[1]Απεικόνιση με το χέρι και το ψηφοδέλτιο στο Pixabay. Καρικατούρες της Κλίντον και του Τραμπ από το χρήστη DonkeyHotey (CC BY-SA 2.0). Εικόνα επεξεργασμένη από τη Georgia Popplewell.
Ως παιδί, μισούσα τις ντομάτες. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς υπήρχαν άνθρωποι που τις απολάμβαναν. Η γιαγιά μου καλλιεργούσε το κόκκινο φρούτο στον κήπο της και κάθε καλοκαίρι ένιωθα σιωπηλά απελπισία, καθώς ωμές ντομάτες έκαναν τη μία εμφάνιση μετά την άλλη στο βραδινό τραπέζι. Η γλυκιά, αλλά και ξινή γεύση έκανε τη μύτη μου να ζαρώνει, ενώ ο γλυκανάλατος πολτός μου θύμιζε τα εντόσθια της ανθρώπινης καρδιάς — ή τουλάχιστον, έτσι φανταζόμουν ότι είναι.
Ως ενήλικας, τώρα ζω στη γη του γκασπάτσο [2], του φεστιβάλ La Tomatina [3] και του πιάτου pa amb tomàquet [4] και πλέον αγαπώ τη γλυκιά αλλά ξινή γεύση, αλλά ακόμα και τον γλυκανάλατο πολτό.
Είναι αστείο το πώς αλλάζουνε τα γούστα.
Το ακριβώς αντίθετο μου συνέβη με την πολιτική των ΗΠΑ. Ως παιδί, συνήθιζα να απολαμβάνω την πολιτική. Περνούσα το περισσότερο καλοκαίρι μου στους παππούδες μου στις Μεσοδυτικές Πολιτείες [5], όπου οι κανόνες του σπιτιού απαιτούσαν ότι θα παίζεις έξω από το σπίτι για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Αν ήθελες να είσαι μέσα στο σπίτι, τότε θα ήταν καλύτερα να διαβάζεις. Οι συνδρομές των παππούδων μου στα περιοδικά Newsweek [6] και Time [7] σήμαινε ότι μια στοίβα αυτών των εβδομαδιαίων ειδησεογραφικών περιοδικών βρίσκονταν πάντα στο καθιστικό, έτσι όταν κουραζόμουν να κυλιέμαι γύρω στο γρασίδι ή να ξεφυλλίζω το τελευταίο μου δανεικό βιβλίο από τη βιβλιοθήκη, θα έπιανα ένα αντίγραφο, θα έπεφτα στον “καναπέ [8]” και θα έπαιρνα τη δόση μου από την πολιτική ίντριγκα της δεκαετίας του '90. Τα κατανοούσα, φυσικά, περιορισμένα, λόγω της αθώας ηλικίας μου — γιατί όλος αυτός ο χαμός για το μπλε φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκι [9]; — αλλά παρόλ’ αυτά με συνέπαιρναν οι μηχανορραφίες των ισχυρών της χώρας.
Αυτός μου ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε μέχρι την ενηλικίωσή μου και μεγάλωνε όσο καταλάβαινα περισσότερα. Όταν το Διαδίκτυο εισήχθη στη βιομηχανία των ΜΜΕ [10] με μεγάλη δόση ταχύτητας, καλωσόρισα την 24ωρη μανία πολιτικής κάλυψης που είχε ως αποτέλεσμα, ενώ η δουλειά μου ως ανταποκρίτρια σε μια αίθουσα τύπου [11] έκανε την επιθυμία μου ουσιαστικά ακόρεστη. Για μια περίοδο, πραγματικά ονειρευόμουν να γίνω δημοσιογράφος σε θέματα πολιτικής, κυνηγώντας νομοθέτες στους διαδρόμους της εξουσίας για τα προς το ζην.
Είναι αστείο το πώς αλλάζουνε τα γούστα.
Τώρα, για πρώτη φορά στην ζωή μου, έπιασα τον εαυτό μου να έχει μηδενική όρεξη για την αμερικανική πολιτική. Αυτό που κάποτε μου φαινόταν ένα αξιοπρεπές θέατρο μοιάζει όλο και περισσότερο με επικίνδυνη φάρσα. Δεν είμαι σίγουρη τι ωθεί την απογοήτευσή μου. Έχει γίνει η αμερικανική πολιτική πιο διχαστική [12]; Ίσως. [13]Χάνω την αισιοδοξία μου καθώς μεγαλώνω [14]; Ίσως. Η μετανάστευσή μου στην Ισπανία άλλαξε την προοπτική μου [15]; Πιθανόν.
Όποια και να είναι η αιτία, οι τρέχουσες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ μοιάζουν μόνο να χειροτερεύουν την αλλεργία μου. Γνωρίζω πολλούς Αμερικανούς [16] στην πατρίδα και στο εξωτερικό [17] που νιώθουν επίσης έτσι [18]. Δεν καταβροχθίζω τα πολιτικά νέα με τον τρόπο που συνήθιζα να κάνω. Αποφεύγω οποιοδήποτε σλόγκαν της ημέρας κυκλοφορεί. Δεν μπόρεσα καν να υποχρεώσω τον εαυτό μου παρακολουθήσει τον λόγο αποδοχής [19] της Χίλαρι Κλίντον στην Εθνική Συνδιάσκεψη των Δημοκρατικών — μια ιστορική στιγμή ως η πρώτη γυναίκα υποψήφια πρόεδρος προερχόμενη από μεγάλο κόμμα, ανεξάρτητα από τα αισθήματα προς αυτή. Ούτε, για τον ίδιο λόγο, μπορούσα να αντέξω να παρακολουθήσω τον αντίστοιχο λόγο του Τραμπ [20], του οποίου η υποψηφιότητα έχει [21] γράψει ιστορία [22] για πολλούς, [23] διαφόρους [24] λόγους [25].
Παρά τη ναυτία, όντως πιστεύω ότι έχουμε μια κοινωνική ευθύνη να παραμένουμε ενημερωμένοι, έτσι, απρόθυμα, μένω ενημερωμένη για τις αμερικανικές πολιτικές υποθέσεις. Δεν είναι ότι θα μπορούσα και να ξεφύγω εύκολα από αυτό, ούτως ή άλλως. Όπως το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού [26], χρησιμοποιώ κι εγώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα κι αν κόψω το Facebook και το Twitter και το Reddit, μια μερίδα των ειδήσεων προέρχεται από κυρίαρχες αμερικανικές πηγές, ωστόσο ίσως είναι ελαττωματικές [27]. Και ακόμα κι αν αποκήρυσσα τα αμερικανικά ΜΜΕ για τα τοπικά ομόλογά τους, η εμμονή των πρωτοσέλιδων του ισπανικού τύπου με το Μεγάλο Αμερικανικό Πείραμα το κάνει αδύνατο να το αποφύγεις.
Για να μην αναφέρω ότι αποτελώ συντάκτρια ειδήσεων του Global Voices και, επομένως, θα πρέπει εύλογα να μένω στον παλμό της αμερικανικής πολιτικής, έτσι ώστε να είμαι καλύτερη στη δουλειά μου.
Έτσι, θα πρέπει να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να χωνέψω τους δημόσιους διαλόγους [28] και να προσπαθήσω να κρατήσω το βλέφαρό μου στο Weltschmerz [29]— ακόμα κι αν τα πολιτικά δράματα που παίζονται στην αμερικανική σκηνή με γεμίζουν με την παρόρμηση να πετάω ντομάτες στους παράγοντές της [30] [en]. Τουλάχιστον μου αρέσουν οι ντομάτες τώρα.
Είναι αστείο το πώς αλλάζουνε τα γούστα.