Τι θεωρείται προσωπικό, όταν είσαι Σύριος;

Salaheddin, Aleppo. PHOTO: Freedom House (CC BY 2.0).

“Ήθελαν να αρνηθούν στις οικογένειες το δικαίωμα να μισούν ένα καθεστώς, που έχει σκοτώσει, φυλακίσει και απαγάγει τα παιδιά τους”. Σκηνή από τη συνοικία Σαλαχεντίν στο Χαλέπι της Συρίας. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Freedom House (CC BY 2.0).

Η δημοσίευση αυτή αποτελεί τμήμα ενός ειδικού αφιερώματος από την blogger και ακτιβίστρια Marcell Shehwaro, η οποία περιγράφει την πραγματικότητα της ζωής στη Συρία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης ένοπλης σύρραξης μεταξύ των φιλοκαθεστωτικών δυνάμεων και όσων θέλουν να τους ανατρέψουν.

Βλέπω τον ψυχοθεραπευτή μου σε εβδομαδιαία βάση, χωρίς κανένα συναίσθημα ντροπής, που συνήθως κατακλύζουν την κοινωνία μας σχετικά με την πρακτική αυτή. Έχω όμως μέσα μου ένα τσουβάλι ενοχές, που φθείρει ό,τι έχει απομείνει μες στην καρδιά μου από την αγάπη για ζωή.

Τετάρτη μεσημέρι. Είναι η ώρα που ξεκλέβω από τη δουλειά για να μιλήσω σχεδόν για τα πάντα στη ζωή. Στο τέλος της συνεδρίας, ο ψυχοθεραπευτής μου λέει: “Μα δε λες για τίποτα προσωπικό σου”. Και εκπλήσσομαι, συνεπαρμένη από την ηλίθια επιθυμία να φαίνομαι πάντα ότι έχω δίκιο ή να πάω το πάνω χέρι σε κάθε κουβέντα (όπως μου λέει ότι κάνω πάντα ένας στενός μου φίλος) για να δείξω στον ψυχοθεραπευτή μου ότι κάνει λάθος.

Αποτυγχάνω!

Δεν είμαι εντελώς σίγουρη τι αποτελεί “προσωπικό” και τι “δημόσιο” στην κανονική ύπαρξη ενός Σύριου. Οι φίλοι μου είναι φίλοι της αντίστασης — οι ζωές μας περιπλέκονται ως αποτέλεσμα φυλακίσεων, απόδρασης και στη μνήμη των φίλων μας, που πέθαναν ως μάρτυρες. Το μόνο πρόσωπο που μου απομένει στην οικογένειά μου και έχω επαφή μαζί του είναι η αδερφή μου, η οποία αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο διαμονής για λόγους ασφαλείας σχετιζόμενους με εμένα. Ο εκτοπισμός της είναι κομμάτι της αιμορραγίας της Συρίας σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Η δουλειά μου είναι μια συνέχιση της οργάνωσης για την αντίσταση.

Ακόμα και η εμφάνισή μου αντανακλά το φύλο μου σε συναντήσεις, όπου προδίδω το δικαίωμά μου, ως γυναίκα, να εμφανίζομαι πιο σοβαρή σύμφωνα με τα γενικά κοινωνικά πρότυπα. Ή μάλλον το αντίθετο: μια αντανάκλαση της ελευθερίας μου ενάντια στην ασυγχώρητη εισβολή στη γυναικεία ιδιωτικότητα.

Το σώμα μου; Δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει ή όχι. Είναι κομμάτι των πεποιθήσεών μου ότι η ομορφιά έρχεται σε διαφορετικά μεγέθη, αντίθετα με την ομοιόμορφη κατηγοριοποίηση των ΜΜΕ για το τι υποτίθεται πως είναι ομορφιά.

Ζω σε μια πόλη, με την οποία δεν ξέρω πώς να συμβιβαστώ. Είναι η κοντινότερη στη Συρία κι η πιο ρεαλιστική από τις διαθέσιμες επιλογές. Τα συναισθήματά μου για αυτήν είναι άσχετα, όταν είναι για το “κοινό καλό του ευρύτερου σκοπού”.

Ό,τι διαβάζω έχει να κάνει με την επανάσταση ή τις επαναστάσεις τρίτων ή κάποιες φορές τους πολέμους τους. Η τωρινή μου εμμονή, για παράδειγμα, είναι να διαβάζω για τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου. Ό,τι γράφω είναι για την επανάσταση και πόσο μου φουντώνει την οργή μέσα μου.

Λίγο καιρό πριν, βγήκα ραντεβού με κάποιον. Ξεκίνησε τη συζήτηση, ίσως για να με ηρεμήσει, ρωτώντας αν γνώριζα αν θα πραγματοποιούνταν σύντομα οι συζητήσεις για την Τρίτη Σύμβαση της Γενεύης. Είχα ξεχάσει πώς είναι να γνωρίζεις ένα φυσιολογικό άνθρωπο και να μιλάς για κανονικά πράγματα. Δεν έχω καν ιδέα ποια είναι τα πιο καινούρια δημοφιλή τραγούδια, εκτός των επαναστατικών τραγουδιών των τελευταίων πέντε ετών.

Δεν υπάρχει τίποτα “προσωπικό”, τίποτα.

Ακόμα και η εξομολόγησή μου, στην πρώτη παράγραφο, ότι βλέπω ψυχοθεραπευτή, είναι για να ενθαρρύνω κόσμο σαν εμένα να παραδεχτεί την κατάθλιψή του. Πρόκειται για εποικοδομητική αποκάλυψη. Στο κεφάλι μου μέσα βρίσκεται ένας οπλισμένος κακοποιός και οι χαρούμενες σκέψεις μου βομβαρδίζονται. Χιλιάδες σημεία ελέγχου και ελεύθεροι σκοπευτές σταματούν το ρυάκι των αναμνήσεων.

Στο ξεκίνημα της επανάστασης, οι υποστηρικτές του Μπασάρ Αλ Άσαντ μας κατηγορούσαν πως λέγαμε ότι η αντίθσή μας στο καθεστώς “βασίζεται σε προσωπικά συναισθήματα”. Ήθελαν να αρνηθούν σε οικογένειες το δικαίωμα να μισείς ένα καθεστώς που σκότωσε, φυλάκισε και απήγαγε τα παιδιά σου. Πώς όμως να ξεμπλέξεις το προσωπικό από το κοινό στην έχθρα σου απέναντι σε όσους θέλουν να σε σκοτώσουν, επειδή προσπάθησες να διεκδικήσεις τα προσωπικά και δημόσια δικαιώματά σου;

Έπειτα από αυτή τη συνεδρία brainstorming, δεν μπορώ να θυμώσω με τον ψυχοθεραπευτή μου και αποφεύγω τη ματιά του. Έχει απόλυτα δίκαιο: πρέπει να σταματήσω την ήρεμη αυτή συζήτηση και να ομολογήσω ότι φοβάμαι τις προσωπικές μου σκέψεις.

Χαμογελάω συνεσταλμένα, όπως κάνω συνήθως, όταν υπερνικά επιτυχώς τις προσπάθειές μου για να φανώ πιο έξυπνη από αυτόν. Κατανικά όλες μου τις προσπάθειες να προσποιηθώ ότι είναι δυνατή και όλο μου το μαύρο σαρκασμό και εκμαιεύει μια αληθινή απάντηση:

Δεν αντικατοπτρίζω πλέον την επανάσταση; Αντ΄αυτού, αποτυπώνω τον πόλεμο και έτσι, σαν τον πόλεμο, είμαι γεμάτη αρρώστια και θάνατο; Τα αισθήματα ενοχής μου με εμποδίζουν να ουρλιάξω ότι μια υγιής επανάσταση είναι πρώτα απ’ όλα το έργο υγιών ανθρώπων. Φοβάμαι την ίδια τη Marcell, εμένα, τη μοναξιά της, τη συγχυσμένη πυξίδα αξιών της, τη σχέση της με το Θεό, στην οποία συνήθιζε να καταφεύγει για τα πάντα πριν τον πόλεμο. Φοβάμαι να τη συναντήσω και να γεμίσω τρόμο.

Μου ζητά, για την επόμενη συνεδρία μας, να βρω προσωπικά μέρη, στα οποία μπορώ να διασκεδάσω. Διαισθάνομαι, και είμαι άνθρωπος που αγαπά τις προκλήσεις, ότι αυτό είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσω φέτος.

Προσωπικά; Δηλαδή, τι σημαίνει αυτό;

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.