[1]Στιγμιότυπο από το βίντεο του The Quint, που δείχνει την Irom Sharmilla να σπάει την απεργία πείνας της, διάρκειας 16 χρόνων.
Η ακτιβίστρια Irom Chanu Sharmila [2]πρόσφατα αποφάσισε να βάλει τέλος στην 16χρονη απεργία πείνας της ενάντια σε μια αμφιλεγόμενη δρακόντεια νομοθεσία, με σκοπό να ασχοληθεί με την πολιτική στη βορειοανατολική πολιτεία Μανιπούρ της Ινδίας και να έχει μια ήρεμη ζωή με το σύντροφό της. Ενώ αρκετοί επευφημούσαν για την απόφασή της και το θάρρος της (η απεργία πείνας της συχνά έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη σε διάρκεια παγκοσμίως), ορισμένοι εκ των υποστηρικτών της και συν-ακτιβιστές δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχαριστημένοι.
Η 44χρονη Sharmila είχε σκοπό να μείνει σε έναν τοπικό οικισμό στην Μανιπούρ, αφότου πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, όπου παρέμενε κρατούμενη και υπόκειτο σε καταναγκαστική διατροφή [3] μέσω ενός σωλήνα στη μύτη της βάσει ενός νόμου, ο οποίος απαγορεύει την αυτοκτονία. Τα μέλη της κοινότητας όμως την απέρριψαν, [4] όπως και ένας τοπικός ναός του Κρίσνα [5]. Η αστυνομία τότε τη μετέφερε πίσω στο νοσοκομείο για να μείνει, εν τω μεταξύ.
Ακτιβιστές από την ομάδα Sharmila Kanba Lup (Οργάνωση Προστατέψτε την Sharmila) παραπονούνται πως η Sharmila δεν τους συμβουλεύτηκε, προτού αποφασίσει να σταματήσει την απεργία πείνας της και νιώθουν “απογοητευμένοι”. Μια άλλη ομάδα από το Μανιπούρ, η αποσχιστική “Ένωση για Σοσιαλιστική Ενότητα Kangleipak” την προέτρεψε να μην παντρευτεί το σύντροφό της, που είναι Βρετανο-Ινδός, θεωρώντας ύποπτη την ινδική του καταγωγή. Ορισμένοι υποστηρικτές ένιωσαν ότι η σχέση της μπορεί να την “παρέσυρε” στο να πάρει μια τέτοια απόφαση.
The cruelty shown to Irom Sharmila is staggering. Like she cant own her own life or choices. Very Opposite of human rights she fought for
— barkha dutt (@BDUTT) August 11, 2016 [6]
Η σκληρότητα που δείχνει ο κόσμος στην Irom Sharmila είναι συγκλονιστική. Λες και δεν είναι δική της η ζωή της και οι επιλογές της. Πολύ αντίθετο από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία υπερασπιζόταν η ίδια
Η Sharmila, γνωστή επίσης και ως “Σιδηρά Κυρία” της Μανιπούρ, ξεκίνησε την ειρηνική της διαμαρτυρία το Νοέμβριο του 2000. Κύριοι αίτημά της ήταν η κατάργηση του Νόμου Ένοπλων Δυνάμεων (Ειδικές Δυνάμεις) (AFSPA) [7], ο οποίος χαρίζει στις κυβερνητικές δυνάμεις de facto ατιμωρησία στις προσπάθειες χαλιναγώγησης των μαχητών και αποσχιστικών δυνάμεων στην περιοχή.
Πολλοί τη θεωρούν έμβλημα της Μανιπούρ και υποστηρίζουν πως η λήξη της απεργίας πείνας της και η είσοδός της στην πολιτική μπορεί να κηλιδώσει την εικόνα αυτή. Μια άλλη οργάνωση, η Sharmila Kanba Lup (Εκστρατεία Σώστε την Sharmila), διαλύθηκε, αφότου η ίδια ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να σταματήσει την απεργία πείνας της, αν και φαίνεται πως συνέβη με τις ευλογίες της [8]Sharmila.
Those who saying that #IromSharmila [9] should have continued her fast are always welcome to take over from her. Any takers?
— Vikram Chandra (@vikramchandra) August 9, 2016 [10]
Όσοι λένε πως η Irom Sharmila θα έπρεπε να συνεχίσει την απεργία πείνας της είναι καλοδεχούμενοι για να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησε η ίδια. Κανείς υποψήφιος;
Σχετικά με τις επικρίσεις και την τοπική απόρριψη που δέχτηκε, η Sharmila, εμφανώς καταβεβλημένη, ανέφερε στον Τύπο [11]:
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι το καλύτερο πράγμα γι’ αυτούς θα ήταν να με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου. Ποια η διαφορά από το να σε χτυπούν μέχρι θανάτου και το να πεθάνεις από απεργία πείνας. Όχι και πολύ μεγάλη. Θέλουν να παραμείνω για πάντα μάρτυρας. Δεν μπορώ όμως να είμαι μάρτυρας για πάντα.
“Ζενίθ ηθικής χρεωκοπίας”
Ο Manu Joseph συνόψισε την κατάσταση στην εφημερίδα Hindustan Times [12]:
Λένε πως πρόδωσε το σκοπό τους. Την είχαν προάγει σε “σιδηρά κυρία”, αλλά τώρα εκείνη δε συμπεριφερόταν σαν σιδηρά κυρία. Οι φίλοι στα εύκολα και η οικογένειά της την απομόνωσαν. Ο κόσμος που την είχε κάνει θεότητα τώρα μιλούσε άσχημα γι’ αυτήν. Τουλάχιστον μια ομάδα την απείλησε.
Ο Irshad Ahmed αντέδρασε με τα νέα στο Facebook [13]:
Η Ινδία έχασε την ανθρωπιά της. Η Ινδία χάνει σταδιακά τις καρδιές των ανθρώπων στα Βορειανατολικά και στο Κασμίρ.
Για μια καλύτερη Ινδία, πρέπει να μιλήσουμε για τα δικαιώματα όλων, δεν μπορούμε να αφήσουμε τους πολιτικούς να μας διαιρέσουν κι άλλο.
Ο Shashikumar Velath επέκρινε στο Facebook [14] όσους είχαν “εκμεταλλευτεί” την Sharmila:
Όλες οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – εθνικές και διεθνείς – είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία ενός συμβόλου, χωρίς να σκέφτονται μια σοβαρή στρατηγική εξόδου. Όλοι εκμεταλλεύτηκαν τον αγώνα τους για να υψώσουν το μπαϊράκι των δικών τους εκστρατειών, μικρών οπτικών, ξεχνώντας το πόσο υπέφερε ένα αληθινό ανθρώπινο ον. Ξεγέλασαν την κοινωνία στο να πιστέψει ότι η απεργία πείνας της Ιρόμ θα μπορούσε να είναι ένα ριάλιτι σόου δίχως τέλος. Αυτό συμβαίνει, όταν οι γραφειοκρατίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξυψώνουν τα πάντα σε κλινική θεώρηση παραβιάσεων απέναντι σε εθνικές και διεθνείς νομικούς κανονισμούς. […]
Το ζενίθ μιας ηθικής χρεωκοπίας.
Ο Ινδός ηθοποιός Renuka Shahane [15] προσέφερε το ίδιο του το σπίτι και εξύμνησε τις προσπάθειες της Sharmila:
Irom Sharmila, αν δεν έχεις μέρος που να σε θέλει, σε παρακαλώ έλα μείνε μαζί μου στη Βομβάη, θα είναι τιμή μου! Όλοι αυτοί οι “ακτιβιστές” ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εναντίον του AFSPA που ήταν χαρούμενοι και σε υποστήριζαν, μόνο όταν είχες ένα σωληνάκι στη μύτη σου για να σε ταΐζουν με το ζόρι ή μόνο όταν αντιμετώπιζες την οργή του Κράτους με θάρρος, όλοι αυτοί δεν αξίζουν ούτε καν δεύτερη σκέψη. Ακόμα μάχεσαι εναντίον του AFSPA, θα συνεχίσεις να το κάνεις μαζί με ένα άτομο που επέλεξες να αγαπάς και με έναν τρόπο που μόνο εσύ πρέπει να επιλέξεις. Είσαι συνηθισμένη στις εναντιώσεις. Τώρα, προέρχεται από τους ίδιους τους ανθρώπους που θεωρούσες δικούς σου. Αυτό είναι πιο δύσκολο και πιο οδυνηρό.
Γράφοντας για την ιστοσελίδα ειδήσεων και διασκέδασης Arre, [16] η Shoma Chaudhury περιέγραψε τις αδικίες που αντιμετωπίζει η Sharmila απ’ όλες τις πλευρές:
Η διαμαρτυρία της Sharmila θα έπρεπε να έχει αποτελέσει ένα “αλεξικέραυνο” στη δημόσια ζωή της Ινδίας. Τα ΜΜΕ θα έπρεπε να της είχαν δώσει πνοή. Το Κράτος θα έπρεπε να αναγνωρίσει την ηθική του ισχύ και να μπει σε διάλογο. Αντιθέτως, τα ΜΜΕ την βαρέθηκαν και το Κράτος την ποδοπάτησε και της ρούφηξε κάθε μαγνητισμό σαν βδέλλα.
Η κατάσταση ίσως ήταν διαφορετική, αν οι πρώην υποστηρικτές της Sharmila εμπιστεύονταν απλά την αφοσίωσή της [17] στην κατάργηση του Νόμου των Ενόπλων Δυνάμεων (Ειδικές Δυνάμεις), για τον οποίο είχε τονίσει:
Κανείς δεν μου είπε να ξεκινήσω απεργία πείνας τότε (Νοέμβριος 2000). Και απέτρεψα άλλους από το να κάνουν ό,τι έκανα εγώ, γιατί ήξερα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για μια γυναίκα με πολλαπλές υποχρεώσεις σε μια γη διαλυμένη από τις διαμάχες. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν έχω ξεφύγει από το στόχο μου, που είναι η κατάργηση του AFSPA;
Και πέρα από αυτό, ό,τι κάνει η Sharmila στην προσωπική της ζωή είναι αποκλειστικά δική της επιλογή.