“Ύστερα από πάνω από τριάντα χρόνια, αισθάνομαι σαν μητέρα ξανά. Τα εγγόνια μού θυμίζουν τα παιδιά μου που φρόντιζα. Θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες για την Ημέρα της Μητέρας και ελπίζω ότι ο επόμενος χρόνος θα είναι καλύτερος για εμάς και για όλον τον κόσμο.” – Mouna Abdelahad.
Φωτογραφία από Antoine Entabi/Syrian Eyes of the World

“Από την αρχή της Συριακής Κρίσης το 2011, αυτά που βλέπουμε για τη Συρία δεν είναι πάντοτε ωραία. Είναι μία λυπηρή πραγματικότητα· όμως, για να μην ξεχάσουμε τους ανθρώπους πίσω από τις διαμάχες, αποφασίσαμε να δείξουμε στον κόσμο άλλα πρόσωπα, άλλες πραγματικότητες.” Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που επελέγησαν για να περιγράψουν την ιδέα πίσω από το “Syrian Eyes of the World” (Τα Συριακά Μάτια του Κόσμου), ένα διεθνές φωτογραφικό project που δημιουργήθηκε από τον Youssef Shoufan και φιλοξενήθηκε από το “La Maison de la Syrie” (Το Σπίτι της Συρίας).

Η φωτογραφική συλλογή έχει ως αποστολή την αρχειοθέτηση “αυτού του μέρους της Ιστορίας στο οποίο ζούμε, την ιστορία αυτού του μωσαϊκού εθνών που έζησε ειρηνικά για χιλιάδες χρόνια, αλλά τώρα περνάει δύσκολες στιγμές”. Το project δεν είναι θρησκευτικό και συνεργάζεται μόνο με όσους έχουν “σεβασμό, ποιότητα και αισθητική”.

Μιλώντας στο Global Voices Online, o Youssef Shoufan περιέγραψε την ιστορία του και πώς οδηγήθηκε στο project Syrian Eyes:

I'm an independent multimedia author born in Damascus and loosely based in Montreal. My passion for traveling, people, words and photography are united in this first collaborative project I created which is Syrian Eyes of the World. My curiosity led me to studies in journalism, and this academic background, combined with my passion for art, are two elements present with this photographic project: information that is presented in an aesthetic way, in our case with a social purpose.

Είμαι ένας ανεξάρτητος συγγραφέας πολυμέσων, γεννήθηκα στη Δαμασκό και πλέον διαμένω κυρίως στο Μόντρεαλ. Τα ενδιαφέροντά μου για τα ταξίδια, τους ανθρώπους, τις λέξεις και τη φωτογραφία ενώνονται σε αυτό το πρώτο συλλογικό project που δημιούργησα, το Syrian Eyes of the World. Η περιέργειά μου με οδήγησε σε σπουδές δημοσιογραφίας και αυτό το ακαδημαϊκό ιστορικό, μαζί με το πάθος μου για την τέχνη, είναι δύο στοιχεία παρόντα σε αυτό το φωτογραφικό project: πληροφορία που παρουσιάζεται με καλλιτεχνικό τρόπο, στην περίπτωση μας με κοινωνικό στόχο.

“Αισθάνομαι ότι έχουμε παραλύσει, ότι δεν αντιδράμε καν με αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας. Ωστόσο, όταν βλέπω μία όμορφη γραμμή ή ένα δυνατό πήδημα και όταν γνωρίζω την προσπάθεια και τον κόπο πίσω από αυτήν την κίνηση, συγκινούμαι. ‘Αισθάνομαι’ ξανά. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις την αλλαγή σε αυτόν τον κόσμο, αλλά πιστεύω ότι αν ένα τουλάχιστον άτομο μπορεί να ‘αισθανθεί’ ξανά, τότε είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω αυτήν την αλλαγή. Γι’ αυτό συνεχίζω να χορεύω.” -Yara Awad.
Φωτογραφία από Nour Nouralla/Syrian Eyes of the World

Ενώ συζητούσε με μία φωτογράφο φίλη του, ο Shoufan συνειδητοποίησε ότι και ο ίδιος ήταν προκατειλημμένος ενάντια στον Αραβικό Κόσμο:

In October 2013, while discussing with my photographer friend Tamara Abdul Hadi, she made me realize something I wasn't really aware of: I myself had a lot of prejudice against the Arab World. So I bought plane tickets and found myself in Lebanon two months later, with the objective of changing the perspectives I had at that time. I knew these two weeks would change my life, but I didn't know how yet. On my first day in Beirut, I met Antoine Entabi with whom I connected right away. Meeting other Syrian photographers Madonna Adib and Zaki and Ziad Alasmar, we all knew we had to do something. When I went back to Montreal, I gathered all the ideas together and decided to create Syrian Eyes of the World. Right away, I got to meet Syrian photographers with great talent like Khaled AlWarea who joined our team for the launch of the project. I also got to meet all these great people who accepted to participate to our project, and helped me learn a lot and see things differently. We can say I am mostly inspired by people.

Τον Οκτώβριο του 2013, ενώ συζητούσα με την φωτογράφο φίλη μου Tamara Abdul Hadi, με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι που δεν είχα καταλάβει: και εγώ ο ίδιος είχα πολλές προκαταλήψεις ενάντια στον Αραβικό Κόσμο. Γι’ αυτό αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο και βρέθηκα μετά από δύο μήνες στον Λίβανο, με στόχο να αλλάξω την οπτική που είχα εκείνη την περίοδο. Ήξερα ότι αυτές οι δύο εβδομάδες θα άλλαζαν τη ζωή μου, αλλά ακόμη δεν ήξερα πώς. Την πρώτη μου μέρα στη Βηρυτό, συνάντησα τον Antoine Entabi με τον οποίο έγινα φίλος αμέσως. Συναντώντας και άλλους Σύριους φωτογράφους, όπως η Madonna Adib, o Zaki και ο Ziad Alasmar, όλοι μας καταλάβαμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι. Όταν επέστρεψα στο Μόντρεαλ, συνέλεξα όλες τις ιδέες και δημιούργησα το Syrian Eyes of the World. Αμέσως, συνάντησα εξαιρετικά ταλαντούχους Σύριους φωτογράφους, όπως ο Khaled AlWarea που μπήκε στην ομάδα μας από την αρχή του project. Επίσης, συνάντησα πολλούς υπέροχους ανθρώπους, οι οποίοι δέχτηκαν να συμμετάσχουν στο project και με βοήθησαν να μάθω πολλά και να δω τα πράγματα διαφορετικά. Γενικά, οι άνθρωποι με εμπνέουν.

“Το ανθρώπινο ον είναι μία ιδέα, για την οποία ζει και πεθαίνει.” – Musaab Balchi.
Φωτογραφία από Nour Nouralla/Syrian Eyes of the World

Σε ποιους ανθρώπους, λοιπόν, επικεντρώνεται το project; Ποιες είναι οι ιστορίες τους;

Most of the people we photographed in our first year were people we knew, but there are also Syrians we got to meet through the project, or others that are simply anonymous. Some of them are in Syria, others are in different parts of the world, some who left recently or a long time ago. Despite what's happening in Syria, their stories are most of the time filled with wise words and hope, things we usually don't hear since the focus is most of the time on violence, death, religion and politics. We show peace, life and the many other layers of Syrians. Everyone has a story and interesting things to say. What fascinates me is how, with only a picture and a couple of words, deep emotions are transmitted and felt.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που φωτογραφήσαμε τον πρώτο μας χρόνο ήταν άτομα που ξέραμε. Ωστόσο, υπήρξαν και Σύριοι που τους γνωρίσαμε από το project ή άλλοι που έμειναν ανώνυμοι. Κάποιοι είναι στη Συρία, κάποιοι σε άλλα μέρη του κόσμου, κάποιοι έφυγαν πρόσφατα, άλλοι παλιότερα. Παρά τα όσα συμβαίνουν στη Συρία, τις περισσότερες φορές οι ιστορίες τους είναι γεμάτες σοφά λόγια και ελπίδα, πράγματα που δεν ακούμε συνήθως, καθώς κυρίως παρουσιάζονται η βία, ο θάνατος, η θρησκεία και η πολιτική. Δείχνουμε την ελπίδα, τη ζωή και τους Σύριους από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Όλοι έχουν μία ιστορία και ενδιαφέροντα πράγματα να πούνε. Αυτό που με γοητεύει είναι το πώς, με μία εικόνα και μερικές λέξεις, μεταφέρονται και βιώνονται βαθιά συναισθήματα.

Tι σε εμπνέει;
“Με εμπνέει ότι τα σχέδιά μου μπορεί να παρηγορήσουν κάποιον που είναι λυπημένος, ότι μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία στην τέχνη μου που μπορεί να μεταδοθεί και να βοηθήσει στους λυπηρούς αυτούς καιρούς.”-Kevork Mourad
Φωτογραφία από Nour Nouralla/Syrian Eyes of the World

Του ζήτησα να μου δώσει ένα παράδειγμα ενός ατόμου που τον “άγγιξε”:

An example is Um Ibrahim who I first met in 2013 while she was working for NGO Basmeh & Zeitooneh in Shatila, Lebanon. I knew she was a humble and hard working woman, but after my colleague Antoine Entabi took her portrait, I had even more respect for her. “I care for one thing only: how I’ll let my children reach the highest ranks, study and succeed, even at the expense of my labor. I haven’t seen a thing of my life, all my life is about work, and I try to be the father and the mother of my children.”

Ένα παράδειγμα είναι η Um Ibrahim, την οποία συνάντησα το 2013 όταν εργαζόταν στην ΜΚΟ Basmeh & Zeitooneh στην Shatila, στον Λίβανο. Ήξερα ότι ήταν μία ταπεινή και εργατική γυναίκα, αλλά αφού ο συνάδελφός μου Antoine Entabi έκανε το πορτραίτο της, ο σεβασμός μου για αυτήν μεγάλωσε. “Με νοιάζει μόνο ένα πράγμα: πώς θα επιτρέψω στα παιδιά μου να φτάσουν στις υψηλότερες τάξεις, να σπουδάσουν και να επιτύχουν, ακόμα και εις βάρος της εργασίας μου. Δεν έχω δει ούτε ένα πράγμα στη ζωή μου. Όλη μου η ζωή είναι δουλειά και να είμαι πατέρας και μητέρα ταυτόχρονα για τα παιδιά μου.”

“Mε νοιάζει μόνο ένα πράγμα: πώς θα επιτρέψω στα παιδιά μου να φτάσουν τις υψηλότερες τάξεις, να σπουδάσουν και να επιτύχουν, ακόμα και εις βάρος της εργασίςα μου. Δεν έχω δει ούτε ένα πράγμα στη ζωή μου. Όλη μου η ζωή είναι δουλειά και να είμαι πατέρας και μητέρα ταυτόχρονα για τα παιδιά μου.” – Um Ibrahim.
Φωτογραφία από Antoine Entabi/Syrian Eyes of the World

Αν θέλετε να δείτε περισσότερα από το Syrian Eyes of the World, μπορείτε να το βρείτε στην ιστοσελίδα του, στη σελίδα του στο Facebook και στον λογαριασμό του στο Twitter.