Μηνύματα αλληλεγγύης προς τα θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο.
Προέρχομαι από μια προνομιούχα γαλλόφωνη κοινότητα του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει ότι πάντοτε θεωρούσα τη Γαλλία δεύτερο σπίτι μου. Οι δρόμοι του Παρισιού μού είναι όσο οικείοι μού είναι και οι δρόμοι της Βηρυτού. Βρέθηκα στο Παρίσι μόλις πριν μερικές μέρες.
Ήταν δυο απαίσιες νύχτες βίας. Η πρώτη κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 40 κατοίκους της Βηρυτού και η άλλη σε περισσότερους από 120 και πλέον ανθρώπους στο Παρίσι.
Μου φαίνεται επίσης ξεκάθαρο ότι για την παγκόσμια κοινή γνώμη, οι θάνατοι των ομοεθνών μου στη Βηρυτό δεν έχουν όση σημασία έχουν οι θάνατοι των άλλων συνανθρώπων μου στο Παρίσι.
“Εμείς” δεν μπορούμε να δηλώσουμε “Είμαι Ασφαλής” στο Facebook (Σ.τ.Μ: Το Facebook παρέχει τη δυνατότητα, σε περίπτωση κάποιας φυσικής ή άλλης καταστροφής, στο χρήστη να ενημερώσει τους φίλους του ότι “είναι ασφαλής” και αντίστοιχα να ελέγξει αν και οι άλλοι είναι ασφαλείς). “Εμείς” δε λαμβάνουμε δηλώσεις υποστήριξης από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του πλανήτη και από εκατομμύρια χρήστες του διαδικτύου αργά τη νύχτα.
“Εμείς” δεν αλλάζουμε πολιτικές, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές αναρίθμητων αθώων προσφύγων.
Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα.
Και τα λέω αυτά όχι με κάποια πικρία, απλά με λύπη.
Είναι δύσκολο να συνειδητοποιεί κανείς ότι ανεξάρτητα από ό,τι έχει ειπωθεί, ανεξάρτητα από τη ρητορική της προοδευτικής σκέψης που έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε ως μια φαινομενικά ενωμένη ανθρώπινη φωνή, οι περισσότεροι από εμάς, μέλη αυτού του περίεργου είδους, ακόμα δεν αποτελούμε κομμάτι των πρωταρχικών ανησυχιών της “ανθρωπότητας”.
Και λέγοντας “ανθρωπότητα’, εγώ ο ίδιος αφήνω απ’ έξω το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Γιατί έτσι λειτουργούν οι συσχετισμοί δυνάμεων.
Εγώ δε μετράω.
Το “σώμα” μου δεν μετράει για την “ανθρωπότητα”.
Εάν πεθάνω, ο θάνατος μου δεν θα κάνει καμία διαφορά.
Επαναλαμβάνω, αυτό δεν το λέω με πικρία.
Αυτή η δήλωση είναι απλά ένα γεγονός. Είναι ένα πολιτικό γεγονός, πραγματικό, αλλά παρόλα αυτά γεγονός.
Ίσως, θα πρέπει να νιώθω μια κάποια πικρία για εμένα, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος. Είναι δύσκολο πράγμα η συνειδητοποίηση.
Γνωρίζω ότι είμαι αρκετά τυχερός έτσι ώστε όταν πεθάνω, οι φίλοι και οι αγαπημένοι θα με θυμούνται. Ίσως, το ιστολόγιο μου και μια διαδικτυακή παρουσία συγκεντρώσουν κάποιες σκέψεις ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η ομορφιά του Διαδικτύου. Αλλά ακόμα και αυτό για πάρα πολλούς δεν είναι προσβάσιμο.
Ποτέ δεν μου ήταν τόσο ξεκάθαρο αυτό που έγραψε [1]ο Ta-Nehisi Coates σχετικά με το Μαύρο Σώμα στην Αμερική, όσο τώρα. Νομίζω ότι υπάρχει μια ιστορία να ειπωθεί και για το Αραβικό Σώμα. Και για το Γηγενές Αμερικανικό Σώμα. Και για το Αυτόχθονο Σώμα. Και για το Λατινο-Αμερικάνικο Σώμα. Και για το Ινδικό Σώμα. Και για το Κουρδικό Σώμα. Και για το Πακιστανικό Σώμα. Και για το Κινέζικο Σώμα. Και για τόσο άλλα σώματα.
Το Ανθρώπινο Σώμα δεν είναι ενιαίο. Σίγουρα θα πρέπει γίνει ενιαίο τώρα. Ίσως, αυτό να είναι μια ψευδαίσθηση. Αλλά μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση που αξίζει τον κόπο να διατηρήσουμε, γιατί χωρίς ακόμα και αυτή την αόριστη επιδίωξη της ομοιότητας και ολότητας του (ανθρώπινου) σώματος, δεν είμαι σίγουρος σε τι κόσμο θα ζούσαμε τώρα.
Κάποια σώματα είναι παγκόσμια, αλλά τα περισσότερα σώματα παραμένουν τοπικά, περιφερειακά, “εθνικά”.
Η σκέψη μου βρίσκεται κοντά στα θύματα της σημερινής και της χθεσινής φρικιαστικής επίθεσης και κοντά σε όσους θα υποστούν βαθιά προκατάληψη, ως αποτέλεσμα των πράξεων μερικών μαζικών δολοφόνων και της γενικής αποτυχίας της ανθρωπότητας να δει τον εαυτό της ως μια ενοποιημένη οντότητα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι μπορούμε να είμαστε αρκετά δυνατοί, ώστε να αντιδράσουμε με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που στόχευαν αυτοί οι εγκληματίες. Θέλω να είμαι αρκετά αισιόδοξος, ώστε να πω ότι πηγαίνουμε προς τα εκεί, όπου κι αν είναι αυτό το “εκεί”.
Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για όλα αυτά. Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για τη Φυλή. Απλά πρέπει.