[1]Αυτό το άρθρο γράφτηκε αρχικά [1] από τον Héctor Lozano González [2] και εκδόθηκε από το Tea After Twelve [3]. Τώρα αναδημοσιεύεται και προσαρμόζεται για το Global Voices στο πλαίσιο μίας συμφωνίας αναδημοσίυεσης και ύστερα από άδεια.
Άκουσα το όνομά της για πρώτη φορά σε μια συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση, αφού είχε μόλις κερδίσει τις δημοτικές εκλογές: Luisa Revilla, η πρώτη διεμφυλική πολιτικός του Περού. Ήταν μία μοναδική είδηση, για να πούμε την αλήθεια, σε μια εποχή που τα πολιτικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στο Περού ήταν θέμα συνεχούς συζήτησης στο Κογκρέσο. Η Luisa Revilla, όμως, ήταν απασχολημένη κατακτώντας το πρώτο πολιτικό ρόλο της ως σύμβουλος στο δήμο της La Esperanza [4], μίας συνοικίας στα προάστια της δεύτερης μεγαλύτερης μητρόπολης του Περού, της Τρουχίγιο. Της τηλεφώνησα και την ρώτησα αν θα μπορούσα να τη δω για μία συνέντευξη.
Η γειτονιά της Luisa [στην οποία εργάζεται] είναι ένας από τους άτυπους οικισμούς στα άκρα της πόλης. Σε αναζήτηση προσιτού οικονομικά ζωτικού χώρου, όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαμβάνουν υπανάπτυκτες περιοχές στις πλαγιές των βουνών που περιβάλλουν την πόλη. Αυτά τα μέρη έχουν γίνει νέες γειτονιές, αλλά βρίσκονται εκτός της εμβέλειας της υπάρχουσας υποδομής της πόλης και έχουν έλλειψη δρόμων και αξιόπιστης παροχής νερού και ηλεκτρικού ρεύματος. Το να φέρει αυτές τις βασικές υπηρεσίες σε αυτές τις περιθωριοποιημένες περιοχές είναι σήμερα μία από τις κύριες πολιτικές ανησυχίες της Luisa.
Το σπίτι που λαχταρούσε ως παιδί
Η Luisa με υποδέχεται στο σπίτι της, ένα σπίτι στο οποίο έχει δώσει την καρδιά της, χτίζοντάς το σε μια περιοχή όπου δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από άμμο και ένα ζευγάρι παραπηγμάτων από ξύλα και ύφασμα. Σήμερα είναι τελειωμένο, και γι’ αυτήν αντιπροσωπεύει το σπίτι που λαχταρούσε ως παιδί. Στον κάτω όροφο θα βρείτε την επιχείρησή της με τα video game, την οποία διατηρεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η Luisa ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο, αφότου δέχτηκε ένα γενναιόδωρο χρηματικό ποσό για την εργασία της δίπλα σε έναν Βόρειο-Αμερικάνο φίλο της για δύο χρόνια. Ήταν αυτός ο φίλος, ο οποίος προέτρεψε την Luisa να ζήσει τη ζωή με τον τρόπο που αισθάνονταν ότι ήταν γραφτό της: ως γυναίκα.
Αφού εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα της ως παιδί, η Luisa και η μητέρα της ήταν αναγκασμένοι να ζήσουν αυτό που εκείνη μπορεί να περιγράψει ως τρόπο ζωής των “τσιγγάνων”: “Μετακινούμασταν από το ένα μέρος στο άλλο, ψάχνοντας για σπίτια όπου θα μπορούσαμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας παρά τη φτώχεια”, θυμάται.
“Λυπόμουν επειδή δεν είχα μια ‘παραδοσιακή’ οικογένεια, με κάποιον να με υπερασπιστεί ενάντια στην κακοποίηση και στις θηριωδίες εναντίον μου λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού μου κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μου, στην εφηβεία και στη νιότη μου. Πέρασα στη σεξουαλική εργασία στη Λίμα σε ηλικία δεκαέξι ετών…”
“Στράφηκες στην πορνεία;” Ρώτησα.
“Όχι! Στην ‘σεξουαλική εργασία’, με διορθώνει.
“Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ‘σεξουαλική εργασία’ και στην πορνεία;”
“Είναι το ίδιο, μόνο που ακούγεται πιο κομψό να πεις ‘σεξουαλική εργασία’,” μου εξηγεί, γελώντας με την διευκρίνιση. “Ήταν λόγω έλλειψης καθοδήγησης στο σπίτι. Θαύμαζα πραγματικά τα κορίτσια που ασχολούνταν με αυτό. Μαθαίνεις να επιβιώνεις. Μπορείς να μάθεις ότι υπάρχουν εξίσου καλοί και κακοί άνθρωποι. Αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κόσμος δεν ήταν για μένα. Ήταν φρικτό… φρικτό. Ήταν το χαμηλότερο επίπεδο που είχα βυθιστεί ποτέ. Ένιωσα βρώμικη, ακάθαρτη και ανάξια. Άκουσα την καρδιά μου και επέστρεψα στο Trujillo, όπου μπήκα στο ιεροδιδασκαλείο της Καθολικής ιεραποστολικής σύναξης των Redemptorist Brothers.”
Το να γίνω πολιτικός: “Να ‘μαι!”
Στην ηλικία των 44, η Luisa, που γεννήθηκε ως Luis Alfredo Revilla Urcia, έπρεπε να τροποποιεί την γκαρνταρόμπα της και τον τρόπο ομιλίας της ανάλογα με το πού ήταν επικεφαλής κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Παρά το γεγονός αυτό, μετά από περισσότερες από 200 ημέρες στην εξουσία, είναι προφανές ότι η είσοδός της στην πολιτική δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε κόλπο για να προκαλέσει διαμάχη. Είναι σήμερα γενική γραμματέας του Δημάρχου, δημοτική σύμβουλος και επικεφαλής του έργου για το JUVES, ένα συμβούλιο της γειτονιάς που έχει ως στόχο τη βελτίωση της κατάστασης της ασφάλειας στην κοινότητα.
Ο Elidio Espinoza, δήμαρχος του Trujillo και αυτός που ζήτησε από την Luisa να κατέβει ως σύμβουλος, ξαναθυμάται την ημέρα που της ζήτησε να συμμετέχει μαζί του:
“Ήταν η μέρα που ορκίζονταν οι επιτροπές της περιοχής La Esperanza.” Σε αυτήν την περίπτωση, κάθε πολιτικό κόμμα παρουσιάζει την ομάδα εργασίας του για τις επερχόμενες εκλογές. Πολύ συχνά όμως, οι εκπρόσωποι των μικρότερων κομμάτων απειλούνται από τα μέλη των πιο ισχυρών πολιτικών ομάδων. Αυτό είναι που συνέβη στους υποστηρικτές του Elidio Espinoza: “Πολλοί από αυτούς που κάλεσε αποθαρρύνθηκαν από την πίεση από τους πολιτικούς μας αντιπάλους.” Μόνο τρεις συμμετέχοντες παρέστησαν, μεταξύ των οποίων και η Luisa. “Μόλις την είδα, της προσέφερα την ευκαιρία να ενταχθεί στο κόμμα και να καταλάβει μία από τις ηγετικές θέσεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανταποκρίθηκε στην προσφορά με ενθουσιασμό: ‘Να ‘μαι!'”
Ένας πολιτικός δεσμευμένος από τον λαό
Στο πίσω μέρος του γραφείου της, βλέπω μια σειρά από περούκες σε διάφορα χρώματα. Είχα αρχικά υποθέσει ότι τα μαλλιά της ήταν φυσικά μακριά, αλλά τώρα βλέπω πως έκανα λάθος. Η Luisa είναι μία ψηλή, εύσωμη γυναίκα. Φοράει ένα καπέλο του μπέιζμπολ και μία μαύρη, αθλητική ενδυμασία, δεν είναι η συνηθισμένη ενδυμασία για μια σύμβουλο.
“Δεν μου αρέσει να είναι στο γραφείο,” εξηγεί καθώς φεύγουμε για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας γύρω από την La Esperanza. “Μου αρέσει η επιτόπια έρευνα, η δράση, η επαφή με τους ανθρώπους, υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνω.” Καθώς μου κάνει περιήγηση στην περιοχή της, μπορώ να δω τον αντίκτυπο της δουλειάς της και της προσωπικής παρουσίας της: Οι άνθρωποι την αναγνωρίζουν, την ακούνε, και είναι πρόθυμοι να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα βλέπουν. Στα εργοτάξια της πόλης, είναι προφανές ότι πραγματικά εργάζονται καθημερινά για να δημιουργήσουν δρόμους για να δώσουν στους ανθρώπους πρόσβαση σε νερό, σε ηλεκτρικό ρεύμα, και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Χτίζουν έναν αθλητικό και ψυχαγωγικό χώρο, μια αγορά και ένα σχολείο. Ένας αυτοκινητόδρομος δεν θα φέρει μόνο αυτοκίνητα, αλλά και ανάπτυξη.
Οι διεμφυλικοί πολιτικοί γράφουν ιστορία
Η Luisa έχει γράψει ιστορία. Είναι ασυναίσθητα μέρος μιας ομάδας διεμφυλικών γυναικών, που αναλαμβάνουν ρόλους σε θέσεις στα ΜΜΕ και καταλαμβάνουν πολιτικά γραφεία στη Λατινική Αμερική. Η πρώτη ήταν η Zuliana Araya Gutiérrez, πρώην Enrique, η οποία έγινε η πρώτη διεμφυλική σύμβουλος στο Βαλπαραΐζο της Χιλής το 2012. Την ίδια χρονιά, μία Κουβανή που ονομάζεται Adela (πρώην José Hernández Agustín) κατάφερε να γίνει δημοτική εκπρόσωπος για το κόμμα “Λαϊκή Εξουσία” στη γενέτειρα πόλη της Caibarién.
Αυτές οι τρεις γυναίκες δείχνουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός ή ο ρόλος του φύλου δεν επηρεάζουν ούτε μειώνουν τον ρόλο τους. Αντιθέτως: Είναι σαφές ότι συνδέονται απόλυτα με τους φτωχότερους πληθυσμούς στις αντίστοιχες δικαιοδοσίες τους. Αν το δούμε αυτό ως ένα φαινόμενο κοινωνικής δικαίωσης για την ΛΟΑΤ κοινότητα, δεν θα ήταν έκπληξη αν ένα τέταρτο μέλος προσχωρούσε σύντομα σε αυτή τη λίστα των πρωτοπόρων. Είναι ευρέως γνωστό ότι η Tamara Adrián, δικηγόρος στο επάγγελμα, μπορεί να θέσει υποψηφιότητα για την Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας φέτος, το 2015, για παράδειγμα. [Νεότερα: Η Tamara Adrián κέρδισε μία θέση στην Εθνοσυνέλευση [5]σε αυτές τις εκλογές.]
“Τι πιστεύεις για το νομοσχέδιο που υποστηρίζει την συμβίωση μεταξύ συντρόφων του ιδίου φύλου στη χώρα μας;” ρωτάω την Luisa.
“Νομίζω ότι πρέπει να υποστηρίξω την πρόταση διότι είμαι μέλος αυτών των μειονοτήτων. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο.”
Η απάντησή της με εκπλήσσει. “Γιατί δεν θεωρείς ότι είναι σημαντικό;”
“Για μένα, η πραγματική νίκη θα είναι την ημέρα που η ταυτότητά μου θα με αναγνωρίζει ως γυναίκα. Luisa αντί για Luis.”
“Έκανες ποτέ κάποιου είδους επέμβαση;”
“Όχι… Είμαι μια γυναίκα στο σώμα ενός άνδρα, αλλά δεν θα υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση. Μου αρέσει το σώμα μου. Ό, τι βλέπεις είναι φυσικό και ποτέ δεν θα καταστρέψω τον εαυτό μου. Δεν χρειάζομαι μια αλλαγή φύλου για να ξέρω ότι είμαι γυναίκα. Νιώθω σαν γυναίκα και σκέφτομαι σαν γυναίκα.”
Η ημέρα που η Luisa ορκίστηκε για να γίνει σύμβουλος σε μια δημόσια εκδήλωση, παρουσίασε τον εαυτό της ως άντρα, αν και αμέσως διευκρίνισε δημοσίως ότι θα πρέπει να αναγνωριστεί ως γυναίκα, δεσμευόμενη από τις πολιτικές της ανοχής και της μη διάκρισης.
Συνεχίζει σε αυτό το πνεύμα σήμερα, να εργάζεται ως διεμφυλική γυναίκα για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων στην περιοχή της για να γίνουν δεκτοί όπως είναι.
Αυτό το άρθρο γράφτηκε αρχικά [1] από τον Héctor Lozano González [2] και εκδόθηκε από το Tea After Twelve [3]. Τώρα αναδημοσιεύεται και προσαρμόζεται για το Global Voices στο πλαίσιο μίας συμφωνίας επαναδημοσίυεσης και ύστερα από άδεια.