[1]H συνοικία Cimiez στη Νίκαια, Patrice Semeria, ελεύθερη πνευματικών δικαιωμάτων
Γεννήθηκα στη Νίκαια της Γαλλίας, όπου εργάζονταν για κάποιο διάστημα οι γονείς μου, προτού επιστρέψουν στη Μαδαγασκάρη. Έμαθα να περπατάω με τον παππού μου στο πάρκο Arènes de Cimiez, μιας γειτονιάς πάνω σε λόφο. Κι ήμουν μαζί του, ένα τρίχρονο παιδάκι, όταν έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό από τα πολλά που ακολούθησαν αργότερα και του στοίχισαν τη ζωή.
Καθώς βλέπω την καταστροφή που προκλήθηκε στην πόλη κατά τους χθεσινούς εορτασμούς για την επέτειο της Βαστίλης [ΣτΜ: 14 Ιουλίου, εθνική επέτειος της Γαλλίας], από έναν τρελό που οδήγησε ένα λεωφορείο πάνω σε ένα πλήθος χιλιάδων ανθρώπων, [2] σκοτώνοντας τουλάχιστον 80 άτομα [3], το μυαλό μου γεμίζει με εικόνες παιδιών, γυναικών και ανδρών να τρέχουν και να ουρλιάζουν, καθώς ένα τεράστιο φορτηγό ορμά πάνω τους με γκάζια στο φουλ.
Οι οικογένειες των θυμάτων, κατοίκων και συναδέρφων ξύπνησαν σήμερα το πρωί γεμάτοι θυμό και λύπη, παλεύοντας να συνειδητοποιήσουν την απώλεια των αγαπημένων τους και μια πόλη σε κατάσταση σοκ. Πρόκειται για την τρίτη επίθεση σε γαλλικό έδαφος μέσα σε διάστημα 20 μηνών. Κηρύχθηκε ημέρα πένθους και η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που είχε επιβληθεί έπειτα από τις επιθέσεις του Νοεμβρίου, [4] παρατάθηκε για άλλους τρεις μήνες. Πρόκειται επίσης για μια από τις πολλές μαζικές δολοφονίες, που λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο τους τελευταίους λίγους μήνες.
Προτού πάμε στο γιατί, ποιος και πώς θα μπορούσε να αποτρέψει το γεγονός αυτό, μια έκκληση: να χαλαρώσουμε λίγο και με τις αναλύσεις και τις θερμές συναισθηματικές απόψεις. Ας μην προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ή να βρούμε μια λύση σε ένα μαζικό πρόβλημα που επηρεάζει ολόκληρο τον πλανήτη – όχι ακόμα. Ας μην προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε τα μεγέθη των διαφόρων τραγωδιών, το πόσο πόνο αισθάνεται ο κόσμος. Για τώρα, ας σεβαστούμε τον πόνο. Τον πόνο παντού.
Μεγάλωσα στη Μαδαγασκάρη. Όποτε χτυπήσει μια τραγωδία εδώ, η διαδικασία είναι σχεδόν πάντοτε η ίδια. Οικογένεια και φίλοι ενώνονται όλοι μαζί και φροντίζουν τους αποβιώσαντες, τους ντύνουν όσο καλύτερα μπορούν για να τους ετοιμάσουν για το μεγάλο ταξίδι που τους περιμένει. Έπειτα, μαζεύονται οι οικογένειες και τα αγαπημένα πρόσωπα και περνούν όλο το βράδυ συνομιλώντας, απλά βρίσκονται μαζί. Τα μόνα θέματα συζήτησης που επιτρέπονται είναι οι κοινές αναμνήσεις: ούτε γιατί, ούτε αν, ούτε μα…
[5]Άποψη από την Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ στη Νίκαια το βράδυ. W. M. Connolley, άδεια CC BY-SA 3.0
Η γενέτειρά μου πονά, έτσι πονώ κι εγώ, παρόλο που έχω περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ενήλικης ζωής μου αλλού. Είχα επιστρέψει στη Νίκαια πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό. Δεν επισκέφθηκα την Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ, όπου συνέβη η τραγωδία, αλλά περπάτησα στη γειτονιά τριγύρω και απόλαυσα την ομορφιά της ανθοκομικής έκθεσης και της θέας από την πλαγιά του λόφου.
Τώρα, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο όλεθρος κι η απελπισία στις ίδιες περιοχές, καθώς και τη νονά μου, που μάλλον θα περιποιείται τραυματισμένους. Σκέφτομαι φίλους, σαν τον συνάδελφο από το Global Voices, τον Abdoulaye [6], που επέστρεψε στο διαμέρισμά του λίγα λεπτά πριν γίνει κόλαση το μέρος. Ίσως μονάχα το Le Gorafi [7], η γαλλική έκδοση του σατιρικού The Onion, κατάφερε να αιχμαλωτίσει κάπως το αίσθημα από όλα αυτά, δημοσιεύοντας απλά μια λέξη [8] στην πρώτη του σελίδα: Non [Όχι].
Η κοινωνική δυναμική της Νίκαιας πάντα ήταν λίγο περίπλοκη, δύσκολη να την κατανοήσει κανείς. Αν και η πόλη είναι παγκοσμίως γνωστή ως τουριστικός προορισμός της Γαλλικής Ριβιέρας, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα φιλική προς τους ξένους ή τις μειονότητες. Δε γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μετά την επίθεση αυτή, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε για ελπίδα εν μέσω της διαδικασίας επούλωσης των πληγών μας. Γνωρίζω καλά ότι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν σπείρει τον όλεθρο σε πολλά μέρη του κόσμου τώρα τελευταία, από τη Βαγδάτη μέχρι το Μπατόν Ρουζ. Οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουν τον τελευταίο καιρό πώς είναι να χάνεις κάποιον ή κάτι αγαπημένο για λόγους που δεν κατανοούμε πλήρως. Δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί, από αυτή την άποψη.
Αλλά σας παρακαλώ, σήμερα, ας μείνουμε απλά στο παρόν. Ας σεβαστούμε τις οικογένειες και φίλους που πενθούν και ας τιμήσουμε και τις τραγωδίες που προηγήθηκαν. Έτσι ξεκινάμε τη διαδικασία επούλωσης των πληγών μας. Μαζί.