- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Μια μαρτυρία από τη Γαλλία για τις καταχρήσεις του ελέγχου στα αεροδρόμια στο όνομα της αντιτρομοκρατίας

Κατηγορίες: Υπο-Σαχάρια Αφρική, Γουινέα, Σενεγάλη, Διακυβέρνηση, Εθνότητα & φυλή, Μέσα των πολιτών

Η Dieretou Diallo, blogger από τη Γουινέα. Με την έγκριση της.

Η φοιτήτρια και blogger από τη Γουινέα, Dieretou Diallo, η οποία ζει στη Νίκαια της Γαλλίας, βίωσε μια ταπεινωτική εμπειρία κατά την αναχώρησή της από το Παρίσι με προορισμό το Ντακάρ για να συμμετάσχει στην εκεί διάσκεψη των Afrikctivistes [1], την παναφρικανική ένωση ακτιβιστών που μάχονται για τη δημοκρατία, στις 28 Νοεμβρίου 2015. Η ίδια διηγείται την περιπέτεια της [2] στο blog της “De vous à moi” (” Από εσάς σε εμένα”):

Embarquement pour Dakar, catastrophe. Je tombe sur un douanier plein d’aigreur et raciste. Je ne pense pas ressembler à quelque extrémiste dans mon jean moulant, mon débardeur et mes escarpins de 10 cm. Pourtant je fais l’objet d’une fouille mesquine, désagréable, et plus loin d’abus de pouvoir avec cette phrase lancée avec dédain face à mon impatience : “Je prends autant de temps que je veux, je peux décider que l’on descende vos bagages de la soute pour les fouiller sans explications, je le fais si j’en ai envie et vous raterez votre avion puis c’est tout”. Il me balance les yeux méchants : “Vous parlez français ou pas ?” Ce à quoi je rétorque du tac au tac “: Je ne sais pas, essayez pour voir.”

La couleur de notre entretien est donnée. Questions poussées: objet de mon voyage, durée de mon voyage, raison de ma présence en France, date d’arrivée en France et j’en passe. Mon bagage de cabine est minutieusement retourné, mon passeport est ausculté sous toutes ses facettes, mes chaussures sont renversées, histoire de voir si quelque chose y est caché, ma trousse de maquillage est passée au peigne fin.

Exaspérée, j’avance cinglante : “Vous voulez pas que je me foute à poil non plus ? Est-ce que j’ai l’air d’une terroriste?” . Je ne me laisse pas faire et cela le met de mauvaise humeur car annihilant la piteuse autorité qu’il veut imposer, il s’acharne, je m’énerve : “J’ai hâte de finir mes études et de me barrer d’ici”. Il répond : “Oui c’est ça, partez tous !”. Sourire ironique, je lui réponds que je resterai, rien que pour le plaisir de faire chier des gens comme lui. Je bous de colère, d’impuissance.  Plus de quarante cinq minutes d’élucubrations, de va-et-vient au bout desquelles je suis au bord des larmes, je n’ai pas d’énergie pour lutter en ce moment. Je trouve tout de même l’ultime force de lancer  : « Si l’avion part, et que vous ne trouvez rien dans mes bagages en soute par la suite, je ne répondrai plus de moi. Je ferai un scandale, je m’en fiche d’aller au commissariat. Je viens de perdre mon père et la dernière chose dont j’ai besoin, c’est qu’on me traite comme une moins que rien.”

Η επιβίβαση για το Ντακάρ ήταν μια καταστροφή. Έτυχα σε τελωνειακό υπάλληλο που ήταν καυστικός και ρατσιστής. Δε νομίζω ότι έμοιαζα με κάποιον εξτρεμιστή με το εφαρμοστό τζιν παντελόνι μου, το αμάνικο μπλουζάκι μου και τις δεκάποντες γόβες μου. Ωστόσο, έγινα το αντικείμενο ενός δυσάρεστου ελέγχου και στη συνέχεια θύμα κατάχρησης εξουσίας με αυτή τη φράση που εκστομίστηκε με περιφρόνηση μπροστά στην ανυπομονησία μου: “Θα κάνω όση ώρα θέλω, μπορώ να διατάξω να κατεβούν οι αποσκευές σας, προκειμένου να ελεγχθούν χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, θα το κάνω αν θέλω και εσείς θα χάσετε την πτήση σας. Αυτό είναι όλο”. Με “ζύγιζε” με μάτια γεμάτα κακία: “Μιλάτε γαλλικά ή όχι;” Σε αυτό το σχόλιο ήταν που ανταπάντησα: “Δεν ξέρω, δοκίμασε να δεις”.

Το ύφος της επαφής μας είχε ξεκαθαριστεί. Ερωτήσεις επίμονες: σκοπός του ταξιδιού μου, διάρκεια του ταξιδιού, λόγος της παρουσίας μου στη Γαλλία, ημερομηνία άφιξης στη Γαλλία. Έτσι για ν’ αναφέρω απλά μερικές. Η χειραποσκευή μου αναποδογυρίστηκε με προσοχή, το διαβατήριό μου εξετάστηκε από όλες τις πλευρές, τα παπούτσια μου ελέγχθηκαν για να διαπιστωθεί αν ήταν κρυμμένο κάποιο αντικείμενο. Το νεσεσέρ με τα είδη μακιγιάζ ελέγχθηκε εξονυχιστικά.

Αγανακτισμένη, συνεχίζω με δηκτικότητα: “Θέλετε να μείνω γυμνή πια; Φαίνομαι για τρομοκράτης;” Δεν το επιτρέπω και αυτό του δημιουργεί κακή διάθεση, γιατί ακυρώνει την αξιοθρήνητη εξουσία που θέλει να επιβάλλει, εκείνος ξεσπάει με μανία, εγώ εκνευρίζομαι: “Βιάζομαι να τελειώσω τις σπουδές μου και να την κάνω από ‘δω”. Απαντά: “Ναι μπράβο, να φύγετε όλοι!”. Με ειρωνικό χαμόγελο του απαντώ ότι θα έμενα μόνο για την ευχαρίστηση να τη σπάω σε ανθρώπους σαν κι εκείνον. Βράζω από θυμό, από αδυναμία. Περισσότερα από σαράντα λεπτά αερολογίες, με υπεκφυγές, ώσπου στο τέλος είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα, δεν έχω ενέργεια να αγωνιστώ εκείνη τη στιγμή. Βρίσκω ωστόσο το τελευταίο απόθεμα δύναμης να εξαπολύσω επίθεση: “Εάν το αεροπλάνο φύγει και εσείς δεν βρείτε τίποτα στις αποσκευές μου στη συνέχεια, δε θα απαντώ πια η ίδια. Θα δημιουργήσω σκάνδαλο, δε με νοιάζει να πάω στην αστυνομία. Θα χάσω τον πατέρα μου και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι να μου φέρεστε σαν σκουπίδι”.