχόληση για να καλύπτω τα έξοδά μου και ήμουν ευγνώμων για τυχόν βοήθεια που μου προσέφεραν οι γονείς μου. Αφού αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο, συμμετείχα σε ένα ετήσιο πρόγραμμα στρατιωτικής θητείας από όπου κέρδισα 5.000 δολάρια, τα οποία χρησιμοποίησα για να αποπληρώσω τα δάνειά μου.
Τελικά, χρειάστηκα έντεκα χρόνια για να αποπλήρώσω τα φοιτητικά μου δάνεια. Κατέβαλα την τελευταία δόση στις 3 Ιουλίου φέτος.
Σήμερα, οι φοιτητές στις ΗΠΑ τελειώνουν το Πανεπιστήμιο έχοντας χρέος 29.000 δολάρια κατά μέσο όρο. Αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος για φοιτητές σε Πανεπιστήμια μεγαλύτερων πόλεων—ο μέσος απόφοιτος στην Ουάσινγκτον έχει ένα τεράστιο χρέος 41.000 δολαρίων από φοιτητικό δάνειο.
[ενσωματωμένο βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=_tV6L-wzfHY]
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε αυτό που πολλοί αναλυτές και ακαδημαϊκοί αποκαλούν “κρίση,” τα σκληρότερα χτυπήματα της οποίας συνήθως δέχονται φοιτητές με μικρότερα χρέη αλλά απελπιστικές επαγγελματικές προοπτικές. Το ποσοστό ανεργίας για τους νέους αποφοίτους το περασμένο έτος ήταν 8,5%. Πρόκειται για έναν απλό υπολογισμό: εάν οι απόφοιτοι δεν βρίσκουν δουλειά, δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Λίγο αφότου μετακόμισα στη Γερμανία το 2014, η πολιτεία της Κάτω Σαξωνίας απαγόρευσε την επιβολή διδάκτρων, κάνοντας την πανεπιστημιακή εκπαίδευση δωρεάν για όλους, συμπεριλαμβανομένων των αλλοδαπών. Πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Φινλανδία και η Σλοβενία) παρέχουν δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, όπως κάνουν η Βραζιλία και η Αργεντινή.
Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τι σημαίνει αυτό για έναν Αμερικανό. Από τη στιγμή που μεγαλώνουμε αρκετά ώστε να μπορούμε να ονειρευόμαστε το πανεπιστήμιο, όσοι δεν διαθέτουν τα μέσα ανησυχούν για το πώς θα καταφέρουν να το πληρώσουν, ενώ άλλοι δεν μπορούν καν να φανταστούν πώς να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα απλώς και μόνο για την προκαταβολή. Σε μια χώρα όπου 1,2 εκατομμύρια σπουδαστές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι άστεγοι, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση αποτελεί ένα εξαιρετικό προνόμιο.
Παρόλο που η κυβέρνηση Ομπάμα έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα φοιτητικά δάνεια, για πολλούς αυτό δεν είναι αρκετό. Μια τετραετής φοίτηση σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ κοστίζει από 40.000 δολάρια ετησίως το λιγότερο (για έναν φοιτητή σε δημόσιο πανεπιστήμιο στην πολιτεία του/της) έως παραπάνω από 125.000 δολάρια για φοιτητές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια—και μόνο για τα δίδακτρα. Αν προσθέσει κανείς το κόστος στέγασης και ανάγκες διαβίωσης, δεν είναι περίεργο που οι φοιτητές εγκαταλείπουν πρόωρα το πανεπιστήμιο. Πράγμα που είναι αποδεκτό—αρκεί να είναι επιλογή τους.
Αλλά με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή εποχή, δεν είναι πραγματικά επιλογή τους. Το περασμένο έτος, οι εγγραφές στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ήταν μειωμένες σχεδόν κατά μισό εκατομμύριο. Οι οικονομολόγοι σχολιάζουν ότι όταν η οικονομία είναι σε καλά επίπεδα, οι άνθρωποι που φοιτούν σε σχολές και πανεπιστήμια είναι λιγότεροι, ενώ όταν δεν πηγαίνει καλά, η ανώτατη εκπαίδευση μετατρέπεται σε ένα “ασφαλές καταφύγιο”. Με άλλα λόγια, οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν το μονοπάτι που είναι πιο πιθανό να τους οδηγήσει στην αυτονομία.
Ωστόσο, ενώ είναι τόσες πολλές οι θέσεις εργασίας που απαιτούν πτυχίο τετραετούς φοίτησης και παρά το υψηλό κόστος φοίτησης, η αποχή από την πανεπιστημιακή φοίτηση μπορεί, μακροπρόθεσμα, να κοστίσει πολύ περισσότερα σε επίπεδο χαμένων μισθών. Το Ερευνητικό Κέντρο Pew εκτιμά ότι η διαφορά στους μισθούς ενός αποφοίτου λυκείου και ενός αποφοίτου σχολής ή πανεπιστημίου είναι περίπου 17.500 δολάρια.
Θα έπρεπε όλοι να είμαστε σε θέση να επιλέξουμε το δικό μας δρόμο. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι για όλους. Αλλά η επιλογή, η δυνατότητα φοίτησης πρέπει ασυζητητί να αποτελεί δικαίωμα όλων, χωρίς την επιβάρυνση ενός χρέους που διαρκεί δεκαετίες.