- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Brexit: Ηττημένοι, αλλά όχι χαμένοι

Κατηγορίες: Δυτική Ευρώπη, Ηνωμένο Βασίλειο, Διεθνείς Σχέσεις, Εκλογές, Ιδέες, Μέσα των πολιτών, Πολιτική, Γέφυρα
Brexit? London, UK 2016. PHOTO: Tomek Nacho (CC BY-ND 2.0) [1]

Brexit; Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο 2016. Φωτογραφία: Tomek Nacho (CC BY-ND 2.0)

Τα πρώτα κύματα δυσπιστίας έχουν δώσει τη θέση τους στη λύπη. Θλίβομαι και το ίδιο κάνουν τουλάχιστον άλλα 16 εκατομμύρια άτομα. Όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για ένα ενωμένο μέτωπο απέναντι στα προβλήματα του κόσμου σήμερα, αλλά και για την χώρα στην οποία μεγάλωσα.

Ήταν ψυχοφθόρο να παρακολουθώ τα γεγονότα μέχρι το δημοψήφισμα. Να αισθάνομαι υπερένταση κάθε φορά που κάποιος στο ίδιο δωμάτιο αναφέρει το UKIP [2] (Kόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου) ή το Brexit [3]. Να πρέπει να λέω “μα είναι ρατσιστές” και να μου απαντούν “όμως οι θέσεις τους για την οικονομία έχουν λογική” άτομα που προηγουμένως σεβόμουν – και συνεχώς να συνειδητοποιώ από πρώτο χέρι ότι πολλοί από εμάς δεν έχουμε πρόβλημα να κλείσουμε τα μάτια στην αδιαλλαξία, αν μας συμφέρει. Να ξέρω ότι θα ήταν αδύνατο να μεγαλώσω στο Ηνωμένο Βασίλειο ή να έχω τόσες ευκαιρίες στην παιδική μου ηλικία, αν υπήρχε το ίδιο πολιτικό κλίμα, όταν ήρθαν οι γονείς μου από το Μπαγκλαντές την δεκαετία του '70.

“. . . θα ήταν αδύνατο να μεγαλώσω στο Ηνωμένο Βασίλειο ή να έχω τόσες ευκαιρίες στην παιδική μου ηλικία, αν υπήρχε το ίδιο πολιτικό κλίμα, όταν ήρθαν οι γονείς μου από το Μπαγκλαντές την δεκαετία του '70.”

Ήταν παράξενη διαδικασία να παρακολουθώ από το εξωτερικό, καθώς αυτό το αντι-μεταναστευτικό, ξενοφοβικό αίσθημα κυρίευε το Ηνωμένη Βασίλειο. Στην αρχή, προσπάθησα να το αγνοήσω. Είχα αυτό το προνόμιο: ζω στο Βερολίνο, δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα. Σιγά-σιγά, το πρόσεξα περισσότερο. Άρχισα να μιλάω με τους φίλους μου γι’ αυτό και χτες γύρισα πίσω για να βοηθήσω την τελευταία στιγμή την εκστρατεία της παραμονής [4] την ημέρα του δημοψηφίσματος. Είμαι περήφανη που το έκανα αυτό, αλλά μετανιώνω που μου πήρε τόσο καιρό να ασχοληθώ περισσότερο.

Υποψιάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο συναίσθημα σήμερα. Αυτό που μας έφερε σε αυτήν την θέση σήμερα ήταν η άγνοια για την πολιτική της χώρας μας. Είχαμε επαναπαυτεί και δεν συμμετείχαμε στις αποφάσεις και τις πολιτικές που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στις ζωές μας. Δεν συνειδητοποιήσαμε πόσα είχαμε να χάσουμε ή ότι χρειαζόταν να προστατέψουμε ενεργά τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε, ανεξαρτήτως από τις κομματικές μας πεποιθήσεις.

Μιλώντας με φίλους χτες, αποδείχτηκε ότι πολλοί από αυτούς μίλησαν για την πολιτική στο Facebook για πρώτη φορά χάρη σε αυτό το δημοψήφισμα. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με βαθιά δυσπιστία απέναντι στο βρετανικό πολιτικό σύστημα. Έτσι γίνεται, αν βλέπεις λευκούς άνδρες που πήγαν στο Ήτον και στην Οξφόρδη όλως τυχαίως να φτάνουν στο σημείο να κυβερνούν την χώρα ξανά και ξανά. Πολλά άτομα από τον κοινωνικό μου κύκλο ήταν σχετικά ευχαριστημένα με το status quo. Δεν είναι και χαρούμενοι, αλλά τουλάχιστον είναι εντάξει· δυσκολεύονται να αγοράσουν σπίτι, αλλά έχουν δουλειές και σιγά-σιγά ξεπληρώνουν το φοιτητικό δάνειο. Πρόκειται πάλι για ένα προνόμιο, το οποίο σίγουρα δεν το κατέχουν οι πολυάριθμοι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι, που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στη χώρα και που προσπάθησαν επιτέλους να ακουστούν σε αυτήν την περίσταση.

“Πολλά άτομα από τον κοινωνικό μου κύκλο ήταν σχετικά ευχαριστημένα με το status quo. Δεν είναι και χαρούμενοι, αλλά τουλάχιστον είναι εντάξει· δυσκολεύονται να αγοράσουν σπίτι, αλλά έχουν δουλειές και σιγά-σιγά ξεπληρώνουν το φοιτητικό δάνειο. Πρόκειται πάλι για ένα προνόμιο, το οποίο σίγουρα δεν το κατέχουν οι πολυάριθμοι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι, που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στη χώρα και που προσπάθησαν επιτέλους να ακουστούν σε αυτήν την περίσταση.

Η χώρα έχει χωριστεί. Το δημοψήφισμα το έδειξε αυτό. Το σχίσμα είναι φανερό, επίσης, από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο και τη γεωγραφική τοποθεσία. Οι κομματικές προτιμήσεις δεν έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο. Τα ψέματα και η παραπληροφόρηση κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας ήταν δηλητηριώδη, απολύτως αναληθή και αναξιόπιστα με όλη την έννοια αυτής της λέξης.

Ήταν δύσκολο να παρακολουθήσω την όλη διαδικασία. Αυτή ήταν η πιο βρόμικη, η πιο άγρια εκστρατεία που έχω δει. Η δολοφονία της Jo Cox [5] ήταν ένα επιπλέον καταστροφικό χτύπημα, αλλά όπως έγραψε ο Alex Massie, δεν μπορείς να φωνάζεις συνέχεια ότι “είμαστε σε ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ” και να εκπλήσσεσαι όταν κάποιος ξεπερνάει τα όρια. [6]Λυπάμαι για το αποτέλεσμα, λυπάμαι για το πώς εκτυλίχθηκε η εκστρατεία και λυπάμαι για τα αυξανόμενα κύματα δεξιάς ιδεολογίας που απλώνονται στη χώρα. Αυτή δεν είναι η χώρα στην οποία μεγάλωσα.

Και τώρα; Το γεγονός ότι μας πήρε τόσο καιρό να καταλάβουμε τι συμβαίνει, να πάρουμε στα σοβαρά τις απειλές, να μην προσπαθήσουμε απλά για την αλλαγή, αλλά να υπερασπιστούμε ό,τι μας είναι πολύτιμο είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε και να μην επαναλάβουμε. Χάσαμε πολλά χτες και η χώρα μας δεν θα είναι ίδια ξανά.

Σίγουρα δεν ήταν η διαδικασία που θα ήθελα, αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε κι άλλα. Τώρα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, αυτοί που είναι ενάντια στην αδιαλλαξία, τις διακρίσεις και την απόλυτη ηλιθιότητα πρέπει να ενωθούν. Θλίβομαι, αλλά γνωρίζω τον ενεργό, ευθύ ρόλο που πρέπει όλοι μας να παίξουμε για να αποτρέψουμε τα χειρότερα.

Όπως έγραψε η φίλη μου η Sarah σήμερα το πρωί: Ηττημένοι, αλλά όχι χαμένοι.