- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

“Ο κόσμος έχει ανάγκη την Τυνησία”

Κατηγορίες: Μέση Ανατολή & Βόρεια Αφρική, Τυνησία, Διεθνείς Σχέσεις, Ιδέες, Καλά Νέα, Μέσα των πολιτών, Πολιτική, Γέφυρα
 Peace protest in Tunis during the revolution in 2011 - CC-BY-20 [1]

Ειρηνική διαμαρτυρία στην Τύνιδα κατά την επανάσταση του 2011 – CC-BY-20

Ο Guy Sitbon είναι δημοσιογράφος με γαλλική, ιταλική και τυνησιακή καταγωγή, παλαίμαχος ανταποκριτής Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής για λογαριασμό γαλλικών εκδόσεων, όπως Le Monde, The Nouvel Observateur και Marianne. Με το άρθρο του [2] στην τυνησιακή ιστοσελίδα Leaders [3], καλωσόρισε το Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε στο Κουαρτέτο Εθνικού Διαλόγου της Τυνησίας. Εμείς το δημοσιεύουμε παρακάτω, με την άδειά του, ως μία από τις αντιδράσεις του γαλλόφωνου κόσμου για το βραβείο Νόμπελ.

Guy Sitbon

Guy Sitbon

“Παρίσι, 11:05 π.μ. Στο τηλέφωνό μου έρχεται μήνυμα. Θα το ελέγξω σε λίγο. Μετά από δύο λεπτά, έρχεται δεύτερο μήνυμα..και τρίτο..και τέταρτο. Τι στο καλό συμβαίνει; Ταραγμένος, βγάζω το τηλέφωνό μου από την τσέπη του μπουφάν και διαβάζω τα μηνύματα. Η φίλη μου, Laura από τη Ρώμη: “Evviva la Tunisie!” (Ζήτω η Τυνησία!). Ο εγγονός μου από το γραφείο του: “Το φανταζόσουν; Πραγματικά απίθανο”. Η Nicole από τη Μαδρίτη: “Μπράβο Radès!” (μεγάλωσε στην πόλη-λιμάνι Radès). Ο John από το Σαν Φρανσίσκο: “Συγχαρητήρια. Πραγματικά το αξίζετε”. Ο Boris από τη Μόσχα : “Molodets, Slava Tunis” (Μπράβο! Ζήτω η Τυνησία). Η γειτόνισσά μου Annie: “Θα συνεχίσεις να μας ζαλίζεις με την Τυνησία σου τώρα”.

Βγαίνω έξω. Οι γείτονές μου, Ahmed – πωλητής κεμπάπ – και Samuel – ιδιοκτήτης καταστήματος υποδημάτων -, Τυνήσιοι και οι δύο, πίνουν παρέα στο απέναντι μπαρ. Με μια ματιά στα νέα του Google, όλα ξεκαθαρίζουν: μόλις κέρδισα το βραβείο Νόμπελ. Δηλαδή, περίπου. Η τιμή ανήκει σε όλους τους Τυνήσιους. Με τη φαντασία μου, βλέπω εορτασμούς σε ολόκληρο το Παρίσι, στη Belleville, στο Barbès και στα εστιατόρια του 17ου διαμερίσματος.

Από την πλευρά μου, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Αν δεν τιμηθεί η Τυνησία, τότε ποιος; Ο Ομπάμα; Ο Πούτιν; Ο Άσαντ; Η Λεπέν; Το αίμα του σημερινού πολέμου ρέει πάνω από τα δικά μας κεφάλια και κανενός άλλου. Εδώ, σε αυτόν τον λησμονημένο αραβο-ισλαμικό κόσμο που έχει βυθιστεί σε ένα ματωμένο ραγού.

Στο σταυροδρόμι μεταξύ ευτυχίας και καταδίκης, ένα χαλικάκι που ίσα φαίνεται στον παγκόσμιο χάρτη—η Τυνησία μας ανήκει. Δεν είναι ούτε η πιο μεγαλόπρεπη, ούτε η πιο μεγαλοφυής, αλλά πιθανόν η καλύτερη. Χωρίς πετρέλαιο και όπλα, παρά μόνο το όνειρο μιας ζωής με χαμόγελα αντί για θλίψη. Με αγάπη αντί για δηλητήριο. Με μίσος για το μίσος.

Congrès du dialogue national le 16 octobre 2012 CC-BY-20 [4]

Διάσκεψη Εθνικού Διαλόγου, 16 Οκτωβρίου 2012 CC-BY-20

Κάπου κοντά στον Βόρειο Πόλο, μια ομάδα ατόμων της τρίτης ηλικίας έχουν αφοσιωθεί σε ένα μόνο έργο: να παρακολουθεί στενά τη χρήση της γροθιάς και των όπλων στον πλανήτη. Ποιος έχει καλή και ποιος έχει κακή συμπεριφορά. Ποιος πιστεύει στη δικαιοσύνη και ποιος έχει διεστραμμένες αντιλήψεις. Ποιος ηρεμεί τα πνεύματα αντί να σκοτώνει. Τίποτε και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από το μικροσκόπιό τους. Επί έναν ολόκληρο χρόνο, “χτένιζαν” την ανθρώπινη φυλή αναζητώντας ποιον, τελικά; Εσένα. Εμάς. Εμένα. Γνωρίζω ότι εγώ έχω ανάγκη την Τυνησία. Αλλά το Όσλο μου αποκάλυψε κάτι καινούριο: και ο κόσμος έχει ανάγκη την Τυνησία.

Το Κουαρτέτο είναι αντάξιο της πατρίδας του. Το Όσλο θα μπορούσε να μείνει πιστό στη συνήθεια και να βραβεύσει τον Μπέτζι Καΐντ Εσέμπσι και τον Ρασίντ Γκανούσι για την αποφυγή της αναμενόμενης καταστροφής με την ένωση φωτιάς και νερού. Αλλά, το Όσλο δεν ξεχνά τις σκληρές στιγμές του παρελθόντος με τη βράβευση ηρώων, όπως ο Κίσινγκερ και ο Λι Ντουκ (1973), και ο Αραφάτ, ο Ράμπιν και ο Πέρες (1993). Απέρριψαν ακόμα και τη Μέρκελ. Η Επιτροπή Νόμπελ θα μπορούσε επίσης να προτείνει ως υποψήφιο ολόκληρο τον Τυνησιακό λαό. Υπάρχουν πολλοί, στις πόλεις Damas και Sousse, που δεν είναι αντάξιοι. Πέρα από το Κουαρτέτο, τιμάται ολόκληρη η ιστορία της Τυνησίας. Η ιστορία θα παραμείνει αιώνια στα χέρια του καθενός από εμάς.

Σήμερα το πρωί, ο φίλος μου, ο Moncef, εξηγεί στην καθαρίστριά του τι είναι το βραβείο Νόμπελ. Αφού άκουσε μια μακροσκελή ομιλία από το αφεντικό της, η Salha ρώτησε: με ποιον τρόπο θα αλλάξει αυτό τη ζωή μου; Η Salha τα είπε όλα με μια φράση.

Από εδώ και στο εξής, πριν από κάθε λέξη και κάθε πράξη, θα πρέπει να διατυπώνεται η εξής ερώτηση: αυτό που θα κάνω, αυτό που θα πω είναι αντάξιο ενός Νόμπελ Ειρήνης; Ναι, καλά ακούσατε—Ειρήνης.