[1]Ο Abu Majid Karaman στο σπίτι του στο Χαλέπι. “Περπάτησα κατά μήκος της πλευράς του σπιτιού, όπου σε ένα φράχτη έχει ζωγραφίσει επαναστατικές σημαίες. Η κεντρική είσοδος ήταν κι αυτή βαμμένη με τα χρώματα της επανάστασης, υποδεικνύοντας το πόσο δεμένος ήταν με την επανάσταση αυτή”. Φωτογραφία από τη σελίδα της κόρης του στο Facebook.
Παρατηρούσε, καθώς πλησιάζαμε το σπίτι του. Καθόταν σε μια πράσινη πλαστική καρέκλα και μας κοιτούσε, ενώ βγαίναμε από τα αυτοκίνητα. Ήμαστε οκτώ. Γνώριζε κάποιους από εμάς, αλλά όχι όλους, όπως εμένα, ήξερε όμως πολύ καλά ότι αυτόν είχαμε έρθει όλοι να δούμε. Καθώς πλησιάσαμε, σηκώθηκε όρθιος και είπε με δυνατή στέρεα φωνή: “Αν είστε εδώ για συλλυπητήρια, γυρίστε από εκεί που ήρθατε. Αν ήρθατε για συγχαρητήρια, περάστε, σαν στο σπίτι σας”.
Ο θείος Abu Majid Karaman με σόκαρε και με τα λόγια και με το σθένος του. Ο Abu Majid είχε χάσει δυο μέλη της οικογένειάς του στο πεδίο της μάχης. Τελευταίος ήταν ο Oubada Abullaith, γαμπρός του, στρατιωτικός ηγέτης στο τάγμα Thowar Al Sham, που μάχεται υπό τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό [2]. Ο Oubada μαρτύρησε σε μια μάχη στο Χαλέπι. Μήνες πριν, ο γιος του Abu Majid, Majid Karaman, σκοτώθηκε ηγούμενος άλλο ένα τάγμα υπό τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό.
Παρά όλες αυτές τις απώλειες, ο Abu Majid αρνήθηκε να δεχτεί συλλυπητήρια για τους θανάτους τους. “Δε δίνονται συλλυπητήρια για μάρτυρες”, είπε, “γιατί ακολουθούμε τα βήματά τους”.
Τα λόγια του σταθερά και δυνατά. Τα μάτια του 50χρονου αυτού άνδρα μιλούσαν πριν ακόμα ανοίξει το στόμα του, έλαμπαν, ειδικά όταν μιλούσε για τις βάσεις της επανάστασης. Οι ρυτίδες του προσώπου του και η λευκή του γενειάδα αφηγούνταν την εμπειρία του στη ζωή.
Μιλήσαμε για τις μάχες στο Χαλέπι, τόσο μέσα στην πόλη όσο και στην ύπαιθρό της, και μιλούσε για στρατιωτικές τακτικές με την εμπειρία στρατιωτικού αξιωματικού. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την ευημερία των πολιτών. Όποτε αναφέραμε μια περιοχή ή επαρχία, μας έλεγε το μέγεθος του πληθυσμού εκεί και το βαθμό κινδύνου που θα αντιμετώπιζαν, σε περίπτωση που έφταναν ως εκεί οι μάχες.
Η κατάσταση της πόλης του Χαλεπιού τότε ήταν παρόμοια με αυτή που είναι τώρα. Μέρος της πόλης βρίσκεται υπό τον έλεγχο του καθεστώτος Άσαντ: ο στρατός και μονάδες των Δυνάμεων Εθνικής Άμυνας, γνωστές ως Shabbiha, έχουν τρυπώσει εκεί. Ένα άλλο κομμάτι είναι εκτός ελέγχου του καθεστώτος: εκεί εδρεύει ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, τα στρατιωτικά τάγματα της αντιπολίτευσης, καθώς και ορισμένα τάγματα τζιχαντιστών και λίγοι πολίτες, που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, παρά τους καθημερινούς βομβαρδισμούς. Ο θείος Abu Majid και η οικογένειά του βρίσκονται ανάμεσα στους τελευταίους. Όταν τον ρώτησα για τους λόγους που μένει πίσω, απήγγειλε ένα στίχο από το Κοράνι: “Θα λάβεις μονάχα ότι έχει αποφασίσει ο Θεός για σένα”. Συνέχισε: “Πώς μπορώ να εγκαταλείψω το σπίτι μου; Πώς μπορώ να αφήσω το μαξιλάρι, πάνω στο οποίο κοιμήθηκαν κάποτε οι μάρτυρες της οικογένειάς μου; Οι μάρτυρες αυτοί μας άφησαν, είναι αλήθεια, αλλά μας εμπιστεύτηκαν αυτά και θα πρέπει να τους τιμήσουμε”.
Ανατρίχιασα ακούγοντάς τον. Μιλούσε με έναν επαναστατικό πυρετό, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Είναι το άτομο που ηγούνταν των ειρηνικών διαδηλώσεων, τις ημέρες εκείνες που οι διαδηλωτές αψηφούσαν το καθεστώς υπό την ίδια του την εξουσία. Τις ημέρες εκείνες, που οι ακτιβιστές του Χαλεπιού μοίραζαν επαναστατικά φυλλάδια σε γειτονιές που υποστήριζαν το καθεστώς, προσπαθώντας να τους ανοίξουν τα μάτια και να τους φέρουν με την επανάσταση. Ο Abu Majid ήταν επίσης μέλος όλων των επαναστατικών συμβουλίων και ήταν κοντά σε όλους τους δημοσιογράφους και ακτιβιστές στο Χαλέπι. Απολάμβανε την αγάπη και το σεβασμό σχεδόν όλων των μαχητών του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.
Περπάτησα κατά μήκος της πλευράς του σπιτιού, όπου σε ένα φράχτη έχει ζωγραφίσει επαναστατικές σημαίες. Η κεντρική είσοδος ήταν κι αυτή βαμμένη με τα χρώματα της επανάστασης, υποδεικνύοντας το πόσο δεμένος ήταν με την επανάσταση αυτή. Ο θείος Abu Majid με φώναξε να πάω μαζί τους. Επέστρεψα μέσα και βρήκα σπιτικά γλυκά και καφέ. Είπε: “Φάτε τα γλυκά για να γιορτάσετε το μάρτυρα. Φάτε τα γλυκά να γιορτάσουμε το γαμπρό”. Τα έχασα εντελώς. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κρατήσω τα γλυκά ή να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
H επίσκεψη αυτή έλαβε χώρα το περσινό Ραμαζάνι. Αποφάσισα να περάσω το μήνα αυτό μέσα στη Συρία, έχοντας φύγει νωρίτερα από τη χώρα για να μείνω στην Τουρκία. Παρά το ότι ήμουν Χριστιανός και τις προειδοποιήσεις που έλαβα για να μείνω εκεί, ένιωσα ότι ήμουν μεταξύ φίλων και οικογένειας. Ένιωσα στην αγκάλη μιας επανάστασης, που δεν ξεχώριζε Μουσουλμάνο από Χριστιανό.
Τα αιτήματα του Abu Majid ήταν ξεκάθαρα και συγκεκριμένα. Το όραμά του ήταν μια δημοκρατική Συρία που διασφαλίζει την ελευθερία όλων των ανθρώπων της. Αυτή ήταν η κατηγορία εναντίον του. Αυτό ήταν το έγκλημά του.
Ο Abu Majid απήχθη εδώ και κάποιο διάστημα. Τον έβαλαν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαίωσαν ότι ανήκε στο Μέτωπο Αλ-Νούσρα, το παρακλάδι της Αλ Κάιντα στην Ανατολή. Η Νούσρα αρνείται τα πάντα σχετικά με το ζήτημα, καθώς και ότι κρατά αιχμάλωτο τον Abu Majid.