Μανικιούρ στη Βολιβία: Εργασία, αλλά όχι βιοπορισμός

Bolivia - Nails

Πουά, ριγέ, κόκκινα, λευκά, μαύρα. Τα νύχια μου δείχνουν υπέροχα. Η Claudia (ψεύτικο όνομα) είναι ακατανόητα φλύαρη. Φωτογραφία: La Publica.

To άρθρο αυτό της Mabel Franco αρχικά δημοσιεύτηκε στην La Pública και αναδημοσιεύεται εδώ βάσει της συνεργασίας μας.

Ας την πούμε Claudia. Δεν είναι το πραγματικό της όνομα. Επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη για να προστατέψει τη δουλειά της. Δεν είναι και η πιο σπουδαία δουλειά, αλλά είναι η μόνη που έχει βρει και είναι τόσο ασταθής που δεν θέλει να ρισκάρει να προκαλέσει τις υποψίες του αφεντικού της.

Η Claudia είναι στα 20-κάτι. Είναι μητέρα δυο μικρών κοριτσιών και ο σύζυγός της δουλεύει σε φωτοτυπείο.

“Δεν είναι αρκετά όσα βγάζει, οπότε βοηθώ κι εγώ”.

Σπούδασε κομμωτική σε ένα ινστιτούτο, αλλά βρήκε δουλειά σε ένα σαλόνι περιποίησης νυχιών, όπου ζωγραφίζει σχέδια πάνω σε νύχια.

Σε ένα μαγαζί μεσαίου μεγέθους με μεγάλα παράθυρα στο δρόμο, στην περιοχή Σοποκάτσι, κεντρικά δυτικά της Λα Παζ στη Βολιβία, εκείνη κι άλλες τρεις κοπέλες κάθονται πίσω από τραπεζάκια και περιμένουν πελάτισσες που θέλουν να έχουν “ιδιαίτερα περιποιημένα” νύχια.

Είναι Τρίτη απόγευμα, οπότε δεν έχει και πολλή δουλειά. Μόνο μια μανικιουρίστα είναι απασχολημένη. Η Claudia κι οι υπόλοιπες ξεκουράζονται για λίγο, οι μισές πάνω στα τραπέζια.

Μπαίνει μια πελάτισσα και οι γυναίκες γρήγορα σηκώνονται.

Η Claudia ίσα που μιλάει. Είναι δύσκολο να την κάνεις να μιλήσει, ακόμα περισσότερο όταν είναι για τη δουλειά της. Καθώς το σχέδιο που επιλέχθηκε έχει πολλή λεπτομέρεια — κάθε νύχι και διαφορετικό σχέδιο — υπάρχει χρόνος να καμφθεί η αντίστασή της.

“Εγώ δουλεύω ημιαπασχόληση, αλλά υπάρχουν άλλες κοπέλες που δουλεύουν όλη μέρα. Εγώ κάνω απογεύματα”.

Από τις 14:00 μέχρι τις 21:00, λέει ύστερα.

Καθώς είναι ήδη 17:00, μια από τις κοπέλες βγαίνει έξω να τσιμπήσει κάτι: λίγα πιτάκια (εμπανάδας) για 1,50 μπολιβιάνο (περίπου 22 σεντς). Τσοντάρουν όλες.

Εφτά ώρες λοιπόν θεωρείται ημιαπασχόληση.

Πόσα βγάζεις;

Εξαρτάται. Το αφεντικό μας δίνει ένα ποσοστό από το τι πληρώνει κάθε πελάτης. Το ποσό που πληρώνει κάθε πελάτης εξαρτάται επίσης κι από το σχέδιο.

Η Claudia απέφυγε να απαντήσει πόσο ήταν το ποσοστό αυτό.

“Βγάζω περίπου 800 μπολιβιάνο (117 δολάρια) αν είναι κακός μήνας και μέχρι 1200 μπολιβιάνο (174 δολάρια) αν έχουμε δουλειά”, μου αποκάλυψε χαμηλόφωνα.

Πρέπει να την πιστέψω, αν και η Marcia, μια άλλη κυρία που δουλεύει στο κέντρο της Λα Παζ, σχολιάζει ότι δεν ισχύει πάντοτε αυτό.

Δεν υπάρχει υπογεγραμμένη σύμβαση με το Υπουργείο Εργασίας. Μόνο ένα ιδιωτικό συμφωνητικό που δεν περιλαμβάνει μπόνους. Η Claudia δεν είναι σίγουρη αν το αφεντικό της θα της δώσει κάτι παραπάνω στο τέλος του χρόνου.

“Μακάρι”.

Νύχι-νύχι, ζωντανεύει κι η συζήτηση. Χωρίς να το καταλάβει, η Claudia κατέληξε να μιλά για την πόλη καταγωγής της μητέρας της, την Caquiaviri.

“Την ξέρω”, της λέω. “Έχει εκεί μια όμορφη εκκλησία”.

Εκπλήσσεται. Για πρώτη φορά με κοιτάει κατάματα και χαμογελάει.

“Έχω ταξιδέψει πολύ στην περιοχή των Αλτιπλάνο”, λέω. “Έχω ακούσει ωραίες ιστορίες, καθώς και κάποιες τρομακτικές”.

Η Claudia ζωντανεύει και θυμάται το φόβο που ένιωσε με τη μικρή της αδερφή, όταν περπατούσαν σε μια πόλη το βράδυ χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά γεμάτη με ιστορίες με οράματα, ακόμα και UFO.

Πουά, ριγέ, κόκκινα, λευκά και μαύρα, τα νύχια μου φαίνονται υπέροχα. Η Claudia είναι απρόσμενα φλύαρη.

“Η κυβέρνηση αυτή μας καταστρέφει με τα διπλά τους μπόνους”, παραπονιέται.

Γιατί;

Τα πάντα έχουν αυξηθεί. Οι πωλητές στην αγορά λένε: έχουν λεφτά, ας πληρώσουν. Τους λέω ότι δεν παίρνουμε όλοι διπλά μπόνους, αλλά δεν τους νοιάζει. Αν γίνει καμιά πορεία εναντίον του μέτρου ή κάτι τέτοιο, θα πάρω μέρος.

Τέλος. Το τελευταίο πέρασμα από βερνίκι έγινε. Όσο φυσάω τα νύχια μου για να στεγνώσουν, η Claudia συμπληρώνει ένα δελτίο περιγραφής της δουλειάς που έγινε. Δεκαπέντε μπολιβιάνο (2,20 δολάρια), μέρος των οποίων τα δικαιούται η ίδια.

Marcia, η τελειομανής

 

Η Marcia είναι μια δυναμική γυναίκα.

“Όσοι δε με ξέρουν, νομίζουν ότι γυρεύω συνέχεια καβγά, αλλά δεν είμαι”.

Περιγράφει τον εαυτό της ως κάποια που θα μπορούσαν να τη θεωρήσουν ως ιδιοκτήτρια ενός σαλονιού μανικιούρ.

Το σαλόνι περιποίησης βρίσκεται ανάμεσα σε μια ομάδα γραφείων σε ένα κτίριο με λίγα παράθυρα. Μυρίζει τόσο πολύ χημικά, που “κάποιες φορές γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο ή νιώθω σχεδόν ναρκωμένη”, εξηγεί η Marcia, στα 30 και κάτι, μητέρα ενός νεαρού φοιτητή πανεπιστημίου, που ακόμα χρειάζεται τη βοήθειά της.

Στο μαγαζί βρίσκεται μονάχα ένας άντρας πίσω από ένα τραπέζι. Δεν περιποιείται νύχια, όμως, δουλειά του είναι να σημειώνει τι δουλειά κάνει το προσωπικό του αφεντικού.

Ο ιδιοκτήτης έχει στον πάνω όροφο άλλο ένα σαλόνι κομμωτικής και περιποίησης νυχιών.

Η Claudia ανέφερε ότι κάποιοι νεαροί ήθελαν να ασχοληθούν με το μανικιούρ, κάτι που με ενδιέφερε.

Η Marcia, κοιτώντας το νεαρό, του φώναξε: “Ξέρεις να φτιάχνεις σχέδια σε νύχια με στάμπες, ε;”

“Φυσικά και όχι”, είπε ο νεαρός με ντροπή.

Ο συνάδερφός τού εξήγησε: “Ανησυχεί μήπως ο κόσμος νομίζει ότι είναι γκέι”.

Η Marcia λέει πως έχει δουλέψει στο επάγγελμα τόσα χρόνια, που είναι πλέον ανεξάρτητη.

Αυτό σημαίνει ότι πληρώνει νοίκι στον ιδιοκτήτη και αγοράζει μόνη της τα βερνίκια νυχιών που χρησιμοποιεί. Σε αντάλλαγμα, μπορεί να εργάζεται στο σαλόνι ανεξάρτητα, χρεώνοντας δικές της τιμές.

Δεν υπάρχει μπόνους ούτε διακοπές ούτε ασφάλιση. Ζει κάθε μέρα στο έλεος του Θεού.

Πόσα βγάζεις;

Όχι αρκετά, η απάντησή της.

“Κι έτσι, δεν κάνω μόνο εδώ νύχια, δουλεύω και σε άλλους χώρους και ασχολούμαι και με την κομμωτική, κάτι που σπούδασα”.

Θα μπορούσες να αποκαλέσεις τη Marcia καλλιτέχνη. Ένα λουλούδι, απ’ όλα τα σχέδια, ξεκινά και αποκτά σκιά, μίσχο και φύλλα. Κι όλα αυτά στον μικροσκοπικό καμβά ενός νυχιού.

“Το πρόβλημα είναι ο ανταγωνισμός”, παραπονιέται.

Υπάρχουν πολλά μαγαζιά σαν αυτό και κάθε μέρα περισσότερες κοπέλες βγαίνουν στο επάγγελμα. Υπάρχουν και φοιτήτριες που έρχονται μόνο για 1-2 ώρες. Κάποιες κοπέλες είναι τόσο όμορφες, που τα αφεντικά τις επιλέγουν αμέσως.

Σχετικά με την πληρωμή, η Marcia εξηγεί ότι το αφεντικό δίνει στα νέα κορίτσια προμήθεια 35%, ενώ στις “παλιές” δίνει 50%.

“Κανείς δεν μπορεί να ζήσει κάνοντας μονάχα αυτή τη δουλειά”.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.