Φωτογραφία από το  http://shekiazerbaijan.blogspot.com/

Για εκείνους που ζουν σε μια συγκεκριμένη χώρα, πολλά πράγματα μπορεί μερικές φορές να ληφθούν ως δεδομένα. Αλλά όταν οι άλλοι απ’ έξω την ανακαλύψουν για πρώτη φορά, συχνά βιώνοντας νέες όψεις και παραδόσεις, το αποτέλεσμα είναι συχνά μια νέα αντίληψη.

Ένα εκτεταμένο δημοσίευμα σε blog, για παράδειγμα, το Meaning Full, αναλύει την εμπειρία του από το Αζερμπαϊτζάν, την πλούσια σε πετρέλαιο πρώην σοβιετική δημοκρατία στο Νότιο Καύκασο, και αγγίζει πολλές πτυχές της ζωής από τον πολιτισμό και την ταυτότητα μέχρι τις σκέψεις σχετικά με το Ισλάμ και το φύλο. Η Πορτογαλέζα blogger λέει ότι μερικές φορές αισθάνθηκε σαν σε παραμύθι.

Απλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε κάποιο βαθμό θα ένιωθα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων σε αυτό το ταξίδι σε μια εντελώς νέα χώρα για μένα. Στην πραγματικότητα, πολλά πράγματα απλά δεν λειτουργούν κάτω από την ίδια λογική όπως έχω συνηθίσει, αλλά εξακολουθεί να είναι μια υπέροχη χώρα με ωραίους, ζεστούς, φιλόξενους ανθρώπους.

[…]

Κάτι που γίνεται φανερό – τουλάχιστον στα χωριά στο εσωτερικό του Αζερμπαϊτζάν, […] είναι η αφθονία, η επικράτηση, η συγκέντρωση ανδρών. Άνδρες, άνδρες, άνδρες παντού. Λίγες γυναίκες στους δρόμους, μερικές γυναίκες να κάνουν πράγματα, τουλάχιστον έξω, πολύ λίγες σε θέσεις εργασίας στα ξενοδοχεία. […]

[…]

Το Αζερμπαϊτζάν φαίνεται να θέλει έντονα να είναι μια σύγχρονη χώρα. Το ένιωσα αρκετές φορές, σε διάφορες λεπτομέρειες. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση και οι επίσημες δομές θέλουν να μπουν στο ρυθμό και να συντονιστούν με τον έξω κόσμο. Το Αζερμπαϊτζάν υποτίθεται ότι είναι μια “μετριοπαθής ισλαμική” χώρα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ρώτησα τον Rachad, τον Αζέρο οδηγό μας, ήταν το πως θα πρέπει να ντύνομαι. Κοντό παντελόνι; Θα μπορούσα να φοράω αμάνικα μπλουζάκια; Το Αζερμπαϊτζάν είναι μια σύγχρονη χώρα, μου απάντησε!

Παρ’ όλα αυτά, η blogger παραδέχεται, επίσης, ότι έχει κάποιες ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια πριν από την άφιξή της, αλλά λέει ότι εξαφανίστηκαν μόλις πάτησε στο έδαφος. Παρά το γεγονός ότι εντόπισε ορισμένα από τα προβλήματα που είναι τυπικά για μια πατριαρχική και μετριοπαθή ισλαμική χώρα, ήταν γοητευμένη από τις ζωηρές εικόνες της πρωτεύουσας Μπακού και των κατοίκων της.

Όταν ήρθα στην πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού, δεν είχα ιδέα για το πως θα είναι. Ήμουν ήδη ανήσυχη αν θα μπορούσα να περπατάω στην πόλη με ασφάλεια ή όχι. Οι ανησυχίες μου εξαφανίστηκαν, όταν η συνάδελφός μου Farida προσφέρθηκε ευγενικά να με ξεναγήσει. Είχα την ευκαιρία να δω τη χαρά των πεζόδρομων της πόλης. Έτσι, πολλές γυναίκες και παιδιά, και οικογένειες περπατούσαν χαλαρώνοντας και απλά απολάμβαναν την πόλη. Τόσα πολλά παιχνίδια στο νερό και φρέσκους κήπους, και τη νύχτα τόσοι πολλοί άνθρωποι που περπατούσαν κατά μήκος του νερού μπροστά στην ήρεμη Κασπία Θάλασσα. […] Ένιωσα τον παλμό μιας πόλης που κινείται και αναπνέει συλλογικά, όπου οι άνθρωποι απολαμβάνουν πραγματικά την δική τους πόλη.

Πολλοί ξένοι στη χώρα, ωστόσο, συχνά εγείρουν το ζήτημα των ρόλων των δύο φύλων. Μεταφέροντας μια εμπειρία με την μητριαρχία της οικογένειας στην οποία μεγάλωσε, και με αγάπη αποκαλώντας την ‘μαμά,’ το Making Wool from Eggs, το blog μίας εθελόντριας του Ειρηνευτικό Σώματος Εθελοντών (PCV) στο Αζερμπαϊτζάν, σημειώνει τις προσδοκίες που έχει η κοινωνία από τις γυναίκες.

[…] Την εβδομάδα πριν από την ημέρα των Ευχαριστιών αποφάσισα να κάνω μια προκαταρκτική πίτα για την οικογένειά μου. […] Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, ξεκίνησα να κάνω τη ζύμη, και η Alise ξεκίνησε να ξεφλουδίζει τα μήλα. Η μαμά μου μας παρακολουθούσε με προσήλωση και ήταν πολύ εντυπωσιασμένη με τις ικανότητες μου να ανοίγω ζύμη. Ήταν τόσο εντυπωσιασμένη με το γεγονός, που παρατήρησε “Κάτι μπορείς να κάνεις!” […] Μου είπε ότι ήμουν “έτοιμη για γάμο.” Εδώ, όταν μια γυναίκα μαθαίνει να μαγειρεύει, είναι έτοιμη να παντρευτεί και να μαγειρέψει για το σύζυγό της. Ωστόσο, η φίλη μου Alise δεν είναι έτοιμη για γάμο. Στη μαμά μου δεν αρέσει ο τρόπος που ξεφλουδίζει τα μήλα.

Ακόμα κι έτσι, οι αλλοδαποί στη χώρα, ενθουσιάζονται επίσης με το πόσο αναζωογονητική μπορεί να φαίνεται η απλή ζωή στο Αζερμπαϊτζάν. Το Dream it, Plan it and Do it!, ένα άλλο blog, για παράδειγμα, μοιράζεται τις σκέψεις του σχετικά με τον τρόπο ζωής σε σύγκριση με αυτόν πίσω στο σπίτι, στις Η.Π.Α..

Κάθε μέρα, έχω χρόνο να διαβάσω, να γράψω, να εργαστώ, να μαγειρέψω πρωινό, μεσημεριανό γεύμα και δείπνο. Έχω χρόνο για την καθημερινή μου άσκηση, να ψωνίσω στο παζάρι και έχω ακόμη χρόνο για να ψήσω μια τούρτα. Η ώρα εργασίας μου στην τράπεζα είναι 9:30πμ με 4:00μμ. Δεν υπάρχουν προθεσμίες, καμία πίεση, δεν υπάρχει αφεντικό να κάνει τη ζωή μου άθλια και σίγουρα όχι εργασία τα Σαββατοκύριακα. Από την άποψη των υλικών πραγμάτων και του πολυτελούς στυλ ζωής, το παραδέχομαι, δεν έχω τίποτα. […]

Αλλά είναι αυτή η απλότητα της ζωής που με κάνει πολύ υγιή και ικανοποιημένη. Κοιτάζω στον καθρέφτη το πρωί, η υψηλή υγρασία αυτής της χώρας κάνει τις ρυτίδες μου να εξαφανίζονται, η καθημερινή μου άσκηση με κρατά δυνατή, μια καλά ισορροπημένη, χωρίς λιπαρά, και χωρίς χοληστερόλη δίαιτα με κρατά σε καλή κατάσταση. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ένα χωρίς άγχος περιβάλλον με βοηθάει να διατηρώ ένα αισιόδοξο ύψος. Νιώθω νεότερη και πιο ευτυχισμένη κάθε μέρα.

Ίσως να ζω στ’ αλήθεια ένα όνειρο. […]

Ένας εθελοντής του Ειρηνευτικού Σώματος Εθελοντών επιλέγει αποξηραμένα φρούτα στην τοπική αγορά στο Αζερμπαϊτζάν.

Σε μια παρόμοια δημοσίευση, στο blog From the Land of Fire, ένας πρώην PCV ξαναθυμάται επίσης καλές αναμνήσεις της ζωής στο Αζερμπαϊτζάν για περισσότερο από 3 χρόνια και ότι αυτό το χρόνο που δαπάνησε, του αναδιαμόρφωσε τις προτεραιότητές του στη ζωή.

[…] Θεωρώ ότι μου λείπουν τόσα πολλά μικρά πράγματα σχετικά με το Αζερμπαϊτζάν που αισθάνομαι απογοητευμένος από την προσαρμογή στη ζωή στις ΗΠΑ. Συχνά αισθάνομαι εκτός τόπου εδώ, ακόμα και τώρα που έχω ξοδέψει τόσο καιρό στο εξωτερικό.

Μου λείπουν τα φθηνά φρέσκα προϊόντα κάθε μέρα. Μου λείπουν τα σκουριασμένα, παλιά, γελοιωδώς γρήγορα μέσα μαζικής μεταφοράς που με πήγαιναν οπουδήποτε ήθελα να πάω στην πόλη μόνο με 20 qepik. […] Μου λείπει να έχω μια δουλειά, ένα μέρος για να πάω εκεί όπου αισθάνομαι πολύτιμος, και να αισθάνονται ότι το έργο μου είναι σημαντικό και σημαίνει κάτι. Μου λείπει το αφεντικό μου και οι συνάδελφοί μου στη δουλειά. Μου λείπει να έχω κάπου να πάω κάθε μέρα. […] Μου λείπει να αισθάνομαι συνδεδεμένος με την κοινότητά μου.

[…]

Μερικές φορές εμείς εδώ στην Αμερική τείνουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι τόσο πολύ καλύτερα εδώ από ό,τι είναι σε άλλα μέρη. […] Ειλικρινά, ένιωσα, και εξακολουθώ να νοιώθω, ότι η ζωή στο Αζερμπαϊτζάν ήταν πιο απλή. Μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω να αγαπώ τη δουλειά μου, να καταλάβω τι είναι τα πάθη μου, και μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω τη ζωή και τα πάντα σε αυτήν. Νοιώθω  λίγη “νοσταλγία” για το Αζερμπαϊτζάν.

Αλήθεια, η ζωή σε μια χώρα όπως το Αζερμπαϊτζάν για έναν αλλοδαπό μπορεί να είναι πιο προνομιούχα από ό,τι για τους περισσότερους ντόπιους οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν με δυσκολία κατά τα άλλα, αλλά προσφέρουν επίσης μια πολύχρωμη εικόνα της ζωής που μερικές φορές θεωρείται δεδομένη και ξεχνιέται από πολλούς κατά τη διάρκεια μιας συχνά επώδυνης μεταβατικής περιόδου.