[1]ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ελεύθερη πνευματικών δικαιωμάτων, Ρixabay.
Ακούστε τη φωνή του Jeronimo Yanez, [2] αφότου πυροβόλησε τον Philando Castile [3]. Αυτό άκουσα εγώ: τη φωνή ενός άνδρα, που ήλπιζε να είναι ο καλός τύπος με το όπλο, αλλά αντιμετωπίζει το γεγονός ότι μάλλον είναι ο κακός της υπόθεσης. Ένας φοβισμένος τύπος, ένα αγόρι που προστατεύει τον εαυτό του απέναντι στο σκοτάδι και δεν προστατεύει άλλους από μια επικείμενη απειλή, όπως μπορεί να φανταζόταν, όταν έγινε αστυνομικός.
Ή, τουλάχιστον, άκουσα στη φωνή του τη συνειδητοποίηση ότι το να πυροβολείς έναν άνδρα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, όπου βρίσκονται μια γυναίκα κι ένα παιδί, είναι απίστευτα αχρείο και καθόλου ηρωικό. Στ’ αυτιά μου, η φωνή του αντήχησε μονάχα πόνο και φόβο.
Σκεφτόμουν επίσης και τον Castile. Κουβαλούσε όπλο μαζί του, γιατί πίστευε ότι θα τον κρατούσε ασφαλή. Ίσως κι αυτός να είχε φαντασιώσεις ή ιστορίες που έλεγε από μέσα του: ότι χρησιμοποιούσε το όπλο για να προστατεύσει τους ανθρώπους που νοιαζόταν. Αν κανείς τους δεν κρατούσε όπλο, ο Castile θα ζούσε, ελεύθερος να συνεχίζει να κάνει λάθη και να αγαπά και να μισεί και να μεγαλώνει, ο Yanez θα είχε ήδη ξεχάσει την κλήση που έκοψε για ένα σπασμένο φτερό αυτοκινήτου κι η Diamond Reynolds κι η κόρη της δε θα βασανίζονταν από εφιάλτες για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Σκέφτομαι για όλες εκείνες τις φορές που έχει μπει η βία στη ζωή μου και έχει νοητικά οπλίσει το χέρι μου με ένα όπλο. Πριν από λίγες εβδομάδες, ο γιος μου κι εγώ είδαμε έναν άνδρα να επιτίθεται σε μια γυναίκα στην Telegraph. Αναπήδησα και φώναξα κάτι χαζό τύπου: “Έι, σταμάτα, δεν είναι σωστό!”. Κι αυτό έσπασε το ξόρκι. Ο τύπος με κοίταξε, ανοιγόκλεισε τα μάτια του και απομακρύνθηκε. Έπειτα, επέστρεψε και ζήτησε συγγνώμη από τη γυναίκα και εμένα (με έναν παράξενο και ηλίθιο τρόπο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία — και ναι, κάλεσα την αστυνομία ή προσπάθησα — και πάλι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Κι αν είχα ένα όπλο κάτω από το μπουφάν μου; Το χέρι μου θα το έψαχνε κατευθείαν. Η παρουσία του όπλου μπορεί να είχε οδηγήσει σε πιο σκληρές, πιο επιθετικές εκφράσεις. Ο γιος μου μπορεί να είχε καταλήξει να με βλέπει να πυροβολώ εκείνο τον άνδρα ή κάποιον άλλο που παρακολουθούσε τη σκηνή. Θα μπορούσα και να είχα πυροβολήσει τον ίδιο μου το γιο, αν κάτι πήγαινε τρομακτικά στραβά.
Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δε συνέβη. Όλοι έζησαν στο τέλος. Όταν συλλογίζομαι τις φορές που έχω δεχτεί επίθεση ή απειλή ή έχω δει βία, δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε για μια στιγμή ότι ένα όπλο θα μπορούσε να βελτιώσει το αποτέλεσμα. Δε λέω όμως με αυτό ότι δε θα έρθει ποτέ στιγμή, που ένα όπλο μπορεί να φανεί χρήσιμο. Η εμπειρία μου όμως λέει ότι η στιγμή αυτή θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Το Σαββατοκύριακο, η σύντροφός μου κι εγώ μαζί με τα αγόρια περπατούσαμε και περάσαμε έξω από ένα κατάστημα με όπλα. Φυσικά, τα αγόρια ήθελαν να μπουν μέσα και να παίξουν με τα σπαθιά, τα μαχαίρια και τα πιστόλια. Το καταλάβαινα: για όλη τους τη ζωή βομβαρδίζονταν με εικόνες από τους “καλούς τύπους” με όπλα και θέλανε να ξεγλιστρήσουν σε αυτές τις μικρές φαντασιώσεις για λίγο. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι κι ο Jeronimo Yanez κι ο Philando Castile ήταν κάποτε σαν τα αγόρια μου.
Βαριόμουν. Έριξα μια ματιά στις πινακίδες που πωλούνταν στους τοίχους του καταστήματος: Προσοχή! Ο ιδιοκτήτης οπλοφορεί κι είναι επικίνδυνος! Ο έλεγχος των όπλων σημαίνει να μπορείς να χτυπήσεις το στόχο σου! Όλα μιλούσαν για φόβο και απομόνωση. Κανένα δεν έλεγε: Πάρε μια ανάσα και μέτρα τα καλά πράγματα στη ζωή και θυμήσου ότι όλοι είμαστε φθαρτοί και πολύτιμοι.