Η Zenith Irfan αψήφησε τα πακιστανικά κοινωνικά στερεότυπα και ξεκίνησε τιμώντας την κληρονομιά του πατέρα της ένα ταξίδι με μοτοσικλέτα σε ολόκληρο το Πακιστάν, από τη Λαχώρη μέχρι το Κασμίρ. Ελπίζει πως το blog και τα βίντεό της θα ενθαρρύνουν μελλοντικούς αναζητητές της περιπέτειας, που θέλουν να βάλουν τέλος στα φυλετικά στερεότυπα στο Πακιστάν. Πηγή: 1 Girl 2 Wheels/FB

Αυτό το άρθρο του David Leveille για το The World αρχικά δημοσιεύτηκε στο PRI.org στις 4 Φεβρουαρίου 2015 και αναδημοσιεύεται εδώ βάσει συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.

Υπάρχουν διάφορες ιδέες για το τι είναι ελευθερία.

Τουλάχιστον μία όμως είναι απλά να φύγεις με μια μοτοσικλέτα — προς οποιαδήποτε κατεύθυνση — όσο γρήγορα κι όσο μακριά σου λέει η καρδιά σου.

Η Zenith Irfan περιγράφει τον εαυτό της ως “μια 21χρονη Αιγόκερω σε ένα επικό ταξίδι με μοτοσικλέτα στα εδάφη του Πακιστάν, με μοναδικό εφόδιο την ελεύθερη ψυχή της”. Ξεκίνησε το ταξίδι αυτό το περασμένο καλοκαίρι. Ανάμεσα στα λίγα πράγματα που κουβάλησε μαζί της ήταν και η σκέψη πως οι ιστορίες της θα αποτελέσουν οδηγό για μελλοντικές γυναίκες που αναζητούν την περιπέτεια και θέλουν να βάλουν τέλος στα φυλετικά στερεότυπα στο Πακιστάν.

Η Zenith λέει πως ο πατέρας της, που πέθανε σε νεαρή ηλικία, την ενέπνευσε να κάνει το ταξίδι αυτό.

“Όταν ήμουν 12 ετών, η μητέρα μου κι εγώ χαζεύαμε κάτι οικογενειακές φωτογραφίες και η μητέρα μού είπε ‘ο πατέρας σου ήθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με μια μοτοσικλέτα’ και μου έλεγε πώς αυτό ήταν το όνειρό του κι ότι δεν κατάφερε ποτέ να το πραγματοποιήσει, γιατί έζησε πολύ λίγο. Κι η μητέρα μου είχε αυτή την απίστευτη ιδέα να ακολουθήσω εγώ το όνειρο αυτό το δικό του, σαν κληρονομιά για τον πατέρα μου… γιατί στην κουλτούρα μας συνήθως δεσμευόμαστε από κάποιους περιορισμούς. Για παράδειγμα, οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά να πάνε ταξίδι ή να διασκεδάσουν λόγω της κουλτούρας γύρω μας. Είναι μια πολύ περιοριστική κουλτούρα”.

Κάνοντας ένα βήμα παραπέρα από τα πολιτισμικά αυτά όρια και έχοντας την ενθάρρυνση της μητέρας της και του αδερφού της, η Zenith διέσχισε όλο το Πακιστάν με μοτοσικλέτα κατά τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 2015.

Στην πόλη, τα παιδιά αιχμαλωτίζονται από τον τεχνητό κόσμο παιχνιδιών και gadgets. Υπάρχουν όμως φιλόδοξες ψυχές στα βουνά του Κασμίρ. Αυτοί οι μικροί άγγελοι περπατάνε κάθε μέρα 2-3 μίλια, μόνο και μόνο για να διαβάσουν λίγες αράδες. Πράγματι, όσοι έχουν λιγότερα είναι πνευματικά προικισμένοι, περισσότερο από τους έχοντες. Πηγή: 1 Girl 2 Wheels

“Όταν διέσχισα το Πέρασμα Khunjerab, είναι το πέρασμα που συνδέει το Πακιστάν με την Κίνα, ήταν ένας τύπος κοντά στο σημείο ελέγχου και μου έλεγε πως δεν έπρεπε να οδηγώ μοτοσικλέτα και να γυρίσω πίσω σπίτι μου. Και απλά του χαμογέλασα και τον προσπέρασα, σαν να “έσβησα” το σχόλιό του. Αυτό ήταν και το μοναδικό αρνητικό σχόλιο που έλαβα. Ποτέ δεν άκουσα καμία απειλή”.

“Ο Προφήτης Μωάμεθ έλεγε ‘Μη μου πεις πόσο μορφωμένος είσαι, πες μου πόσο ταξίδεψες’. Αυτό το ρητό μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου. Η γνώση που έχουμε από βιβλία και αναγνωστικά μπορεί να ανοίξει τη φαντασία μας, αλλά δεν ανοίγει την πύλη στην εμπειρία. Το να ταξιδεύεις, να σκαρφαλώνεις σε δέντρα και να πιάνεις πεταλούδες ενεργοποιεί τις αισθήσεις μας. Το να κάνεις μια σύντομη κουβέντα με έναν ντόπιο χωρικό, που μαζεύει βαμβάκι από από τις λευκές φυτείες, ανοίγει το παράθυρο της γνώσης και της εμπειρίας, μέσα από το οποίο μαθαίνουμε κουλτούρα και ιστορίες, ιστορίες που δεν έφτασαν ποτέ να γίνουν λογοτεχνήματα”.

“Οι μοτοσικλέτες θεωρούνται ένα από τα πιο επικίνδυνα μέσα για να ταξιδέψει κανείς. Βασικά, εγώ θέλω όλοι να ταξιδεύουν με μοτοσικλέτα αντί με αυτοκίνητο, γιατί μια μοτοσικλέτα σου δίνει μια άποψη 360 μοιρών από τα πάντα όσα είναι γύρω σου. Μπορείς να δεις τον αέρα, τον ήλιο και κυριολεκτικά διαπερνάς καθεμιά εμπειρία σωματικά, νοητικά και πνευματικά. Ενθαρρύνω όλο τον κόσμο να υιοθετήσει μια μοτοσικλέτα ως τον ταξιδιωτικό του σύντροφο”.

Δείτε ένα βίντεο από κάποια ταξίδια της Zenith στο Facebook εδώ.