“Είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε”: Ολλανδική υποδοχή για τους πρόσφυγες

A Dutch man holding up a sign to welcome refugees at the platform at Amsterdam Central station

“Καλώς ήλθατε. Είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε”. Ολλανδός εθελοντής καλωσορίζει πρόσφυγες στην πλατφόρμα στον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Faten Bushehri

Κατά την αποβίβαση από το τρένο από το Παρίσι στον Κεντρικό Σταθμό του Άμστερνταμ στις 10 μ.μ., παρατηρώ έναν άνδρα στην πλατφόρμα να κρατά ψηλά μια πινακίδα, που γράφει: “Καλώς ήλθατε. Είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε”.

Σταματάω και του λέω πως έμαθα ότι χρειάζονταν αραβόφωνους για βοήθεια στη διερμηνεία για πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή. Το πρόσωπο του άνδρα φωτίζει. Με οδηγεί σε μια γωνιά του σταθμού, όπου είναι σε τάξη βαλμένα φαγητά, ροφήματα, ρούχα, παιχνίδια και άλλες βασικές ανάγκες, σε αναμονή για την άφιξη προσφύγων.

Ζω στο Άμστερνταμ τους τελευταίους δύο μήνες και πρόσφατα έχει πολλαπλασιαστεί η κουβέντα για πρόσφυγες, που πιθανόν φτάνουν στην πόλη. Προβλέποντας ότι η παλίρροια τελικά θα διαδοθεί στις Κάτω Χώρες, μια ομάδα εθελοντών ενώθηκε για να βοηθήσει τους πρόσφυγες με τη μετάβασή τους και τη μετάβασή τους σε καταυλισμούς.

Η ομάδα στον Κεντρικό Σταθμό έχει ένα πρόγραμμα αφίξεων, εστιάζοντας σε τρένα από τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο, τα οποία έχουν μεγάλη πιθανότητα να έχουν πρόσφυγες.

Η δουλειά μου είναι απλή: χαιρετώ, μιλώ μαζί τους, ρωτώ αν χρειάζονται φαγητό, νερό ή ρούχα, φτιάχνω τη διάθεση των παιδιών, εξηγώ τι θα συμβεί στη συνέχεια. Εστιάζω στα πράγματα, που πρέπει να πω. και στις πληροφορίες, που δεν πρέπει να ξεχάσω. Δεν περίμενα όμως τις ιστορίες, που θα μου έλεγαν οι πρόσφυγες.

Έρχονται ο ένας μετά τον άλλο, με μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπά τους, χαμόγελα χαράς και ανακούφισης, που έφτασαν επιτέλους, μιλώντας ο ένας πάνω στον άλλο και βρίσκοντας κοινά στοιχεία για το πώς είχαν επιβιβαστεί στη “θανατηφόρα βάρκα” στην Τουρκία για να φτάσουν στην Ελλάδα και στη συνέχεια στις Κάτω Χώρες.

Ο Khalid, ένας άντρας σχεδόν σαραντάρης, μου λέει ότι το φουσκωτό σκάφος, στο οποίο ταξίδεψε, είχε 49 άτομα πάνω, συμπεριλαμβανομένων γυναικόπαιδων. Καθώς ήταν υπερπλήρες και δεν ήταν εξοπλισμένο για να φέρει τόσο μεγάλο βάρος, έπρεπε όλοι να ρίξουν τα σακίδια και τα υπάρχοντά τους στη θάλασσα για να σωθούν οι ίδιοι. Αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Μυτιλήνης βρεγμένοι και με ρίγη και αξιωματούχοι της ελληνικής κυβέρνησης απλά τους κοιτούσαν. Ο Khalid επαίνεσε ιδιαίτερα κάποιους Ολλανδούς τουρίστες, που τους πλησίασαν γρήγορα και προσέφεραν βοήθεια. Θυμάται μια γυναίκα να τον τυλίγει, κρύο και βρεγμένο, σε μια ζεστή κουβέρτα.

12036978_10153052343792624_5620490359870808693_n

Πρόσφυγες στον Κεντρικό Σταθμό του Άμστερνταμ περιμένουν μεταφορά σε προσωρινούς καταυλισμούς. Φωτογραφία: Faten Bushehri

“Χάσαμε το κουράγιο μας πάνω στη βάρκα”, μου λέει ο Khalid. “Παρακινούμαστε όμως αναμεταξύ μας. Οι άνδρες φώναζαν, ελάτε, μπορούμε να τα καταφέρουμε! Έχουμε γυναίκες και παιδιά!. Και έτσι συνεχίσαμε”.

Κατά την άφιξή τους στη Μυτιλήνη, ο Khalid είπε ότι έπρεπε να περπατήσουν πάνω από 50 χιλιόμετρα από τα βόρεια του νησιού προς τα νότια. Δείχνει έναν φίλο, που γνώρισε πάνω στη βάρκα, για τον οποίο λέει ότι ήταν άρρωστος για μέρες, εφόσον ήταν μες στο νερό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μια Σύρια διακόπτει για να πει ότι η βάρκα τους είχε βασικά εκραγεί λόγω του βάρους. “Όταν θυμάμαι το ταξίδι, που έπρεπε να κάνουμε, για να φτάσουμε εδώ, ραΐζουν τα μάτια μου”, λέει. Αυτή και άλλοι συνεπιβάτες της έπρεπε να κολυμπήσουν τα τελευταία μέτρα στην ακτή. Εκείνη, τα τρία μικρά της αγόρια και ο σύζυγός της είχαν φύγει από την Ράκκα, η οποία τώρα είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους.

Μια άλλη γυναίκα λέει τι πλήρωσαν για ένα ταξίδι με τη βάρκα: 1.400 ευρώ ανά άτομο. Μια άλλη οικογένεια πλήρωσε 4.000, τα οποία έπρεπε να δανειστούν από γνωστούς τους. “Πληρώσατε 4.000 ευρώ για να πεθάνετε, κατά πάσα πιθανότητα;”, ρώτησα έναν από αυτούς. “Έτσι κι αλλιώς, και στη Συρία πίσω νεκροί θα ήμαστε”, είπε.

Ένας σχεδόν εξηντάρης ονόματι Abu Shadi θέλει να συνδεθεί στο wifi για να τηλεφωνήσει στα παιδιά του. Η κόρη του ζει στη Μπρέντα, μιάμιση ώρα νότια του Άμστερνταμ. Ο γιος του ζει στη Σουηδία. Μόλις τακτοποιήθηκε, ο Abu Shadi με κοιτάζει με ένα σπασμένο χαμόγελο. “Η οικογένειά μου είναι σκόρπια σε διαφορετικές χώρες”, λέει. Καθώς κοιτάζει μια φωτογραφία ενός νεαρού εικοσάρη στην οθόνη του τηλεφώνου του, δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στα μάγουλά του. “Ο γιος μου, ο Feras, αγνοείται για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα. Οι δυνάμεις του Μπασάρ Αλ Άσαντ τον απήγαγαν. Δεν ξέρω καν αν είναι νεκρός ή ζωντανός”.

Καθώς προσπαθώ να κατανοήσω τον αδιανόητο πόνο και τη θλίψη του Abu Shadi, καλούμαι να μιλήσω με το ασθενοφόρο σταθμευμένο έξω, προκειμένου να βοηθήσω στη διαμεσολάβηση μεταξύ ενός Ολλανδού γιατρού και ενός 23χρονου άνδρα, που ονομάζεται επίσης Feras, ο οποίος παραπονιέται για ολοένα και πιο δυνατό πονοκέφαλο, που συνοδεύεται από βήχα και ερεθιστικό εξάνθημα. Έχοντας περάσει εβδομάδες κοιμώμενος καταγής σε διάφορους καταυλισμούς, τα εξανθήματα έχουν εξαπλωθεί σε όλο το σώμα του. Πρώτη φορά βλέπω το εσωτερικό ασθενοφόρου.

Συναντώ δύο Ιρακινούς από την Μοσούλη, που συνελήφθησαν από το Ισλαμικό Κράτος, αλλά κατάφεραν να ξεφύγουν και να φύγουν από τη χώρα. Ένας, πρώην στρατηγός, κρατήθηκε από το Ισλαμικό Κράτος για 17 ημέρες. Έσπασαν το δεξί ώμο του, επειδή είχε ένα τατουάζ (ταμπού στο Ισλάμ) του χάρτη του Ιράκ, του έκλεισαν τα μάτια και τον έδεσαν σε έναν ανεμιστήρα. Ο δεύτερος άντρας, ο Ahmed, ένας από τους 23 ανθρώπους, που συνέλαβε το Ισλαμικό Κράτος, λέει ότι του έβαλαν ένα μαχαίρι στο λαιμό. “19 άνθρωποι σκοτώθηκαν μπροστά μας και ήμουν ένας από τους επιζώντες”, μου λέει ο Ahmed. “Δεν ξέρω πώς γλίτωσα από αυτό”.

Two Iraq refugees who managed to escape after being captured by ISIS are flanked by a Dutch volunteer (L) and the author (R). PHOTO: Faten Busheri.

Δυο Ιρακινοί πρόσφυγες κατάφεραν να το σκάσουν, αφότου αιχμαλωτίστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος. Αριστερά, ο Joost, Ολλανδός εθελοντής, δεξιά η γράφουσα. Φωτογραφία: Faten Bushehri.

Καθώς απευθύνομαι σε αυτά τα άτομα στα αραβικά, είναι ενθουσιασμένοι που ακούν μια οικεία γλώσσα και ρωτούν από πού είμαι. Ντρέπομαι λίγο, που παραδέχομαι ότι είμαι από το Μπαχρέιν, μια χώρα του Κόλπου, που συνέβαλε στον πόλεμο στη Συρία. Τα έθνη του Κόλπου δεν προσέφεραν τίποτα πέρα από προσβολή και ντροπή αποφεύγοντας την ευθύνη να φιλοξενήσουν πρόσφυγες στις πλούσιες σε πετρέλαιο χώρες τους.

Και να ‘μαι τώρα, προνομιούχα κάτοικος Κάτω Χωρών, να σπουδάζω σε κορυφαίο πανεπιστήμιο για να αποκτήσω το πλήρως χρηματοδοτούμενο μεταπτυχιακό μου. Οι μεγαλύτερες ανησυχίες μου είναι οι επόμενες εξετάσεις μου, ενώ αυτοί είναι όλοι μαζεμένοι σε μια γωνιά του κεντρικού σταθμού, αναρωτώμενοι τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Ο Mohammed μου λέει ότι άφησε τη σύζυγο και το παιδί του πίσω στη Συρία, με μια υπόσχεση να τα καταφέρει μέχρι την Ευρώπη και μετά να έρθουν κι εκείνοι, μόλις τακτοποιηθεί αυτός. “Δεν θέλω να είμαι βάρος στην κοινωνία”, λέει. “Είμαι νοσηλευτής. Θέλω να μάθω ολλανδικά και να αρχίσω να εργάζομαι”. Νιώθουν υποχρέωση που θέλουμε να βοηθήσουμε και αρνιούνται να πάρουν παρά το ελάχιστο, ίσα για να βγάλουν το βράδυ.

Καθώς οι πρόσφυγες στον Κεντρικό Σταθμό συνειδητοποιούν το γεγονός ότι έχουν φτάσει στο Άμστερνταμ, τα παιδιά μας περικυκλώνουν τους εθελοντές απολαμβάνοντας τα νέα τους παιχνίδια. Σύντομα, όλοι θα επιβιβαστούν σε λεωφορείο του Ερυθρού Σταυρού, που θα τους μεταφέρει σε προσωρινό καταυλισμό και στην αρχή μιας νέας ζωής.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το RefugeesWelcome Άμστερνταμ, επισκεφθείτε τη σελίδα τους στο Facebook.

Διαβάστε περισσότερα στο ειδικό μας αφιέρωμα: Ρεύματα προσφύγων αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.