Το παρόν άρθρο και ραδιοφωνική εκπομπή από την Kate McGee και τον φωτογράφο Miguel Gutierrez Jr. για το The World πρωτοεμφανίστηκε στο PRI.org στις 5 Νοεμβρίου 2015 και αναδημοσιεύεται εδώ βάσει συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.

Ξυπνάς, ντύνεσαι, μαζεύεις τα βιβλία σου, ίσως και ένα κολατσιό. Αυτή είναι η καθημερινή ρουτίνα για τους περισσότερους μαθητές. Στα σύνορα όμως Αμερικής-Μεξικού, κάποιοι μαθητές παίρνουν κάτι παραπάνω μαζί τους κατά την έξοδο – τα διαβατήριά τους. Η 19χρονη Arlet Burciaga είναι μία από αυτούς.

Η Arlet είναι ξύπνια πάνω από μία ώρα. Στέκεται στην ταπεινή κουζίνα του σπιτιού της στη Σιουδάδ Χουάρες, στο Μεξικό. Οι τοίχοι είναι κυρίως άδειοι, εκτός από μία μικρή επιγραφή που γράφει “Feliz” – Ευτυχία. Η μαμά της, Martha Florez Ibarra, μετράει πέσος.

Η Martha μόλις γύρισε σπίτι από τη βραδινή βάρδια στο εργοστάσιο αυτοκινήτων, όπου βγάζει περίπου 45 δολάρια την εβδομάδα. Μένουν μαζί με τα αδέρφια της Arlet, μία μικρότερη αδερφή και έναν μεγαλύτερο αδερφό, ο οποίος δουλεύει επίσης σε ένα εργοστάσιο στο Juárez. Η Martha δίνει στην Arlet 3 πέσος για το λεωφορείο και 4 για τα διόδια στη γέφυρα. Την αγκαλιάζει, την φιλάει, και μετά η Arlet ξεκινάει.

6:54 π.μ.

Η Arlet φεύγει για το σχολείο.

Μένει στο Μεξικό, αλλά το σχολείο της βρίσκεται στις ΗΠΑ — το Ινστιτούτο Lydia Patterson, ένα ιδιωτικό σχολείο μεθοδιστών στο Ελ Πάσο. Η Arlet θα μπορούσε να πάει σχολείο στο Μεξικό, αλλά όταν άκουσε από την εκκλησία της για το αμερικάνικο σχολείο, έκανε αίτηση και έλαβε πλήρη υποτροφία. Το σχολείο της δίνει ακόμα και χρήματα για να περνάει καθημερινά τα σύνορα — συν 20 δολάρια το μήνα για άλλα έξοδα.

6:59 π.μ.

Το λεωφορείο έρχεται ακριβώς τη στιγμή που η Arlet φτάνει στη στάση. Παρόλο που κυκλοφορούν πολύ λίγοι άνθρωποι στους δρόμους, το λεωφορείο είναι γεμάτο.

Η διαδρομή μέχρι τη γέφυρα είναι μικρή και για την Arlet αυτό το καθημερινό ταξίδι έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς της, ακόμα και αν δεν είναι κάτι τόσο απλό. “Δεν πιστεύω ότι είναι και τόσο φυσιολογικό,” λέει η Arlet , γελώντας ελαφρά. “Πιστεύω πως είναι μεγάλη υπόθεση να διασχίζεις τη γέφυρα κάθε μέρα. Είναι μεγάλη εμπειρία, επειδή δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει κάθε μέρα στη γέφυρα ή στο δρόμο προς το σπίτι.”

Η κάποτε γνωστή ως “παγκόσμια πρωτεύουσα δολοφονιών” Σιουδάδ Χουάρες ακόμα αναρρώνει οικονομικά από τη βία των σπειρών στη περίοδο μεταξύ 2009 και 2012. Αλλά τώρα, οι άνθρωποι και στις δυο πλευρές των συνόρων λένε πως νιώθουν ασφαλείς στην πόλη. Οι άνθρωποι που ζουν στο Ελ Πάσο και στη Χουάρες λένε πως υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά με τη ζωή στα σύνορα. Πέρα από τις τωρινές πολιτικές σχετικά με τη μετανάστευση, οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται σε καθημερινή βάση.

Μερικές φορές το πέρασμα μπορεί να γίνει δύσκολο. Όταν συμβαίνουν διάφορα, η ασφάλεια κάνει πιο σκληρά τα μέτρα και οι ουρές γίνονται πολύ μεγαλύτερες, όπως με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και τις βομβιστικές επιθέσεις στο μαραθώνιο της Βοστώνης. Άλλες φορές, η Arlet δεν μπορεί να περάσει γιατί, όπως και και κάποιος φυσιολογικός μαθητής, ξεχνάει πράγματα, μαζί και το διαβατήριό της.

7:05 π.μ.

Η Arlet φτάνει στα διόδια. “Σήμερα είναι μεγάλη η ουρά,” λέει, ενώ περπατάει. “Δεν ξέρω γιατί, αλλά πρέπει να μπούμε στη σειρά.” Στο τέλος της γέφυρας, υπάρχει μια μεγάλη πινακίδα που κρέμεται πάνω από το δρόμο. Γράφει “Feliz Viaje” . “Χαρούμενο ταξίδι, ή κάτι τέτοιο.”

Μερικά χρόνια πριν, η Arlet θα αντιμετώπιζε δυσκολία στο να μεταφράσει από τα ισπανικά στα αγγλικά. Πριν ξεκινήσει τα μαθήματα στο Lydia Patterson, μιλούσε μόνο ισπανικά και δεν είχε βρεθεί ποτέ στις ΗΠΑ. “Οι καθηγητές μου μιλούσαν και εγώ ήμουν με μια έκφραση τύπου, “δεν καταλαβαίνω”. Και ήταν μια πολύ πολύ δύσκολη στιγμή για μένα.”

7:15 π.μ.

Πέντε λεπτά αφού διασχίσει τη γέφυρα, η Arlet πηγαίνει προς το αμερικάνικο τελωνείο. Από τους 435 μαθητές στο σχολείο της, το 70% διασχίζουν καθημερινά τα σύνορα. Κάποιοι είναι πολίτες των ΗΠΑ που μένουν στο Μεξικό.

Άλλοι, όπως η Arlet, είναι Μεξικανοί. Η Arlet περιμένει στην ουρά με τη φίλη της Vicki. Συνήθως υπάρχει μια ξεχωριστή ουρά για τους μαθητές. Σήμερα είναι κλειστή.

“Είναι άδικο,” λέει η Vicki. “Δεν υπάρχουν αρκετοί υπάλληλοι της υπηρεσίας μετανάστευσης σήμερα.”

“Ποια ουρά προχωράει γρηγορότερα;” ρωτάει η Arlet. “Αυτή ή εκείνη;”

“Και έκλεισαν την ουρά για τους μαθητές, που είναι απαραίτητη,” λέει η Vicki, αγνοώντας την Arlet.

Μπροστά τους, τραβούν στην άκρη έναν άνδρα. Ο πράκτορας ελέγχει το διαβατήριό του και τον πηγαίνει σε ένα άλλο δωμάτιο.  “Μήπως δεν έχει τα έγγραφα που απαιτούνται;” αναρωτιέται η Arlet. “Νομίζω πως είναι ύποπτος.”

Περνάν μερικά λεπτά μέχρι ένας άλλος πράκτορας να τους κάνει νόημα και να ελέγξει τα διαβατήριά τους.

“Που πηγαίνετε;” ρωτάει ο αστυνομικός.

“Στο Escuela,” απαντάει η Arlet.

Σχετικό: Global Nation Education

7:45 π.μ.

Η Arlet περνάει στο τελωνείο χωρίς κάποιο πρόβλημα. Στο Ελ Πάσο είναι ολομόναχη. Η μητέρα της δεν έχει διαβατήριο και δεν μπορεί να περάσει τα σύνορα. Αν κάτι συμβεί στην Arlet όσο είναι στην αμερικάνικη πλευρά, η μαμά της δεν μπορεί να πάει να τη βοηθήσει.

7:55 π.μ.

Η Arlet φτάνει στο σχολείο. Τότε πηγαίνει στο κυλικείο του σχολείου για πρωινό. Το Lydia Patterson παρέχει δωρεάν πρωινό και μεσημεριανό σε όλους τους μαθητές του.

8:30 π.μ.

Η Arlet ξεκινάει τη μέρα με το μάθημα των αγγλικών. Παρακολουθεί τρία μαθήματα αγγλικών κάθε μέρα. Αυτή την εβδομάδα έχει εξετάσεις σε κάθε μάθημα.

Σχεδόν όλοι οι μαθητές του σχολείου αποφοιτούν και πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο. Το σχολείο έχει στενές σχέσεις με κολέγια Μεθοδιστών σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ. Βοηθούν τους μαθητές με τη διαδικασία των αιτήσεων και την απόκτηση υποτροφιών. H Socorro de Anda, πρόεδρος του Lydia Patterson, πιστεύει πως ένα πτυχίο πανεπιστημίου θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή της Arlet— αλλά και της οικογένειάς της. “Έχουμε δει τόσες πολλές οικογένειες να βγαίνουν από τη φτώχεια, επειδή ένα παιδί τα κατάφερε και πήγε στο πανεπιστήμιο”, λέει.

3:05 μ.μ.

Η σχολική μέρα έφτασε στο τέλος της, αλλά η Arlet δεν τελείωσε ακόμα. Οι μαθητές δουλεύουν μετά το σχολείο για τις υποτροφίες τους, βοηθώντας με δουλειές γραφείου ή εποπτικές.

4:21 μ.μ.

Η Arlet ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής. Έπειτα από τρία χρόνια καθημερινής μετακίνησης στα σύνορα, η Arlet δηλώνει κουρασμένη, αλλά ξέρει πως όλο αυτό αξίζει. Συγκεκριμένα λέει: “Πιστεύω πως είναι μια ευλογία από το Θεό για μένα, επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω μια νέα κουλτούρα, την αμερικάνικη κουλτούρα, να αποκτήσω νέες εμπειρίες στη ζωή μου.”

Τώρα, η Arlet είναι έτοιμη για ένα νέο ταξίδι: αυτό του πανεπιστημίου. Δεν είναι βέβαια ξεκάθαρο ακόμα. Ελπίζει να είναι στις ΗΠΑ. Αν γίνει έτσι, μπορεί να αφήσει το διαβατήριό της σπίτι.

Μοιράσου τις σκέψεις και τις ιδέες σου στο Facebook στο Global Nation Exchange, στο Twitter @globalnation, ή επικοινώνησε μαζί μας εδώ.