Το 2015, το τριήμερο 10-13 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στη Χάγη ένα Διεθνές Λαϊκό Δικαστήριο, όπου ακούστηκαν μαρτυρίες επιζώντων των μαζικών δολοφονιών που έλαβαν χώρα στην Ινδονησία το 1965. Η Ινδονησιακή κυβέρνηση κατηγορείται ότι ενορχήστρωσε μια αντικομουνιστική κάθαρση, στην οποία και εκτελέστηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι.

Η πλειοψηφία των εκτελέσεων έλαβαν χώρα στις πόλεις της Ιάβα και του Μπαλί μεταξύ των ετών 1965 και 1966. Τα θύματα ήταν γνωστοί κομμουνιστές ή υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδονησίας. Χιλιάδες πολίτες χωρίς να έχουν δικαστεί φυλακίστηκαν, ενώ πολλοί βασανίστηκαν και αναγκάστηκαν να ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στο PKI. Η πιο διαβόητη φυλακή ήταν στο νησί Buru, όπου εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι κρατήθηκαν, μεταξύ των οποίων ήταν και ο γνωστός συγγραφέας της Ινδονησίας Pramoedya Ananta Toer.

Το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας συχνά συγκρίνεται με τα Γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ πριν από τις εκτελέσεις του 1965, το  PKI ήταν το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα εκτός της ΕΣΣΔ και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Μετά και από την επέλευση πενήντα χρόνων, η κυβέρνηση ακόμα επιμένει στο να αρνείται ότι το κράτος ήταν υπεύθυνο για την εκτέλεση αθώων πολιτών  με συνοπτικές διαδικασίες, επιμένοντας στην άποψη ότι κομμουνιστές ήταν αυτοί που πρώτα είχαν επιτεθεί στους αξιωματικούς του στρατού.

Αντί η κυβέρνηση να αναγνωρίσει τις αγριότητες που είχαν διαπραχθεί εκ μέρους του στρατού, αντιθέτως παρασημοφόρησε πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματικούς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ως ήρωες. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε εκ νέου το σχέδιο της να αναδείξει τον διοικητή Sarwo Edhie Wibowo ως εθνικό ήρωα. Ο Wibowo είχε ηγηθεί μιας ελίτ μονάδας μέσα στον ινδονησιακό στρατό το 1965-67. (Ο Wibowo είναι επίσης ο πατέρας της πρώην πρώτης κυρίας, της Kristiani Yudhoyono).

Τα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ 1965-1966 ήταν μια άσχημη περίοδος στην σύγχρονη ιστορία της Ινδονησίας. Όταν ο στρατηγός Suharto ανέλαβε την εξουσία το 1967, απαγόρευσε  οποιαδήποτε διερεύνηση των δολοφονιών. Ακόμα και μετά την παραίτησή του το 1998 και οι επόμενες κυβερνήσεις απέρριψαν εκκλήσεις που θα επέτρεπαν να ερευνηθεί ο ρόλος του στρατού στις μαζικές εκτελέσεις του 1965.

Το Διεθνές Λαϊκό Δικαστήριο για το 1965 της Χάγης είναι η τελευταία προσπάθεια από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε να έρθει η ινδονησιακή κυβέρνηση προ των ευθυνών της για τις δολοφονίες.

Η Dr. Soe Tjen Marching, συντονίστρια στο Διεθνές Λαϊκό Δικαστήριο 1965 εν ονόματι της Μεγάλης Βρετανίας και ιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής Yayasan Bhinneka Nusantara, ανάρτησε στο Facebook ένα άρθρο, όπου συνοψιζόταν μια συνεδρία του Δικαστηρίου. Η ίδια είχε επηρεαστεί  βαθιά από την ιστορία ενός επιζώντος ιδίως:

Soe Tjen Marching

Kemarin di Pengadilan internasional kasus '65, saksi perempuan (Rahayu) menceritakan ttg pemerkosaan & pelecehan seksual yang terjadi padanya.
Saya yang ditugasi sebagai note-taker akhirnya harus istirahat sejenak dan meminta pengganti. Tidak saja karena jempol saya yg sakit krn sebelumnya sudah terkilir, tapi juga harus menahan emosi, setelah mendengar pemerkosaan yang luar biasa terhadap korban-korban tentara Soeharto.

«Χθες σε ακρόαση του Διεθνούς  Δικαστηρίου για την υπόθεση του '65, μια γυναίκα μάρτυρας (Rahayu) διηγήθηκε πώς η ίδια είχε βιαστεί και είχε υποστεί σεξουαλική επίθεση. Μου είχε ανατεθεί να κρατάω τα πρακτικά κι ενώ στην αρχή ζήτησα να αποστασιοποιηθώ, έπειτα ζήτησα και την αντικατάστασή μου. Όχι μόνο επειδή με πόναγε ο καρπός μου, αλλά και επειδή δεν μπορούσα να ελέγξω  τα συναισθήματά μου, ακούγοντας τις περιπτώσεις βιασμών που είχαν διαπραχθεί  από τους στρατιώτες του Soeharto.

Υπήρξαν επίσης αναφορές ότι συνδρομητές μιας κρατικής υπηρεσίας παροχής Internet στην Ινδονησία δεν είχαν πρόσβαση στην ιστοσελίδα του IPT, όσο διαρκούσαν οι ακροάσεις.

Χρήστες του διαδικτύου στην Ινδονησία μέσω του hashtag #IPT1965 του Twitter ενημέρωναν τον κόσμο σχετικά με τις συνεδρίες του IPT στη Χάγη και μοιράζονταν τις σκέψεις τους σχετικά με το θέμα.

 

 

 

Ikuti sidang 1965 Advokat IPT 1965 Todung Mulya Lubis sudah siap menanggung risiko dicap sebagai pengkhianat bangsa. https://t.co/sJ2ExodjjS

— CNN Indonesia (@CNNIndonesia) November 10, 2015

Ο εισαγγελέας Todung Mulya Lubis που συμμετείχε στις ακροάσεις της υπόθεσης 1965 θα χαρακτηρισθεί ως προδότης.

 

@Rudatin7 sangat mengerikan pasca 30 Sep 1965 di Bali. Terutama 1966 itu. Orang bisa mati karena rebutan waris dll tp berdalih: "dia PKI".

— Mpu Jaya Prema (@mpujayaprema) September 30, 2015

Μετά τις 30 Σεπτεμβρίου 1965 το Μπαλί ήταν ένα τρομακτικό μέρος. Ειδικά το 1966. Άνθρωποι που είχαν κληρονομικές διαφορές μπορούσαν εύκολα να πατάξουν τον αντίπαλό τους με μια απλή νύξη ότι ήταν μέλος του Κουμμουνιστικού Κόμματος.

 

 

Η λογοκρισία συνεχίζεται

Στην Ινδονησία, όποιος περιγράψει τις βιαιοπραγίες του 1965 ως γενοκτονία κινδυνεύει με το να τραβήξει την ανεπιθύμητη προσοχή της κυβέρνησης. Κατά το μήνα Οκτώβριο, η αστυνομία ανακάλεσε την άδεια του Ubud Writers’ Festival, το οποίο σχεδίαζε να προβάλλει την αλήθεια σχετικά με τις δολοφονίες του 1965.

Police say Ubud Writers Festival prohibitions on discussing 1965 communist purge due to 1966 gov decree #uwrf15 https://t.co/KcBp37ys6W via

— Jewel Topsfield (@JewelTopsfield) October 25, 2015

Η αστυνομία λέει ότι απαγορεύτηκε η εκδήλωση του Ubud Writers Festival για την κομμουνιστική κάθαρση του 1965 λόγω κυβερνητικού διατάγματος #uwrf15 https://t.co/KcBp37ys6W

 

Read New York Times' survey of the recent crackdown on freedom of expression around the 1965 Indonesian genocide! https://t.co/QFCxw3DC0w

— Joshua Oppenheimer (@JoshuaOppenheim) November 6, 2015

Επίσης τον περασμένο Οκτώβριο, ο εκδότης του Lentera, ένα περιοδικό που εκδίδουν φοιτητές του Πανεπιστημίου, κλήθηκε από την αστυνομία για την δημοσίευση ενός άρθρου, που αναφερόταν στην ιστορία του PKI στη Σαλατίγκα, μια μικρής πόλης της Κεντρικής Ιάβα. Η αστυνομία επίσης διέταξε τον εκδότη να ανακαλέσει τα όποια αντίτυπα του περιοδικού είχαν διανεμηθεί.

 

Η κυβέρνηση δεν θα απολογηθεί για τις δολοφονίες του 1965

Ο Ινδονήσιος Πρόεδρος Joko Widodo, παρά το ότι είχε ανακοινώσει μέσω του προγράμματος των Εννιά Σημείων (Nawa Cita) ότι θα προβεί σε συμφιλίωση με τα θύματα των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φαίνεται να έχει οπισθοχωρήσει από αυτή τη δέσμευση. Ο Luhut Panjaitan, ο συντονιστικός υπουργός σε θέματα πολιτικής, νομικής και ασφάλειας είπε ότι η  κυβέρνηση θα επικεντρωθεί στην συμφιλίωση, αλλά δεν θα ζητήσει συγγνώμη για την κομμουνιστική κάθαρση.

Αντιδρώντας στο IPT, ο αντιπρόεδρος Jusuf Kalla ισχυρίστηκε ότι δεν έχει καμία πολιτική σημασία:

(VIDEO) JK: Pemerintah Tak Perlu Minta Maaf atas Peristiwa Kemanusiaan 1965: Wakil Presiden Jusuf Kalla menila… https://t.co/NZofwz09xi

— Bisnis Indonesia (@Bisniscom) November 10, 2015

JK: Δεν υπάρχει καμία ανάγκη στο να ζητήσει η κυβέρνηση συγγνώμη για τα γεγονότα του 1965.

Μια ερευνήτρια από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και κόρη ενός από τους ανθρώπους που κρατήθηκε το 1965, η Dr Ken Setiawan, έγραψε ένα άρθρο στην ιστοσελίδα της σχολής, στο οποίο αναρωτιόταν εάν μια συμφιλίωση είναι δυνατή χωρίς να έχει προηγηθεί μια συγγνώμη:

Ωστόσο, μια συγγνώμη απαιτεί μια ανασκόπηση και αναγνώριση του παρελθόντος και μια παραδοχή της αλήθειας. Λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες βαθιές οδυνηρές εμπειρίες των θυμάτων και τους επιζώντες, πρόκειται για μια πολύ σημαντική διαδικασία. Αν αναγνωρίσεις όμως το παρελθόν και το ρόλο που έπαιξε το κράτος στις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ίδια αυτή η αναγνώριση προκαλεί τις κυρίαρχες ιστορικές και πολιτικές αφηγήσεις και συνεισφέρει στην διατήρηση της αντίστασης.

Μένει να δούμε πώς η κυβέρνηση Jokowi θα αντιμετωπίσει  αυτές τις προκλήσεις και πώς θα  εκπληρώσει την  υπόσχεσή της για εδραίωση της δικαιοσύνης.