Η Tamara Adrián, στο κέντρο, σε μια από τις περιοδείες της για την προώθηση της υποψηφιότητάς της για την Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας. Εικόνα από τον λογαριασμό της στο Facebook.
Για την Tamara Adrián [1], το να βλέπει το όνομά της γραμμένο στο ψηφοδέλτιο των κοινοβουλευτικών εκλογών της 6ης Δεκεμβρίου 2015 στη Βενεζουέλα αποτελεί ορόσημο — όχι μόνο διότι έχει αναγνωριστεί ως η πρώτη τρανσέξουαλ υποψήφια στην εκλογική ιστορία της χώρας, πράγμα που είναι σημαντικό επίτευγμα από μόνο του, αλλά και διότι, έστω σε αυτό το έγγραφο, η ταυτότητά της συμπίπτει με το φύλο της.
Αυτό δεν ισχύει για την ταυτότητά της, το διαβατήριό της και τις πιστωτικές κάρτες της, όπου αναγράφεται ακόμα το όνομα Tomás Adrián, παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκε σε εγχείριση αλλαγής φύλου στην Ταϊλάνδη το 2002 και υπέβαλε αίτηση αναγνώρισης της νέας της ταυτότητας, δύο χρόνια μετά στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια και περιμένει ακόμα απάντηση.
Η υπόθεσή της δεν είναι η μόνη ούτε η πιο γνωστή. Πρόκειται για ένα διαδεδομένο ζήτημα στην κοινότητα ΛΟΑΤ των χωρών της Νότιας Αμερικής. Η ισότητα στο γάμο, οι απλές τροποποιήσεις του ονόματος και του φύλου στις ταυτότητες και η νομική προστασία για τα ζευγάρια είναι ορισμένα μόνο από τα ζητήματα που δεν έχουν θιχτεί ακόμα στο Κοινοβούλιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, προκαλεί έκπληξη η εμφάνιση μιας τρανσέξουαλ υποψήφιας στην τοπική πολιτική σκηνή. Κατεβαίνει στις εκλογές με το κόμμα αντιπολίτευσης Voluntad Popular [2] στο ψηφοδέλτιο για την Περιφέρεια της πρωτεύουσας.
“Δεν έχω συμμετάσχει ποτέ ξανά σε κομματικό σχηματισμό, αλλά το κόμμα Voluntad Popular μας υποδέχτηκε θερμά,” αποκαλύπτει στο Global Voices μέσω Skype.
Η Adrián αναφέρει το “χρέος” της Βουλής της Βενεζουέλας προς τις μειονότητες με σεξουαλικές διαφοροποιήσεις.
La situación de falta de reconocimiento en Venezuela se hace más patente cuando se le compara con la realidad de los países vecinos. Toda América Latina reconoce la identidad de las personas trans. En el caso de México, Colombia, Ecuador, Uruguay, Argentina y Chile, este reconocimiento es posible sin necesidad de operaciones genitales. Venezuela se ha quedado tan lejana en relación a la región. Sin embargo, fue el primer país de Latinoamérica en reconocer la identidad de personas trans en 1977”.
Η έλλειψη αναγνώρισης στη Βενεζουέλα είναι ακόμα πιο εμφανής, όταν τίθεται σε σύγκριση με την κατάσταση που επικρατεί στις γειτονικές χώρες. Ολόκληρη η Λατινική Αμερική αναγνωρίζει την ταυτότητα των τρανς ατόμων. Στο Μεξικό, στην Κολομβία, στον Ισημερινό, στην Ουρουγουάη, στην Αργεντινή και στη Χιλή, αυτή η αναγνώριση είναι δυνατή και χωρίς την επέμβαση. Σε σχέση με την υπόλοιπη περιοχή, η Βενεζουέλα έχει μείνει πίσω. Ωστόσο, ήταν η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που αναγνώρισε την ταυτότητα των τρανς ατόμων το 1977.
Πριν από το 1998, είχαν εγκριθεί 150 αλλαγές σε ταυτότητες, αλλά έκτοτε, δεν έχει εγκριθεί καμία, λέει η Adrián. “Αυτό συνέβη με βάση τα πρότυπα εκείνης της περιόδου, μετά την επέμβαση αλλαγής φύλου,” εξηγεί. Στη συνέχεια, ξεκίνησε μια πολιτική αλλαγή στη χώρα, εξαιτίας του Ούγο Τσάβες. Ορισμένες πολιτικές και κοινοτικές οργανώσεις του κυβερνητικού κύκλου επιχείρησαν να συμπεριλάβουν τις απαιτήσεις της κοινότητας ΛΟΑΤ στις πολιτικές συζητήσεις τους, αλλά αγνοήθηκαν από την κυβερνούσα ελίτ.
“Δυστυχώς, ο τσαβισμός έχει παρεξηγήσει πολλές σύγχρονες πτυχές λόγω διαφόρων χαρακτηριστικών, όπως ο μιλιταρισμός, η ένθερμη υπερεκπροσώπηση, η άγνοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η κλασική μαρξιστικο-λενινιστική-σταλινιστική παιδεία ορισμένων από τους ηγέτες τους. Όλα τα παραπάνω έχουν καταλήξει να προκαλέσουν έλλειψη αφοσίωσης στην κοινότητα ΛΟΑΤ”, λέει η Adrián, που σπούδασε νομική στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Andrés Bello της Βενεζουέλας και στο Πανεπιστήμιο Panthéon-Assas στο Παρίσι.
Κατά τη γνώμη της Adrián, η στάση της κυβέρνησης δεν αντανακλά τα αισθήματα της κοινωνίας της Βενεζουέλας προς τα δικαιώματα της σεξουαλικά διαφοροποιημένης κοινότητας. Επιπλέον, θέλει να διευκρινίσει ότι δεν τάσσονται όλα τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ υπέρ του κυβερνώντος κόμματος PSUV (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας) [3], αλλά οι πολιτικές πεποιθήσεις τους διαμοιράζονται σε περισσότερα του ενός κόμματα.
El 97 por ciento de las reacciones de la gente en las redes sociales ante el trabajo que estoy haciendo con Voluntad Popular son positivas. Solo hay reacciones negativas de parte de algunos fanáticos religiosos del Opus Dei, grupos evangélicos o chavistas. Ven mi candidatura como una amenaza a la propaganda que ellos han tenido todo el tiempo, que asegura que el reconocimiento de nuestros derechos solo es posible ‘en revolución’. Esa propaganda funcionaba hace siete años cuando en la región no había derechos, pero que ya se ha agotado”.
Στα κοινωνικά δίκτυα, το 97% των αντιδράσεων του κόσμου απέναντι στη δράση μου στο κόμμα Voluntad Popular είναι πολύ θετικές. Υπάρχουν μόνο μερικές αρνητικές αντιδράσεις από ορισμένους θρησκόληπτους οπαδούς της Opus Dei, ευαγγελικές ομάδες ή τσαβίστες. Αντιλαμβάνονται την υποψηφιότητά μου ως απειλή για την προπαγάνδα τους, που διασφαλίζει ότι η αναγνώριση των δικαιωμάτων μας είναι δυνατή μόνο ‘με επανάσταση’. Αυτή η προπαγάνδα μπορεί να είχε αποτέλεσμα επτά χρόνια πριν, όταν η περιοχή δεν είχε δικαιώματα, αλλά ήδη έχουν αρχίσει να ξεμένουν από ιδέες.