Τα γενέθλιά μου

"We did not blow out the candles because there was no electricity." PHOTO: Joey Gannon via Wikimedia Commons

“Δεν σβήσαμε τα κεράκια γιατί έγινε διακοπή ρεύματος”  ΕΙΚΟΝΑ: Joey Gannon μέσω Wikimedia Commons

Αυτό το άρθρο είναι μέρος μιας ειδικής στήλης άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, όπου περιγράφει την πραγματικότητα της ζωής στην Συρία κατά την συνεχιζόμενη ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στις δυνάμεις που μένουν πιστές στο τρέχον καθεστώς και εκείνους που παλεύουν να το ανατρέψουν. 

12 Αυγούστου 2010

Ανοίγω το Facebook και βρίσκω μία ευχή γενεθλίων. Αρπάζω την ευκαιρία να ανταποδώσω την ευχή και να επανορθώσω για τα τρία χρόνια που δεν μπορούσα να του στείλω ευχές. Ήταν αυτά τα τρία χρόνια που πέρασε στην φυλακή για όσα έγγραφε στο Internet. Συνήθιζα να συμβάλλω στο site του. Λεγόταν Akhawia.

Ο Karim Arabji είναι ένας υπέροχος φίλος.

Για τρία χρόνια έκοβα την τούρτα γενεθλίων μου και φυσούσα τα κεράκια με την ευχή να ελευθερωθεί και να είναι καλά. Βγήκε απ’ την φυλακή και του έστειλα μήνυμα στο Facebook. Του εξέφρασα τις γενέθλιες ευχές μου με έναν επίσημο τρόπο που δεν αντικατόπτριζε απόλυτα το πόσο ευτυχισμένη ήμουν που ήταν ελεύθερος. Μου απάντησε με έναν τρόπο γεμάτο ευγένεια.

Ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Kareem, ο οποίος απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς αφότου ελευθερώθηκε απ’ την φυλακή, στην ηλικία των 33 χρόνων, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε τι είδους τρόμους έζησε αυτή η καρδιά και την οδήγησαν να εγκαταλείψει την μάχη. Άφησε αυτόν τον κόσμο λίγο πριν την επανάσταση.

Οι ευχές μου είναι πολύ προσωπικές. Κάποιες εκφράζουν την πιθανότητα ταξιδιού στην Αμερική, τις σπουδές μου, αγάπη και ζωή. Και σβήνω τα κεράκια.

12 Αυγούστου 2011

Κάθε χρόνο η μαμά μου έβαζε όλη την οικογένεια στο πνεύμα των γενεθλίων. Δεν μπορούσαμε με τίποτα να την πείσουμε ότι είχαμε μεγαλώσει και ίσως προτιμούσαμε να γιορτάζουμε πλέον τα γενέθλια μας κάπου αλλού και όχι στο σπίτι.

Το δείπνο ήταν πάντα το ίδιο: μικρά σάντουιτς, zaatar, σπανάκι με τυρί, ατομικές πίτσες για τις οποίες καυχιόνταν ότι ήταν πιο νόστιμες από τις αγοραστές, taboula, μια σοκολατένια τούρτα με το όνομά μου απάνω και κεράκια. Το σπίτι ήταν νοικοκυρεμένο και η μαμά καλούσε κάποιους συγγενείς και φίλους.

Είχα και ένα δώρο. Ένα κολιέ με μια πεταλούδα (όταν ακόμα ήμουν αισιόδοξη, πίστευα πως συμβόλιζε δύναμη και θηλυκότητα). Και με την αδελφή μου ήταν προσυμφωνημένο τι θα ήθελα να μου πάρει.

Φέτος, η μαμά έκανε τον εορτασμό ακόμα πιο μεγαλόπρεπο. Είναι χαρούμενη που ήμουν καλά. Κατά την διάρκεια του πάρτι με επέπληξε γλυκά για τον τρόμο που της είχα προκαλέσει. Φυσώ τα κεράκια με την ευχή να πετύχει η επανάσταση. Μου τραγουδούν πειρακτικά το “Ήταν μια μαύρη μέρα, η μέρα που γεννήθηκες”. Και με τον καιρό, αρχίζω να πιστεύω πως αυτή είναι και η πραγματικότητα.

Η ευχή μου: ο εκθρονισμός του Άσαντ. Κάτι μου λέει πως όλοι οι επαναστάτες είχαμε την ίδια γενέθλια ευχή.

Λίγο αργότερα είχα και άλλη μια γιορτή με τους φίλους μου, τους παιδικούς μου φίλους.

Εκείνη την μέρα εκφράσαμε τις πολιτικές μας διαφορές και προσεγγίσαμε τα πνευματικά μας επιχειρήματα με μια κάποια αμηχανία. Σβήσαμε τα κεράκια μου για τελευταία φορά.

12 Αυγούστου 2012

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου δεν μου φαινόταν σωστό να γιορτάσω στο σπίτι χωρίς εκείνη. Φορούσα ακόμα μαύρα. Οι παιδικοί μου φίλοι ξέχασαν – ή έκαναν πως ξέχασαν – τα γενέθλιά μου. Ο φόβος της συναναστροφής μαζί μου έγινε ο καθοριστικός παράγοντας στην σχέση μας. Οι διαφορές μας έγιναν πολιτικές. Μας χώριζε μια αιχμηρή ηθική αντίθεση, η οποία δεν γινόταν να γεφυρωθεί πια με χιούμορ ή ακόμα και σαρκασμό.

Το πρωί έπρεπε να παρουσιαστώ στην εβδομαδιαία ανάκριση στο παράρτημα της πολιτικής ασφάλειας. Είπα στον ανακριτή πόσο γελοίο ήταν να συμβαίνει αυτό την ημέρα των γενεθλίων μου και εκείνος γέλασε βλακωδώς.

Οι εορτασμοί έγιναν με μια νέα παρέα φίλων που γνώρισα στα σχολεία ανθρωπιστικής αρωγής, αφότου το μισό Χαλέπι ελευθερώθηκε και το άλλο μισό στράφηκε στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Ευχήθηκα να φύγει ο Μπασάρ Αλ Άσαντ, να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί του Χαλεπιού και να πάψουν οι εξουθενωτικές ανακρίσεις. Έσβησα τα κεράκια μου για τελευταία φορά στο πατρικό μου στο Δυτικό Χαλέπι, το οποίο μέχρι και σήμερα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του καθεστώτος και δεν μπορώ καν να επισκεφτώ πια.

12 Αυγούστου 2013

Ζω εδώ και λίγο καιρό στο απελευθερωμένο τμήμα του Χαλεπιού περιτριγυρισμένη από υπέροχους φίλους, τους οποίους αποκαλώ “το θετικό κομμάτι της υπόθεσης”.

Μέχρι και σήμερα είναι όπως ήταν πάντοτε. Είναι φίλοι που δεν ξέρουν τίποτα για την παιδική μου ηλικία και δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ το πατρικό μου – το μόνο που μας ενώνει είναι η επανάσταση. Εκείνη την ημέρα το ISIS ξεκίνησε τις πρώτες του απαγωγές στην πόλη μου. Την προηγούμενη μέρα, ο Abu Maryam είχε εξαφανιστεί και δεν γνωρίζαμε τίποτα για  την παράταξη που τον πήρε, ή αν είχε πράγματι απαχθεί.

Την ημέρα των γενεθλίων μου, μια “μαύρη μέρα” όπως όλες οι προηγούμενες, ο Samar και ο Mohammed απήχθησαν από το ISIS. Ακόμα αγνοούνται.

Τους εορτασμούς διέκοψαν οι ήχοι των εκρήξεων, τους οποίους είχαμε πια συνηθίσει και δεν μας ενοχλούσαν καθόλου. Τα κεράσματα ήταν ταπεινά. Το μπουκέτο λουλουδιών για κάποιο περίεργο λόγο έμοιαζε ιδανικό για κηδεία. Μου έφεραν ένα άλλο μπουκέτο περνώντας από την επικίνδυνη διασταύρωση στην οποία κινδυνεύεις να σε πυροβολήσουν μόνο και μόνο επειδή περπατάς εκεί. Ο φίλος μου την πέρασε για να γιορτάσει τα γενέθλιά μου μαζί μου.

Ευχήθηκα να επιστρέψω στο Χαλέπι που ήξερα, να είναι σώος ο Abu Maryam και να εξαφανιστεί το ISIS απ’ την ζωή μου. Οι ευχές μου ήταν ρηχές, στο βάθος των τοπικών μου ανησυχιών. Δεν μπορούσα να ευχηθώ για ολόκληρο το έθνος. Δεν σβήσαμε τα κεράκια, γιατί είχε κοπεί το ρεύμα.

12 Αυγούστου 2014

Βρίσκομαι στο Γκαζιαντέπ στην Τουρκία και δεν μπορώ να επιστρέψω στο Χαλέπι. Έχω ψύχωση με τον άνθρωπο που αγαπώ και φοβάμαι μην τον χάσω. Τίποτα σε μένα δεν είναι πια υγιές, αν μπορώ να το περιγράψω έτσι. Εκείνος μαζεύει όλες του τις δυνάμεις για να μου οργανώσει ένα πάρτι γενεθλίων. Προσκαλεί φίλους και κάποιους απ’ τους συγγενείς του. Μου αγοράζουν δώρα και διαλέγουν ένα μέρος. Είναι δύσκολο να οργανωθεί μια έκπληξη που θα συμβάδιζε με αυτό που νομίζουμε πως είναι η “βαριά μου κατάθλιψη”.

Την στιγμή που έφτασα στο πάρτι και τους είδα όλους, δεν γέμισα από χαρά. Αντιθέτως, με πνίγει η κατάθλιψη. Ξέσπασα άδικα πάνω του, όπως σε κάθε έκρηξη θυμού. “Σου είπα ότι δεν θέλω να γιορτάσω”. Εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να παίζει η μουσική. Η τούρκικη μουσική με έκανε να τα χάσω. Δεν θα επιστρέψω ποτέ στο Χαλέπι. Σωριάζομαι σε μια καρέκλα, στο εστιατόριο, με όλους αυτούς τους φίλους γύρω μου. Κλαίω. Σπάω.

Φεύγω από το πάρτι.

12 Αυγούστου 2015

Είναι μια συνηθισμένη μέρα. Έτσι αποφάσισα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου.
Ίσως και να αρχίζω να συνηθίζω την ζωή στην εξορία.

Το πρωί, πρέπει να παρακολουθήσω ένα συνέδριο για τον ρόλο της κοινωνίας των πολιτών.
Το απόγευμα, έχω συνεδρία με τον ψυχαναλυτή μου.

Και το βράδυ, θα συναντήσω τους φίλους μου, με τους οποίους θα αναπτύξω πολιτικές συζητήσεις σχετικά με το νόμισμα της Τουρκίας, την νεκρή ζώνη και τις διαδηλώσεις στις παράκτιες περιοχές.

Τίποτα απολύτως το προσωπικό.

Ούτε ευχές.

Ούτε κεριά.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.