Το “Naciendo” είναι η νέα θεατρική πρόταση των Las Poderosas. Η εικόνα δόθηκε από την ομάδα και δημοσιεύεται με άδεια.
Μέσω διαδικασιών ανάνηψης και ενδυνάμωσης, η κολεκτίβα Las Poderosas [1] (Οι Ισχυρές) από τη Γουατεμάλα δίνει μία απάντηση στην έμφυλη βία μέσω του θεάτρου [2]. Οι παραστάσεις και οι δουλειές τους, που εκτίθενται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης [3] και στην περιοχή από το 2008, μάχονται για την επέκταση της ισότητας κι είναι ενάντια στην έμφυλη βία. Με αυτό τον τρόπο, μέσω παραστάσεων και αφηγήσεων, οι Las Poderosas αντιμετωπίζουν βαθιές ανισότητες σε μία χώρα που μαστίζεται από την έμφυλη βία. Για αυτές τις γυναίκες, το θέατρο είναι ένας τρόπος να θεραπεύσουν, να καταδικάσουν, να επικοινωνήσουν και να ευαισθητοποιήσουν σε μία χώρα όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ο.Η.Ε. Γυναικών [4], “2 γυναίκες δολοφονούνται, κατά μέσο όρο, κάθε μέρα”.
Για να τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας [5], παρουσιάζουμε τις αρχές τις κολεκτίβας ως τμήμα μιας προσέγγισης των διαφορετικών ειδών αγώνα για την ισότητα που χρησιμοποιούνται από και για τις γυναίκες της Λατινικής Αμερικής.
Η ομάδα δημιουργήθηκε μετά από ένα θεατρικό πειραματισμό κατά τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ “Σήμερα μπορώ να υπάρχω” του αργεντινού Marco Canale. Από αυτή την εμπειρία και έκτοτε, αυτή η ομάδα γυναικών αφοσιώθηκε στην εξερεύνηση σε βάθος της δύναμης των αφηγήσεων και της ομαδικής εξερεύνησης του κόσμου των συναισθημάτων. Παρ’ όλα αυτά, το κεντρικό σημείο της δουλειάς τους βασίζεται στο να φέρνουν στο φως τις διακριτές μορφές της βίας, από τις αυταπόδεικτες μέχρι και τις πιο αθόρυβες, οι οποίες κρύβονται στην καθημερινότητα και μπορούν να παρατηρηθούν μόνο συλλογικά. Το blog Heroínas [6] (Ηρωίδες) αναφέρεται στην ιστορία των Las Poderosas και σηματοδοτεί τις σημαντικότερες πλευρές της δουλειάς και της ιστορίας τους:
Το σαράκι του θεάτρου εισέβαλε στις καρδιές αυτών των επτά γυναικών και των παιδιών τους, οι οποίες αποφάσισαν να συνεχίσουν το σκηνικό μοντάζ και να κάνουν παρουσιάσεις στα μήκη και τα πλάτη της Γουατεμάλας. […] Από τα γυρίσματα της τύχης και από ένα όνειρο που είχε η Lesbia Téllez (μία από τις συμμετέχουσες), στο οποίο αυτές οι επιζήσασες της βίας εμφανίζονταν στη σκηνή ντυμένες μαχήτριες, γεννήθηκαν οι “Las Poderosas”. Μία μοναδική θεατρική ομάδα που έχει σκοπό να θεραπεύσει τα άτομα που έχουν υπάρξει θύματα βίας, μέσω της κάθαρσης και του δημιουργικού χώρου που προσφέρει το θέατρο. […] Όταν τις ρωτούν τι σημαίνει το θέατρο για αυτές, αυτή η “Justice League” των επτά ηρωίδων […] δε διστάζουν να διαβεβαιώσουν ότι είναι η σωτηρία τους και η μηχανή της αλλαγής στη ζωή τους.
Το τρέιλερ της κολεκτίβας δείχνει λίγο περισσότερα στοιχεία για τη μορφή και το στιλ δουλειάς στη σκηνή. Στο βίντεο μπορεί κανείς να δει τα μέλη των “Las Poderosas” να μοιράζονται τμήμα των δικών τους εμπειριών:
Ο άντρας μου με έστειλε στο θάνατο. Μου πυροβόλησαν την καρδιά. Έχασα το χέρι μου, αλλά απονεμήθηκε δικαιοσύνη.
Μέρος της δουλειάς των Las Poderosas είναι επίσης η συλλογική εργασία με γυναίκες από διαφορετικές περιοχές στη Γουατεμάλα ή και εκτός αυτής, με την οποία προσπαθούν να αναδείξουν το πρόβλημα της βίας και να βρουν λύσεις μέσω της ανταλλαγής εμπειριών. Ένα παράδειγμα αυτής της δουλειάς ήταν η συμμετοχή τους στους εορτασμούς της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Μη Βία ενάντια στις Γυναίκες [7], με “περίπου 60 γυναίκες προερχόμενες από 8 διαμερίσματα της επαρχίας Sololá [της Γουατεμάλας] [8], κάποιες εκ των οποίων ηγέτες και επιζήσασες της βίας”.
Στην πιο πρόσφατη δουλειά τους, με τίτλο “Naciendo [9]” [“Να γεννιέσαι”], η ομάδα εμβαθύνει στη θέαση των διαφορετικών όψεων της βίας και στην παρουσία τους στις ανάμεικτες παραδόσεις της Γουατεμάλας και στον επώδυνο πόλεμο που σημάδεψε τη χώρα [10], και προκάλεσε πάνω από 250.000 θανάτους. Ωστόσο, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο, αυτή η νέα πρόταση ανοίγει τη συζήτηση για το σώμα, το φύλο, και ακόμα πιο σημαντικό, την εσωτερική αναζήτηση:
Extracto de “Naciendo”. Publicada con permiso.
[Το “Naciendo”] Γεννήθηκε από μία διερεύνηση της σεξουαλικότητάς μας, της προέλευσής μας και του πολέμου. Μιλάμε με τις μητέρες μας, τις κόρες μας, τις εγγονές μας και με γυναίκες που επέζησαν της ένοπλης διαμάχης, ψάχνοντας τα ίχνη της ιστορίας μας, της χώρας μας, την ιστορία των σωμάτων μας. Τι είναι αυτό που ζούμε; Τι πρόκειται να ζήσουμε;Το να κάνουμε αυτή την παράσταση, να θυμόμαστε, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τις σκιές και το φως, να ονομάζουμε, να τραγουδάμε ή να λέμε για το πώς κάνουμε έρωτα, υπήρξε ένας τρόπος να κοιτάξουμε στα μάτια αυτόν τον τόσο στενό δρόμο που κάθε μία από εμάς φυλάει μέσα της.
Να τον κοιτάμε σα να ήταν ένα ποτάμι.
Είναι ο τόπος στον οποίο γεννιόμαστε.