Η Shreesha Duwal κάνει θελήματα στον προσωρινό καταυλισμό Bhaktapur, όπου μετακόμισαν αυτή και η οικογένειά της αφότου το σπίτι τους καταστράφηκε στο σεισμό του 2015 στο Νεπάλ. Πηγή: Sonia Narang
To άρθρο αυτό από την Sonia Narang [1] αρχικά δημοσιεύτηκε στο PRI.org [2] στις 21 Αυγούστου 2016 και αναδημοσιεύεται εδώ βάσει συμφωνίας διαμοιρασμού περιεχομένου.
Όταν η Shreesha Duwal με πηγαίνει στο πατρικό της σπίτι στο Μπακταπούρ, έξω από το Κατμαντού, υπάρχει μια τεράστια τρύπα και σωροί από τούβλα. Το πολυώροφο κτίριο κατέρρευσε στον περσινό σεισμό.
“Υπήρχαν 20 σπίτια εδώ, και τα 20 καταστράφηκαν”, λέει η ίδια.
“Η καρδιά μου πονά που στέκομαι εδώ. Πονάω που βλέπω ότι και των αλλωνών τα σπίτια καταστράφηκαν κι αυτά”.
Κάτω από τα συντρίμμια είναι θαμμένα βιβλία και ρούχα, μεταξύ των οποίων και οι σχολικές της φόρμες.
Τώρα ζει με τη μητέρα της, τον πατέρα της, τον αδερφό και τον παππού της σε μια τσίγκινη παράγκα με ένα δωμάτιο, σε έναν καταυλισμό φιλοξενίας εκτοπισθέντων, όπου ζουν 60 οικογένειες.
Πέρασε σχεδόν ενάμισης χρόνος από το σεισμό 7,8 βαθμών Ρίχτερ, που κατέστρεψε πόλεις και χωριά σε ολόκληρο το Νεπάλ στις 25 Απριλίου 2015. Προκάλεσε το θάνατο τουλάχιστον 8.000 ανθρώπων και άφησε χιλιάδες άστεγους. Πολλοί όμως, όπως η οικογένεια Duwal, αναμένουν μια ανάκαμψη που δεν έχει ξεκινήσει καν σχεδόν. Η κυβέρνηση του Νεπάλ δεν έχει ακόμα εγκρίνει σχέδια για την ανακατασκευή των σπιτιών.
Στον καταυλισμό της Shreesha, δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό και πρέπει να μαγειρεύουν έξω, φτιάχνοντας βραδινό μες στο σκοτάδι υπό το φως της φωτιάς. Οι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από αυλακωτά μεταλλικά φύλλα και για στέγη έχουν ένα μουσαμά. Τα ρούχα κρέμονται από μακριά σύρματα δίπλα σε μεγάλα σακιά ξέχειλα με μαλλί. Η Shreesha και η μητέρα της πλέκουν γάντια για να κερδίζουν επιπλέον χρήματα.
Η Shreesha προσπαθεί να αστειευτεί για τους τεράστιους αρουραίους, που τρέχουν τριγύρω από την παράγκα. “Έχουμε σκοτώσει ήδη πάρα πολλούς”, λέει. “Αλλά όσους και να σκοτώσουμε, φαίνεται πως ο αριθμός τους μένει ο ίδιος”.
Δεν γλιτώνουν ούτε από τον καιρό.
“Κάνει πολλή ζέστη εδώ”, λέει. “Όταν έρχεται καταιγίδα, ο αέρας φυσάει τη σκόνη μέσα και λερώνει τα πάντα στο μικρό μας δωμάτιο. Όταν βρέχει, τρέχει το νερό μέσα”.
Σαν παιδί, ενοχλείται περισσότερο με το ότι δε λειτουργεί σωστά η τηλεόραση.
“Ανάβει μόνο η μισή οθόνη, όταν προσπαθούμε να ανοίξουμε την τηλεόραση”, λέει. “Οπότε, σκέφτομαι, ποιος ο λόγος;”
Η Shreesha είναι μια κεφάτη μαθήτρια γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά δυσκολεύεται να διαβάσει τα μαθήματά της με την ατέλειωτη φασαρία από τις κατασκευές απέναντι στο δρόμο.
Όταν πάει σχολείο, τα άλλα παιδιά την κοροϊδεύουν, επειδή είναι άστεγη.
“Δεν έχεις καν σπίτι για να μείνεις”, της λένε. “Πώς μένεις σε ένα δωμάτιο;”
Ο καταυλισμός για τους εκτοπισθέντες από το σεισμό προοριζόταν να είναι προσωρινός, αλλά η κυβέρνηση καθυστερεί να δώσει κονδύλια για την ανακατασκευή των σπιτιών. Κατά μεγάλη ειρωνεία, ο πατέρας της Shreesha είναι εργάτης σε οικοδομές, χτίζοντας τα σπίτια άλλων ανθρώπων. Με τα λίγα χρήματα που κερδίζει, πληρώνει τα δίδακτρα των παιδιών του.
“Νομίζω πως θα πρέπει να μείνουμε εδώ για πολύ πολύ χρόνο”, λέει η Shreesha.
Η Shreesha Duwal εκεί που ήταν το πατρικό της σπίτι στο Μπακταπούρ του Νεπάλ. Πηγή: Sonia Narang
Λίγες μέρες αφότου γνώρισα την Shreesha, συναντώ τη διευρυμένη της οικογένεια για να γιορτάσουμε το Νεπαλέζικο Νέο Έτος. Με πάνε μέχρι ένα μικροσκοπικό σκοτεινό δωμάτιο στον τρίτο όροφο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου δίπλα στο παλιό τους σπίτι. Είναι σαθρό και το πάτωμα τραντάζεται, κάθε φορά που περπατά κάποιος, αλλά είναι αποφασισμένοι να γιορτάσουν κάπου εκτός καταυλισμού.
Πίνουμε σόδα Mountain Dew και τρώμε ρύζι με λαχανικά. Φαίνονται ξέγνοιαστοι και το γεύμα περνάει όλο γέλια. Από το παράθυρο, η παλιά τους γειτονιά μοιάζει ακόμα με βομβαρδισμένη πολεμική ζώνη.
Όταν ρωτώ την Shreesha τι την κάνει να συνεχίζει, η απάντησή της είναι ευθεία.
“Το όνειρό μου να αποκτήσω το δικό μου σπίτι μια μέρα, το δικό μου δωμάτιο. Αυτό μου δίνει δύναμη”.
Έπειτα από το πρωτοχρονιάτικο γεύμα, η Shreesha, ο πατέρας της και τα ξαδέρφια της με οδηγούν μέσα από ένα λαβύρινθο ιστορικά σοκάκια όλο γιορτή κοντά στο παλιό της σπίτι. Δοκιμάζουμε λίγο από τη περίφημη λιχουδιά “King Curd” του Μπακταπούρ, ένα γευστικότατο γλυκό γιαούρτι, και σταματάμε σε μια τελετή ενός ναού για να ακούσουμε τη μουσική.
Αυτή τη στιγμή, η Shreesha φαίνεται πραγματικά χαρούμενη.