Ο Βραζιλιάνος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ποινικού δικαίου Edgard Raoul εργαζόταν σε δικηγορικό γραφείο στο Σάο Πάολο. Έπειτα από κάποιους μήνες που ένιωθε ότι καθόταν άπραγος και έβλεπε φωτογραφίες και βίντεο ανθρώπων να εγκαταλείπουν τη Συρία και άλλες ζώνες διαμάχης για ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα από την Ευρώπη, εγκατέλειψε τη δουλειά του και άφησε πίσω την καθημερινότητά του.

Ήθελε να βιώσει τι περνάνε οι πρόσφυγες που αναζητούν σωτηρία στην Ευρώπη. Ξεκίνησε το ταξίδι του στην Τουρκία, έπειτα πέρασε από τη Λέσβο, στην Αθήνα, έπειτα από την Ειδομένη στα Σκόπια, και μετά στη Σερβία, στη Σλοβενία, στην Κροατία, στην Αυστρία και στη Γερμανία. Όλη τη διαδρομή την πέρασε μαζί με πρόσφυγες.

H συντάκτριά μας για τη Βόρειο Αφρική και Μέση Ανατολή Faten Bushehri παίρνει συνέντευξη από τον Edgard στο Άμστερνταμ, όπου προς το παρόν κάνει ένα διάλειμμα για να προετοιμαστεί για το ταξίδι του στη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος λέει ότι θέλει να κατανοήσει από πού έρχονται οι πρόσφυγες.

Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς GV Face, ρωτάμε τον Edgard τι τον παρακίνησε να αφήσει πίσω τη ζωή του και τι έμαθε από τη γνωριμία και τη συνύπαρξη με τους πρόσφυγες.

Ο Edgard κρατά ένα παιδί πρόσφυγα, που κατάφερε να σωθεί μέσ’ από τα κυματώδη νερά μεταξύ Τουρκίας-Ελλάδας. Η φωτογραφία δόθηκε από τον Edgard και λήφθηκε στη Λέσβο.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Edgard μίλησε για μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού: όταν έσωσε ένα μικρό κορίτσι:

I was carrying a dead child in my arms (thinking) it’s not fair. It’s completely not fair.. it’s a child. I asked please, wake up, wake up, you just made it. It’s not fair to die right now. You arrived in Greece, let’s go. Let’s continue the journey. I put my hand on her chest to try to feel her heart.. and I could feel something. After 5 to 7 minutes, she started to open her eyes. And I took her to the doctors and then I ran to her father to give him the notice.. you know.. your daughter is alive, let’s go.. your daughter is alive! I’m sure it was the toughest moment, I was sure she was dead.

Κουβαλούσα ένα νεκρό παιδί στα χέρια μου [σκεπτόμενος] δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι καθόλου δίκαιο. Είναι ένα παιδί. Μουρμούριζα, σε παρακαλώ, ξύπνα, ξύπνα, τα κατάφερες. Δεν είναι δίκαιο να πεθάνεις τώρα. Έφτασες στην Ελλάδα, πάμε. Να συνεχίσουμε το ταξίδι. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο στήθος του, προσπαθώντας να νιώσω την καρδιά του…και ένιωσα κάτι. Έπειτα από 5-7 λεπτά, άρχισε να ανοίγει τα μάτια της. Και την πήγα στους γιατρούς και έπειτα έτρεξα στον πατέρα της να πω τα νέα…ξέρεις…η κόρη σου είναι ζωντανή, πάμε…η κόρη σου είναι ζωντανή! Είμαι σίγουρος ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, ήμουν σίγουρος ότι είχε πεθάνει.