Καρικατούρα από τον Παλαιστίνιο καλλιτέχνη Hani Abbas που λέει “Η χώρα ανήκει σε όσους την υπερασπίζονται…”. Από τη σελίδα του καλλιτέχνη στο Facebook [1].
Κάθε ομιλία του Μπασάρ Αλ Άσαντ αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι έχει γίνει απλά ένας εκπρόσωπος Τύπου μιας χώρας, όπου κατέχει την τιμητική θέση του Προέδρου, χωρίς να έχει καμία αληθινή εκτελεστική εξουσία να ασκήσει. Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων στη Συρία βρίσκεται στα χέρια του Ιράν και της Ρωσίας. Οι δυο χώρες έχουν υποστηρίξει πιστά το συριακό καθεστώς για την εγγύηση διεθνών συμφερόντων μέσω της έμμεσης κατοχής – ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη Συρία ως αποτέλεσμα.
Η Ρωσία κέρδισε την εξουσία λήψης αποφάσεων για τη Συρία, αφού άσκησε βέτο σε όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών που θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση του καθεστώτος ή ακόμα και να θεωρηθεί υπεύθυνο για τα εγκλήματα κατά του λαού. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ρωσία συμμετείχε στο καθεστώς τιμωρίας του συριακού λαού ασκώντας βέτο στην απόφαση για βοήθεια με παροχή τροφής στις πολιορκημένες περιοχές.
Το Ιράν απέκτησε τη στρατιωτική εξουσία σταδιακά, από την αρχή της Συριακής Επανάστασης, εισάγοντας στη Συρία την Ιρανική Επαναστατική Φρουρά, μαζί με στρατιωτικούς ειδήμονες και επαγγελματίες ελεύθερους σκοπευτές. Επιπλέον, το Ιράν ώθησε τις δύο δυνάμεις που έχει υπό τον έλεγχό του, δηλ. τους Λιβανέζους (Χεζμπολάχ) και τους Ιρακινούς (παραστρατιωτική ομάδα Abu al-Fadhal al-Abbas) να μπουν στη Συρία και σε πρώτη φάση, να πολεμήσουν στο πλευρό του Συριακού στρατού και στη συνέχεια να πάρουν τον έλεγχο τη διοίκηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε μια προσπάθεια αποκλεισμού και ταυτόχρονα χλευασμού του Συριακού στρατού, πράγμα που κατέστη σαφές από τις διαρκείς συγκρούσεις και διαμάχες μεταξύ τους.
Ομιλία του Μπασάρ Αλ Άσαντ τον Ιούλιο του 2015 [2], στην οποία δήλωσε ότι “η Συρία δεν ανήκει σε όσους έχουν το εθνικό διαβατήριο ή κατοικούν σε αυτήν, αλλά σε όσους την υπερασπίζονται”, πυροδότησε την οργή των επαναστατών της Συρίας, οι οποίοι έχουν περάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια πολεμώντας ενάντια στο εν λόγω καθεστώς και τα κακοποιά στοιχεία που εμπλέκονται σε αυτό, προκειμένου να απελευθερώσουν τη χώρα τους από ένα καθεστώς που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, ένα καθεστώς το οποίο χρησιμοποίησε διεθνώς απαγορευμένα όπλα, καθώς και την πείνα για να υποτάξει τις περιοχές που επαναστατούσαν.
Πιθανόν αυτή η δήλωση να μην ειπώθηκε ή γράφτηκε στην ομιλία, συμπτωματικά ή κατά λάθος, αλλά στην ουσία, να επιβλήθηκε από τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων ως ένα πρώτο βήμα νομιμοποίησης της έμμεσης διακυβέρνησής τους και μελλοντικής μετατροπής της σε άμεση. Τα λόγια του Άσαντ σημαίνουν ότι όποιος πολεμά για να υπερασπιστεί τη χώρα θα έχει το δικαίωμα να κυβερνά και να παίρνει αποφάσεις στη Συρία. Από την οπτική γωνία του καθεστώτος, οι Ιρανοί, οι Ιρακινοί και οι Λιβανέζοι που πολεμούν με το καθεστώς υπερασπίζονται τη Συρία και την εθνική κυριαρχία της ενάντια στην τρομοκρατική απειλή και το σχέδιο διαχωρισμού της περιοχής.
Ίσως, όμως, ο Άσαντ έχει ξεχάσει ότι και οι ισλαμικές παρατάξεις, όπως το Μέτωπο Αλ Νούσρα, η ISIS κ.ά. ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τα εδάφη του Λεβάντε. Και αυτές οι παρατάξεις έχουν βάλει Τσετσένους, Αφγανούς [3] και πολίτες του Περσικού κόλπου να πολεμούν για αυτές. Άραγε ο Άσαντ θα παραχωρούσε και σε εκείνους το δικαίωμα να κυβερνούν τη Συρία; Θα ισχυριστεί και σε αυτήν την περίπτωση ότι η χώρα ανήκει σε αυτούς, εφόσον την υπερασπίζονται; Ή μήπως αυτός ο νέος κανόνας ισχύει μόνο για τους συμμάχους του;
Μπορεί κανείς να εντοπίσει πολλά σημεία σύγκλισης μεταξύ της εν λόγω ομιλίας του Μπασάρ Αλ Άσαντ και της ομιλίας που έδωσε τον περασμένο μήνα ο Χασάν Νασράλα, Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ. Το πιο σημαντικό ήταν ότι η Χεζμπολάχ δεν θα αποχωρήσει από τη Συρία και ότι το Κόμμα αποφάσισε να παραμείνει εκεί. Αυτό το σημείο σύγκλισης είναι τόσο εμφανής που τα επίσημα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Συρίας [4] σπάνια κάνουν οποιαδήποτε αναφορά σε “νίκη” του συριακού στρατού χωρίς να συνοδεύεται από τη φράση “με τη βοήθεια της Λιβανέζικης αντίστασης (δηλ. της Χεζμπολάχ)”. Είναι λες και η Χεζμπολάχ έχει πλέον εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Συρία, με γελοίες δικαιολογίες, η πρώτη από τις οποίες ήταν ότι ήθελαν να προστατεύσουν τους ιερούς ναούς των Σιϊτών, που όμως δεν απειλούνταν από κανέναν.
Στη μάχη στο Ζαμπαντάνι, η Χεζμπολάχ ήταν επικεφαλής της επίθεσης και οι καθεστωτικές εναέριες δυνάμεις και το πυροβολικό κατέστρεψαν την πόλη και τη βομβάρδισαν σε εκατοντάδες τυχαία σημεία με αυτοσχέδιες βόμβες-βαρέλια [5]. Οι επαναστατικές ταξιαρχίες αντέδρασαν με επιθέσεις σε χωριά της Βόρειας Συρίας, όπου είχε οχυρωθεί η Χεζμπολάχ για να αναγκάσει το Κόμμα να υποχωρήσει και να χαλαρώσει την πίεση στο Ζαμπαντάνι. Η Χεζμπολάχ, με τη βοήθεια του Ιράν, έσπευσε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ταξιαρχία Ahrar al-Sham (ισλαμική στρατωτική οργάνωση που πολεμά στη Συρία και αποτελείται αποκλειστικά από Σύριους). Η Ahrar al-Sham είχε εξουσιοδοτηθεί από όλες τις ταξιαρχίες να ηγηθεί των διαπραγματεύσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν χωρίς παρουσία εκπροσώπων του καθεστώτος, σαν να επρόκειτο για ένα ζήτημα που δεν είναι του ενδιαφέροντος ή της δικαιοδοσίας του. Οι εν λόγω διαπραγματεύσεις ήταν ανεπιτυχείς και η Ahrar al-Sham συνέχισαν με τις επιθέσεις και την κλιμάκωση των συρράξεων. Δικαιολόγησαν όλες αυτές τις πράξεις με τον [6] ισχυρισμό ότι οι Ιρανοί διαπραγματευτές είχαν προτείνει τη χορήγηση ασφαλούς εξόδου σε άτομα που είχαν εγκλωβιστεί στο Ζαμπαντάνι ως αντάλλαγμα για την παύση των επιθέσεων σε βόρεια χωριά που ήταν υπέρ του καθεστώτος. Η Ahrar al-Sham εξέλαβε αυτή την πρόταση ως προσπάθεια των Ιρανών να αλλάξουν τα δημογραφικά στοιχεία της Συρίας απομακρύνοντας τους ανθρώπους που ζουν στο Ζαμπαντάνι εδώ και χιλιάδες χρόνια με σκοπό να στεγάσουν μετανάστες-πολεμιστές της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς και της Χεζμπολάχ, οι οποίοι έχουν μετακομίσει με τις οικογένειές τους στη Συρία σε μια προσπάθεια εγκατάστασής τους στη χώρα μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου.
Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το Ιράν ήταν επικεφαλής σε διαπραγματεύσεις και διατύπωσε τέτοιου είδους προτάσεις. Οι διαπραγματεύσεις στη Χομς το 2014 [7] αφορούσαν τους παγιδευμένους ανθρώπους της Χομς, οι οποίοι παρέμειναν εκεί πολιορκημένοι για δυόμισι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων υπέφεραν αφόρητα από την πείνα [8], σε σημείο που αναγκάστηκαν να τρώνε χορτάρι και να πίνουν το νερό της βροχής, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο πλαίσιο της συμφωνίας, χωρίς να έχουν όμως τη δυνατότητα να επιστρέψουν, παρά το γεγονός ότι πολλές γειτονιές είχαν ανακηρυχθεί ασφαλείς. Στη συνέχεια, ήρθαν στην επιφάνεια έγγραφα που αποδείκνυαν ότι πολλοί Ιρανοί είχαν στεγαστεί στη Δαμασκό, καθώς και ότι πολλά μεγάλης έκτασης ακίνητα ανήκαν πλέον σε Ιρανούς. Όλο αυτό φαίνεται σαν μια προσπάθεια αλλαγής των δημογραφικών μιας χώρας, η οποίας ποτέ, στην ιστορία της, δεν έχει βιώσει ακραίους διαχωρισμούς ή απελάσεις.
Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ δεν έλεγε ψέματα όταν δήλωσε πως η Συρία ανήκει σε όσους την προστατεύουν. Αυτό που εννοούσε ουσιαστικά ήταν ότι η Συρία ανήκει πλέον στο Ιράν και στη Χεζμπολάχ. Το πραγματικό νόημα που κρύβουν τα λόγια του, χωρίς ούτε ο ίδιος να το συνειδητοποιήσει είναι ότι η Συρία ανήκει στους μάρτυρές της, που πεθαίνουν καθημερινά στα κελιά βασανιστηρίων του καθεστώτος [9]. Ανήκει σε όσους θυσιάζουν τη ζωή τους στη μάχη για την ελευθερία. Η Συρία ανήκει στους ανθρώπους που αναγκάζονται να κυκλοφορούν οπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν δολοφόνους που βομβαρδίζουν καθημερινά το λαό τους με βόμβες-βαρέλια.
Και όλα αυτά επειδή του είπαν “Όχι”… Δόξα σε όσους είπαν “Όχι”.